เส้นทางที่ไม่รูู้จัก

เสียงเชียร์ในสนามแข่งยังดังก้องอยู่ในหัว จีฮุนเดินผ่านกลุ่มผู้ชมโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าใคร เขาไม่ชอบความวุ่นวายแบบนี้นัก เพราะมันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกมองเป็นเครื่องจักรที่มีไว้แค่ “เร็ว” และ “ชนะ”

เมื่อเดินไปถึงเบื้องหลังอัฒจันทร์ เขาถอดหมวกกันน็อกออก เผยให้เห็นใบหน้าคมเข้มที่เปื้อนเหงื่อและความอ่อนล้า ไม่ใช่เพราะแข่งหนักเกินไป แต่เพราะแบกน้ำหนักชีวิตไว้มากเกินไปต่างหาก

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

จีฮุนหยิบขึ้นมาดู – เป็นข้อความจากโรงพยาบาล

"คุณแม่มีอาการแทรกซ้อน ต้องตรวจเพิ่มภายในสัปดาห์นี้"

เขากัดฟันแน่น สะกดอารมณ์ไม่ให้โวยวาย โอกาสครั้งนี้ที่เพิ่งชนะมา ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ ก็มีเรื่องใหม่ไล่ตามทันอีกแล้ว

อีกฟากหนึ่ง มินซอกยังคงอยู่ที่สนาม

เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อดูการแข่งขันหรอก — เขาแค่อยากรู้ว่า “คนที่ซองแจพูดถึง” เป็นยังไงกันแน่

แต่สิ่งที่เขาเห็นคือผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เหมือนใครในโลกที่เขาเติบโตมา

‘จีฮุนเหมือนวิ่งอยู่บนสนามชีวิต ที่ไม่มีใครคอยเชียร์’

“มึงไปคุยกับเขาหรือยัง?” ซองแจโทรมา

“ยัง… เขาดูไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เลย” มินซอกพูดเสียงเบา พลางนึกถึงตอนที่จีฮุนตอบรับคำทักทายของเขาอย่างห่างเหิน

เย็นวันนั้น

จีฮุนกลับถึงบ้าน — บ้านไม้หลังเล็กที่ซ่อนตัวอยู่ในซอยเงียบสงบ

ภายในบ้านเต็มไปด้วยกลิ่นยาและความเงียบ แม่ของเขานอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง จีฮุนนั่งลงข้างเตียง จับมือนิ่ม ๆ ของแม่ไว้แน่น

“วันนี้แข่งเป็นไงลูก…” เสียงแม่เบาเหมือนจะหลุดลอย

“ชนะครับ… ได้เงินมาอีกก้อน”

เขายิ้มให้แม่ ทั้งที่ในใจไม่มีความสุขเลยสักนิด

“อย่าหักโหมเกินไปนะ แม่…ไม่อยากเห็นลูกเจ็บตัวเพื่อแม่แบบนี้”

“ผมไม่เป็นไรครับแม่ ผมอยากให้แม่หายดี”

จีฮุนจับมือแม่แน่นขึ้นกว่าเดิม—คำสัญญาของลูกชายคนเดียวที่มีอยู่ทุกอย่างในตัวเอง

สามวันถัดมา มินซอกบังเอิญเจอจีฮุนที่อู่ซ่อมรถหลังสนามแข่ง

เขากำลังซ่อมรถแข่งคันเก่าด้วยน้ำมันเครื่องที่เปื้อนเต็มแขน

“ไม่คิดว่าคุณจะซ่อมรถเองด้วย” มินซอกยิ้มบาง ๆ เดินเข้าไปใกล้

จีฮุนหันมามอง เขาจำได้ว่าอีกฝ่ายคือใคร

“มีอะไร?” น้ำเสียงยังเย็นชาเหมือนเดิม

“ผม… แค่อยากคุยเฉย ๆ ซองแจบอกว่าคุณไม่ค่อยมีเพื่อน ผมเลยคิดว่าอาจจะ…”

“ไม่ต้องสงสารฉัน” จีฮุนพูดตัดทันที

“ฉันไม่ได้ต้องการเพื่อนที่เห็นใจฉันเพราะฉันจน”

มินซอกชะงัก “…ไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมไม่ได้สงสาร ผมแค่…”

จีฮุนหันกลับไปซ่อมรถต่อ ไม่พูดอะไรอีก

คืนนั้น มินซอกกลับไปนั่งคิดเงียบ ๆ ในห้องของเขา

แม้จะมีเตียงนุ่ม เครื่องปรับอากาศ และชีวิตที่ไร้ปัญหา แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับกระวนกระวาย

“ทำไมเขาถึงฝังตัวเองไว้กับความโดดเดี่ยวแบบนั้น…”

เขาไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมแค่จะยื่นมือเข้าไป ก็ถูกผลักกลับมาอย่างรุนแรง

แต่เขารู้ดี…ว่าตัวเองไม่อยากหยุดเพียงแค่นี้

สองวันต่อมา

ฝนตกหนัก…จีฮุนกำลังเดินกลับบ้านหลังจากรับของจากร้านขายยา

ระหว่างทาง รถของเขาดันสตาร์ทไม่ติด เสียงฟ้าร้องดังสนั่น

เขากำลังลังเลว่าจะเข็นหรือโทรหาโค้ชดี จู่ ๆ ก็มีรถยนต์สีดำจอดเทียบข้าง

กระจกเลื่อนลง — มินซอกนั่นเอง

“ขึ้นรถไหม? เดี๋ยวไปส่ง”

เขาพูดอย่างไม่คิดอะไรมากนัก แต่ในใจเต้นแรง

จีฮุนมองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ

“ฉันไม่ได้ยอมขึ้นรถเพราะไว้ใจนาย”

“ฉันแค่ไม่อยากให้ยากินหมดอากาศฝนแล้วแม่ไม่ได้กิน”

มินซอกยิ้ม

“งั้นก็ดีแล้ว อย่างน้อยคุณก็ยอมขึ้นรถคนรวยสักที”

จีฮุนหันมามองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่มินซอกแค่หัวเราะเบา ๆ แล้วขับต่อ

และนั่น…คือครั้งแรกที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ

ในรถที่เงียบเกินไป คำถามในใจของมินซอกเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***