-

...[บทที่ 5]...

...//วันเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ...

...แต่ไม่มีวันไหนที่เปล่าประโยชน์...

...เพราะในทุกเช้า โซลจะตื่นขึ้นมาวิ่งไปช่วยครัว หัดเย็บผ้า เรียนอ่านหนังสือกับพี่ทหาร...

...ในทุกบ่าย เธอจะนั่งฟังผู้ใหญ่พูดคุยเรื่องซ่อมแซมค่าย เรื่องการแบ่งเสบียง เรื่องแผนการฟื้นฟู...

...เธอไม่เคยเกี่ยง ไม่เคยงอแง...

...และในทุกค่ำ เธอจะเล่านิทานให้เด็กเล็กฟัง จนหลับคาตักของเธอ...

...---...

...จนวันหนึ่ง......

...ฤดูฝนเริ่มเวียนกลับมา...

...ค่ายที่เคยแห้งแล้งกลับเขียวชุ่มชื้น...

...มีผักที่ปลูกไว้รอบลานเติบโตงดงาม...

...มีดอกไม้เล็ก ๆ งอกตามแนวรั้ว...

...ทหารคนหนึ่งมองมันแล้วยิ้ม แล้วหันไปพูดกับเพื่อนเสียงเบา...

...> “โซลปลูกไว้เมื่อสามเดือนก่อน...ตอนนี้มันออกดอกแล้ว”...

...“เด็กคนนั้นทำได้ทุกอย่างจริง ๆ ว่ะ...ยกเว้นทำให้คนหยุดรักเธอ”...

...---...

...วันหนึ่งในฤดูฝน...

...ชายชราท่านหนึ่งมาถึงค่าย...

...เสื้อคลุมเขาเก่า หน้าผากมีรอยแผลเป็นจากสงคราม...

...เขาถือกล่องเหล็กอีกใบหนึ่งในมือ...

...และสิ่งแรกที่เขาถามเมื่อมาถึงก็คือ…...

...> “เด็กหญิง...ที่ชื่อโซล...อยู่ที่นี่ใช่ไหม”...

...---...

...เสียงเงียบทั้งค่าย...

...บางคนหันไปสบตากัน...

...ก่อนจะพาเขาไปที่กลางลาน...

...โซลกำลังนั่งสอนเด็กเล็กวาดรูปอยู่พอดี...

...เมื่อเธอเห็นชายคนนั้น เธอหยุด...

...ลุกขึ้น...

...และจ้องมอง...

...---...

...> “คุณ...คือใครคะ?”...

...ชายชรายิ้มบาง ๆ...

...วางกล่องเหล็กลงตรงหน้าเธอ แล้วเปิดมันออก...

...ข้างในมีแผ่นพับหนังสือเล่มเก่า กล่องกระสุนเปล่า และ…รูปถ่ายสีซีดใบหนึ่ง...

...ในรูป—คือชายหนุ่มในชุดทหาร...

...และในอ้อมแขนของเขา...คือทารกน้อยที่ถูกห่อด้วยผ้าขาวบาง...

...> “เขาคือเพื่อนของฉัน...”...

...“เขา...คือพ่อของเธอคนแรก”...

...---...

...โซลนิ่งไป...

...พ่อของเธอที่เธอรู้จักในวันนี้ เดินเข้ามาอยู่ข้างหลัง...

...วางมือลงบนบ่าของเธอเบา ๆ โดยไม่พูดอะไร...

...น้ำตาของเธอเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง...

...แต่มันไม่ใช่ความเศร้ามันคือความสมบูรณ์...

...---...

...> “เขาฝากเธอไว้กับพวกเรา” ชายชราว่าต่อ...

...“ตอนนั้นเรานึกว่าทุกอย่างจบแล้ว...แต่มันเพิ่งเริ่ม”...

...“เพราะเขา ‘ให้’ บางสิ่งกับโลกนี้ไว้และสิ่งนั้นคือเธอ โซล”...

...---...

...วันนั้น…...

...เธอได้รู้เรื่องราวของพ่อคนแรก...

...ได้เห็นรูปถ่ายที่เธอไม่เคยรู้ว่ามีอยู่...

...ได้ฟังเรื่องที่เขาฝ่าดงกระสุนเพื่อช่วยเธอมา...

...ได้เข้าใจในที่สุดว่า…...

...> เธอมีทั้งต้นกำเนิด…และเส้นทางของตัวเอง...

...และไม่มีอะไรในโลกนี้จะพรากมันไปจากเธอได้...

...---...

...คืนนั้น โซลนั่งเขียนจดหมายถึงพ่อคนแรก...

...เขียนด้วยลายมือของเด็กหญิงวัยแปดขวบที่ใจโตเกินตัว...

...กระดาษยับไปบ้าง มีคราบน้ำตาเล็กน้อย...

...แต่ข้อความนั้นชัดเจน…...

...> “พ่อคะ หนูอยู่ดี...

...หนูมีพ่ออีกคนที่ดูแลหนูอยู่...

...หนูมีเพื่อน มีน้อง มีต้นไม้ มีดอกไม้...

...หนูยิ้มได้แล้ว หนูหัวเราะได้แล้ว...

...และหนูจะเติบโต......

...เป็นคนที่พ่อจะภูมิใจที่สุดค่ะ”...

...---...

...เธอพับจดหมายนั้นใส่กล่องเหล็กใบเก่า...

...ฝังไว้ใต้ต้นไม้ที่พ่อของเธอปลูกกับมือ...

...ไม่ใช่เพื่อให้ใครมาเปิดอีกครั้ง...

...แต่เพื่อให้รากของต้นไม้นั้น…โตไปพร้อมกับคำสัญญา...

...---...

...ชื่อของเธอคือ “โซล”...

...และเธอไม่ใช่แค่แสงของค่าย...

...แต่เป็นแสงของคนมากมาย...

...ของอดีต…ของปัจจุบัน…...

...และของโลกในวันพรุ่งนี้....

...//หลายปีผ่านไป...โลกเปลี่ยน...

...จากเศษซากของสงคราม กลายเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ฟื้นจากเถ้าถ่าน...

...ถนนเริ่มมีรอยยิ้ม...

...ผู้คนเริ่มกล้าจะปลูกต้นไม้ มากกว่าถือปืน...

...โรงเรียน โรงพยาบาล ตลาด กลับมาปักหลักอยู่ในใจกลางเมือง...

...---...

...ในช่วงเปลี่ยนผ่านนั้นเอง......

...เพื่อให้โซลมีสิทธิ์เหมือนเด็กคนอื่น ๆ...

...ผู้บัญชาการค่ายนายพลเอเลียส ไคลน์ฟอร์จ...

...ได้ลงนามในคำขอรับอุปการะอย่างเป็นทางการ...

...เขาเป็นชายที่สุขุม เยือกเย็น รู้จักวางแผนราวกับอ่านอนาคตได้...

...และแม้จะไม่แสดงออกมากนัก แต่ทุกคนรู้…...

...ว่าเด็กหญิงที่เคยวิ่งเล่นรอบค่าย คือลมหายใจหนึ่งเดียวที่เขาใส่ไว้ในหัวใจทุกวัน...

...---...

...โซล...

...ตอนนี้อายุ 15 ปีเต็ม...

...เด็กหญิงตัวเล็กในวันวาน...

...แปรเปลี่ยนเป็นหญิงสาวผู้มีแววตาแน่วแน่...

...ผมยาวสีน้ำตาลเข้มถูกรวบไว้หลวม ๆ...

...ใบหน้าสะอาดหมดจด แต่มีรอยเข้มแข็งแทรกอยู่ในทุกแววตา...

...---...

...ทุกคนในค่ายต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า......

...> “เธอไม่ใช่แค่รอดจากสงคราม...เธอคือสิ่งที่สวยที่สุดที่สงครามเคยทิ้งไว้ให้โลก”...

...---...

...โซลในวัย 15 ปี...

...เริ่มเข้าฝึกทหารเบื้องต้น...

...แต่เธอเลือกเส้นทางสายสนับสนุนแพทย์สนามและนักสื่อสาร...

...เธอเรียนรู้วิธีประสานงาน การปฐมพยาบาล การจิตวิทยาพื้นฐาน...

...เพราะเธอรู้ดี…ว่าสิ่งที่คนเจ็บต้องการมากที่สุดไม่ใช่แค่ยา...

...แต่คือคนที่ฟัง และไม่ทิ้งเขาไว้คนเดียว...

...---...

...แม้จะเติบโตขึ้น...

...เธอยังคงใช้กล่องเหล็กเดิมใส่ของสำคัญ...

...ในนั้นมีจดหมายของพ่อคนแรก...

...ผ้าขาวผืนนั้นที่ยังอยู่...

...และรูปครอบครัวใหม่ของเธอกับนายพลเอเลียส ที่ตอนนี้ทุกคนเรียกเธอว่า...

...“ลูกสาวของแม่ทัพ”...

...---...

...> บางครั้งมีคนกระซิบกันว่า...

...“แม่ทัพไคลน์ฟอร์จคนนั้น...ที่ไม่มีใครเข้าใกล้ได้แม้แต่ครึ่งเมตร...

...กลับเป็นคนที่ยอมก้มตัวลง…แค่เพื่อเอาร่มมากางให้ลูกสาวตอนฝนตก”...

...---...

...ในวันฝนตกวันหนึ่ง...

...โซลยืนหลบอยู่ใต้ชายคาเล็ก ๆ หน้าโรงเรียนสนาม...

...เธอไม่ได้กลัวฝน แต่เธอหวงหนังสือที่เพิ่งยืมมาจากคลังความรู้กลางค่าย...

...จู่ ๆ ร่มสีดำผืนใหญ่ก็กางลงตรงหน้าเธอ...

...กลิ่นชุดเครื่องแบบสะอาดผสมกลิ่นกาแฟจาง ๆ ที่คุ้นเคยลอยมาก่อนตัว...

...> “จะยืนคิดอะไรอยู่ตรงนี้”...

...เสียงทุ้มนิ่งดังขึ้น...

...“พ่อมารับแล้ว”...

...---...

...เธอยิ้ม...

...ไม่ได้ตอบอะไร...

...เพียงแค่เดินเข้าไปยืนใต้ร่มนั้นเงียบ ๆ...

...เหมือนวันแรก…ที่เธอยื่นมือไปจับมือของใครสักคน...

...และรู้ทันทีว่าเธอ ไม่ใช่เด็กกำพร้าอีกต่อไป...

...---...

...เธออาจจะยังไม่ได้เปลี่ยนโลกทั้งใบ...

...แต่เธอได้เปลี่ยนหัวใจของใครหลายคนในค่ายนี้...

...รวมถึงหัวใจของนายพลที่ใคร ๆ ก็ว่าเย็นเหมือนน้ำแข็งแต่กลับละลายเพียงแค่ลูกสาววัย 15 คนเดียวของเขายิ้มให้เบา ๆ...

...---...

...และนี่…คือบทใหม่ของโซล...

...หญิงสาววัยรุ่น…ที่เติบโตจากรอยแผลของสงคราม...

...แต่เลือกจะเป็นคนรักษาโลก มากกว่าจะเป็นคนล้างแค้นมัน...

...เพราะเธอรู้ดี...

...ว่าแสง......

...ไม่เคยส่องแรงเท่าตอนมันเกิดขึ้นจากความมืดด้วยตัวมันเอง....

...-------------------------------------------------------------------------...

...[จบบริบูรณ์]...

...ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนจบบทนี้.....

...ณ บัดนี้ ทุกท่านได้เดินมาถึงบทสุดท้ายของเรื่อง [Hope Lives] - ความหวังที่มีชีวิต❀ ...

...แล้วในที่สุด...

^^^ขอขอบพระคุณที่สนับสนุนพลงานของพวกเราค่ะ^^^

...Plot by Kennysusa...

...Written by 𝔖𝔨𝔶𝔩𝔦𝔫𝔤✭...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***