EP 3: บรรยากาศเงียบสงบ

...---...

...> ⏰ วันพฤหัสบดี, 16:51 น....

...ห้องชมรมศิลปะ – ฝั่งตะวันตกของอาคารเรียนเก่า...

...วันนี้ฟ้าครึ้มเล็กน้อย ลมเย็นแทรกผ่านหน้าต่างบานเก่า...

...พีคนั่งอยู่มุมห้องกับผืนผ้าใบขนาดกลาง...

...เธอกำลังลงสีฉากใหม่ — สีฟ้าอ่อนปนม่วงเหมือนยามเย็นของปลายฤดูฝน...

...ประตูห้องถูกเปิดออกช้า ๆ...

...“เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย"...

...ริวเอ่ยขึ้น ยืนถือถุงน้ำแข็งกับน้ำผลไม้สองกล่อง...

...> “ฉันถามเพื่อนเธอมา เขาบอกว่าเวลานี้เธอจะหายไปที่ห้องชมรม”...

...“…ไม่คิดว่าเธอจะหาเราด้วยซ้ำ”...

^^^“ก็…เราแค่รู้สึกว่าห้องเรียนมันเงียบไปหน่อยน่ะ :)”^^^

ริวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าใกล้ ๆ

มองภาพที่พีคกำลังวาด — เธอไม่ได้ถามอะไร

แค่ “อยู่” ตรงนั้น

“ทำไมวันนี้ใช้สีม่วงเยอะจัง?”

“…ฟ้ามันดูเศร้า แต่ก็สวยดี”

“เหมือนเธอนิด ๆ เลยนะ”

“…”

“หมายถึง…เงียบ ๆ แต่เราชอบ”

พีคไม่ได้ตอบ

แต่พู่กันในมือตวัดเป็นเส้นโค้งอ่อน

และสีม่วงนั้นก็ค่อย ๆ ละลายกลายเป็นชมพูอ่อนตรงขอบฟ้า

“บางทีเราอาจจะไม่ได้อยากให้เธอพูดเยอะหรอกนะ”

“หืม?”

“เราแค่…อยากให้เธอรู้ว่า ถ้าเธออยากพูดเมื่อไหร่ เราจะฟังเสมอ”

พีคเงยหน้ามอง

แสงแดดสุดท้ายของวันตกกระทบกรอบแว่นของริว จนสะท้อนเหมือนดวงตากำลังสว่างขึ้น

พีคไม่ได้พูดอะไร

แต่เธอ…ยิ้ม

ไม่ใช่ยิ้มมุมปากเหมือนเคย

…แต่เป็นรอยยิ้มที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยเสียงดังของหัวใจ

⏰ วันศุกร์, 07:32 น.

โรงเรียนมัธยมปลายแสงเหนือ – สนามหญ้าข้างตึกเรียน

เช้านี้อากาศสดใสกว่าทุกวัน

พีคมาถึงโรงเรียนเร็วผิดปกติ

เธอนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้หน้าอาคารเรียน วางสมุดวาดลงข้างตัว

แต่ไม่ได้เปิดมัน

เธอกำลังรอใครบางคน

แม้จะไม่ได้พูดออกมา

แม้จะยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรออะไร

กระเป๋าเป้สีแพตช์เวิร์คที่คุ้นตาปรากฏขึ้นจากอีกฟากสนาม

เสียงรองเท้าผ้าใบเบา ๆ วิ่งเข้ามาใกล้

“อรุณสวัสดิ์~ เธอมาก่อนอีกแล้วนะ”

ริวพูดพร้อมรอยยิ้มที่ยังสดใสเหมือนวันแรก

พีคสบตาเพียงครู่ แล้วละสายตาไปที่พื้นหญ้า

“เมื่อคืนเรานั่งฟังเพลงที่เธอเคยแชร์ในคาบ…มันดีมากเลย”

“…”

“อยากให้เธอวาดปกให้เพลงนั้นจัง”

พีคเงียบ

แต่หยิบสมุดวาดขึ้นมา

แล้วค่อย ๆ พลิกหน้า

หน้าที่เธอวาดภาพวิวตึกเรียน ยามเช้า พร้อมเงาของใครบางคนที่ยืนอยู่ในแสง

“นี่คือเธอเหรอ?”

“…”

พีคพยักหน้าเบา ๆ

ริวมองภาพนั้นนานกว่าที่พีคคาดไว้

แล้วเธอก็ยิ้ม

“ขอบคุณนะ…"

มันเหมือนเรากำลังถูกวาดไว้ในโลกของใครสักคนจริง ๆ”

…ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นแหละ

พีคตอบเบา ๆ

ริวเงียบไปชั่วขณะ ก่อนยิ้มกว้างขึ้น

เสียงออดเข้าแถวดังขึ้น

นักเรียนเริ่มทยอยเดินผ่านไป

แต่โลกของพีคยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม

แค่ครั้งนี้...

มันมีใครบางคนอยู่ในความเงียบนั้นด้วยแล้ว

[บันทึกในสมุดวาด – หน้าสุดท้ายของบทแรก]

“ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่

…ที่ฉันเริ่มเฝ้ามองทางเดินเข้าโรงเรียนในทุกเช้า”

“แต่วันนี้ ฉันรู้ว่า…ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป”

......🕯️ ปิดท้าย Chapter 1:......

...“เราสองคนอาจยังพูดกันไม่มาก...

...แต่ในแต่ละวันธรรมดา...ฉันเริ่มเข้าใจจังหวะหัวใจของเธอมากขึ้น”...

...— พีค...

CHAPTER 1 จบ แล้วเย้!~ เป็นการเขียนที่อาจแปลกๆไปหน่อยนะทุกคนเพราะภาษาไทยไม่ค่อยเก่งอะนะ(/_;)/~~ บายยยนะทุกคนนเจอกัน CHAPTER 2นะ!

ค่าขนม->>donateได้ที่truemoney wallet

เลขบัญชีtrue money wallet: 0647488698

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***