⏰ วันพุธ, 12:08 น.
บริเวณหลังอาคารศิลปะ – ม้านั่งใต้ต้นไม้
พีคนั่งวาดรูปอยู่ตามลำพัง บรรยากาศเงียบสงบ
ลมเย็นพัดผ่านพู่กันที่เธอกำลังใช้แตะสีน้ำลงบนกระดาษ
วันนี้เป็นฉากเงาของต้นไม้...
แต่ตรงกลางกระดาษ กลับมีสีชมพูแดงแทรกเข้ามา
พีคขมวดคิ้ว
“...ไม่ได้ตั้งใจใส่สีนี่เลย”
เสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้ามาใกล้
“อ๊ะ! ขอโทษนะ เรานึกว่าไม่มีคนอยู่ที่นี่”
…เป็นริว
พีคเงยหน้าขึ้น
ริวยืนอยู่ตรงนั้น มือถือกล่องข้าวเล็ก ๆ สองกล่อง
“เอ่อ...เมื่อวานเธอรับขนมเราไปใช่มั้ย?”
“…”
“วันนี้เราเลยเอาข้าวกล่องมาเผื่อ”
“ไม่ต้องตอบตกลงก็ได้ แค่นั่งด้วยกันเฉย ๆ ก็พอ”
ริวยิ้มบาง ๆ แล้วนั่งลงข้างพีค
เสียงเปิดฝากล่องข้าวดังแผ่ว
กลิ่นไข่หวานลอยมาแตะปลายจมูก
ริวแบ่งตะเกียบให้พีคอย่างไม่คาดหวัง
พีคมอง…
แล้วรับมันมาช้า ๆ
“ขอบคุณ”
เสียงยังเบาเหมือนเดิม
แต่นี่คือคำที่สองในสัปดาห์ที่พีคพูดกับเธอ
“เมื่อกี้เธอวาดรูปใช่มั้ย?”
พีคพยักหน้า
“เราขอดูได้มั้ย?”
“…มันยังไม่เสร็จ”
“งั้น...ตอนเสร็จแล้วค่อยให้ดูนะ :)”
ริววางข้าวกล่องลง แล้วยื่นนิ้วแตะปลายพู่กันของพีคเบา ๆ
“สีนี้น่ะ...สวยดี”
“หืม?”
“สีชมพูแดงนั่นไง มันเหมือนสีแก้มของเธอตอนรับข้าวโพดเมื่อวานเลย”
พีคชะงัก
…แล้วรีบหันหน้าหนี
แต่เธอก็แอบยิ้มนิดเดียว—
ราวกับหัวใจมันเผลอ “ย้อมสี” ไปเรียบร้อยแล้ว
📓 [บันทึกในสมุดวาด – หน้าด้านในซองกระดาษ]
“ฉันวาดแค่เงามาตลอด…แต่เธอเหมือนสีที่ฉันไม่เคยกล้าใช้”
⏰ วันพฤหัสบดี, 16:51 น.
ห้องชมรมศิลปะ – ฝั่งตะวันตกของอาคารเรียนเก่า
วันนี้ฟ้าครึ้มเล็กน้อย ลมเย็นแทรกผ่านหน้าต่างบานเก่า
พีคนั่งอยู่มุมห้องกับผืนผ้าใบขนาดกลาง
เธอกำลังลงสีฉากใหม่ — สีฟ้าอ่อนปนม่วงเหมือนยามเย็นของปลายฤดูฝน
ประตูห้องถูกเปิดออกช้า ๆ
“เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย”
ริวเอ่ยขึ้น ยืนถือถุงน้ำแข็งกับน้ำผลไม้สองกล่อง
"ฉันถามเพื่อนเธอมา เขาบอกว่าเวลานี้เธอจะหายไปที่ห้องชมรม”
“…ไม่คิดว่าเธอจะหาเราด้วยซ้ำ”
“ก็…เราแค่รู้สึกว่าห้องเรียนมันเงียบไปหน่อยน่ะ :)”
ริวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าใกล้ ๆ
มองภาพที่พีคกำลังวาด — เธอไม่ได้ถามอะไร
แค่ “อยู่” ตรงนั้น
“ทำไมวันนี้ใช้สีม่วงเยอะจัง?”
“…ฟ้ามันดูเศร้า แต่ก็สวยดี”
“เหมือนเธอนิด ๆ เลยนะ”
“…”
“หมายถึง…เงียบ ๆ แต่เราชอบ”
พีคไม่ได้ตอบ
แต่พู่กันในมือตวัดเป็นเส้นโค้งอ่อน
และสีม่วงนั้นก็ค่อย ๆ ละลายกลายเป็นชมพูอ่อนตรงขอบฟ้า
“บางทีเราอาจจะไม่ได้อยากให้เธอพูดเยอะหรอกนะ”
“หืม?”
“เราแค่…อยากให้เธอรู้ว่า ถ้าเธออยากพูดเมื่อไหร่ เราจะฟังเสมอ”
พีคเงยหน้ามอง
แสงแดดสุดท้ายของวันตกกระทบกรอบแว่นของริว จนสะท้อนเหมือนดวงตากำลังสว่างขึ้น
พีคไม่ได้พูดอะไร
แต่เธอ…ยิ้ม
ไม่ใช่ยิ้มมุมปากเหมือนเคย
…แต่เป็นรอยยิ้มที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยเสียงดังของหัวใจ
📓 [บันทึกในสมุดวาด – มุมด้านบนของภาพวิวเย็น]
“วันนี้ ฉันยิ้มออกมา…
ไม่ใช่เพราะภาพวาดสำเร็จ
…แต่เพราะเธอมองฉันเหมือนฉันมีตัวตนจริง ๆ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Grindelwald1
อย่าหยุดไปอีกนะจ๊ะ รอติดตามเรื่องใหม่ 🙌
2025-07-14
1