EPISODE 1 : เสียงของเธอในห้องเรียนเงียบงัน

⏰ วันจันทร์, 07:46 น.

โรงเรียนมัธยมปลายแสงเหนือ — ห้องเรียน ม.5/3

เสียงนาฬิกาแขวนผนังเดินติ๊ก...ติ๊ก...อย่างมั่นคง

นักเรียนบางคนกำลังพูดคุย บางคนกำลังจ้องมือถือ แต่เธอคนนั้น—

ขวัญ

นั่งอยู่ที่มุมหน้าต่างริมสุดของห้อง เรียงสมุดวาดสีน้ำเรียบ ๆ ไว้ตรงหน้า

เธอเงียบเสมอ เงียบจนเหมือนหลุดออกจากความเป็นจริงของที่นี่

“คนนี้ชื่ออะไรนะ”

“เด็กวาดรูปอะดิ…น่าจะชื่อขวัญ”

“ไม่เคยได้ยินเสียงเลยอะ เหมือนคนอยู่ในโลกของตัวเอง”

ขวัญไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้น

สำหรับเธอ โลกมันเบาเกินไปที่จะมีอะไรสะเทือน

จนกระทั่ง…

เสียงเปิดประตูดัง “แอ๊ดดด—”

ครูประจำชั้นเดินเข้ามาพร้อมหญิงสาวผมประบ่า ใส่แว่นกลมเล็ก มีเป้สะพายหลังลายแพตช์เวิร์กสดใส

“แนะนำตัวหน่อยสิลูก”

“อรุณสวัสดิ์ค่า! เราชื่อ ริว ย้ายมาจากต่างจังหวัด ฝากตัวด้วยนะคะ~”

น้ำเสียงร่าเริงแบบที่ไม่ค่อยมีใครกล้าใช้ในห้องนี้

ทุกคนมองเธอแบบประหลาดใจ…รวมถึงขวัญด้วย

แต่สิ่งที่ทำให้ขวัญละสายตาจากสมุดวาดได้ไม่ใช่เสียงนั้น—

มันคือ “รอยยิ้ม” ของริว

รอยยิ้มที่เหมือนแสงแรกของฤดูใบไม้ผลิ

อบอุ่น…แตะตรงกลางใจอย่างไม่ทันตั้งตัว

ริวมองไปรอบห้อง แล้วเดินไปนั่งข้างขวัญโดยไม่ลังเล

“หวัดดี~ ขอเป็นเพื่อนโต๊ะได้มั้ย เราชอบที่ริมหน้าต่างนะ”

ขวัญไม่ตอบ แค่พยักหน้าเบา ๆ

ริวหัวเราะเบา ๆ “โอเค ได้แล้วหนึ่ง! เย่~”

📓 [บันทึกในสมุดวาดของขวัญ – มุมล่างซ้ายของหน้า]

"วันนี้มีคนใหม่เข้ามาในห้อง...เธอยิ้มเก่งมาก และฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง"

“

โลกของฉันเงียบ…

…แต่เสียงของเธอกำลังเริ่มดังในนั้น”

— ขวัญ

⏰ 08:17 น.

โรงเรียนมัธยมปลายแสงเหนือ – ห้องเรียน ม.5/3

ขวัญยังคงนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่าง ร่างเส้นเงาใต้ต้นไม้ในสมุดวาด

แต่วันนี้มันมีบางอย่างต่างจากเมื่อวาน...

“เธอชอบวาดรูปเหรอ?”

ริวโน้มตัวมาใกล้ พร้อมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่

ขวัญชะงักมือไปเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ พยักหน้า

เงียบ...

แต่ไม่อึดอัด

เสียงดินสอขูดกับกระดาษดังเบา ๆ เป็นจังหวะ

ริวไม่พูดอะไรต่อ แค่หยิบการ์ตูนออกมาอ่านใต้โต๊ะ แล้วนั่งใกล้กันแบบไม่ล้ำเส้น

ขวัญแอบเหลือบมองด้านข้าง—

หญิงสาวผมประบ่าคนนั้น กำลังหัวเราะเบา ๆ กับหน้ากระดาษ

แสงแดดสะท้อนแว่นของเธอจนเป็นเงาตัดลงบนหน้าการ์ตูน

“...สดใสจัง”

ขวัญคิดในใจแบบไม่มีคำอธิบาย

ขวัญเงยหน้าขึ้น เห็นมือของริวเลื่อนมากางขนมไว้ตรงกลาง

“ข้าวโพดอบกรอบ ลองมั้ย?”

“…”

“…เอาเป็นว่าเธอกินก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยคืนขนมก็ได้!”

ขวัญมองกล่องขนม แล้วค่อย ๆ หยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

—กรอบ

รสเค็มปนหวานแบบเด็ก ๆ

แต่กลับอบอุ่นแบบแปลกประหลาด

“ขอบคุณ...”

เสียงของขวัญเบามาก…แต่ก็เพียงพอให้ริวหันมามองด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย

“โอ้! เธอพูดแล้ว! ขอบคุณนะ~”

“…”

“เดี๋ยวก่อนนะ ขอฉลองนิดนึง!”

ริวทำท่ากำหมัดเบา ๆ เหมือนชนะเกมอะไรสักอย่าง

ขวัญยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว

📓 [บันทึกในสมุดวาดของขวัญ – มุมขวาล่างของหน้า]

“วันนี้เธอยื่นขนมให้ฉัน...

มันเค็มนิดหน่อย แต่ฉันรู้สึกว่า หัวใจตัวเองหวานขึ้นมา”

"เธอไม่ได้พูดอะไรมาก...แต่การที่เธอรับขนมของฉันไป มันเหมือนบอกว่า 'เธอเห็นฉันแล้ว' "

— ริว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***