ตอนที่ 3 - เงาในห้องศิลป์

[หน้าโรงเรียน – เช้าวันจันทร์]

(หลังจากเหตุการณ์ในห้องดนตรี ชื่อเสียงของชมรมลี้ลับก็เริ่มแพร่กระจายไปทั่วโรงเรียน… บ้างก็ลือว่าเป็นนักปราบผี บ้างก็ว่าเป็นนักแสดงจัดฉาก แต่ที่แน่ ๆ คือ พวกเขากำลังกลายเป็นข่าวลือเสียเอง)

(มิโอะกำลังติดโปสเตอร์หน้าโรงเรียน)

มิโอะ (สดใส):

“ใครเจอเรื่องลี้ลับ ผีหลอน หรือเสียงแปลก ๆ แวะมาหาชมรมเราได้นะคะ! รับเคสฟรี ไม่คิดค่าผนึก!”

ยูโตะ (ยืนพิงเสา พูดเบา ๆ):

“นี่ยังกับเป็นเอเยนซี่ล่าผีไปแล้ว…”

อาคาเนะ: (เดินถือขนมปัง)

“มีเรื่องแปลกก็ต้องช่วยกันสิ นี่แหละชมรมของเรา!”

ริกะ: (แอบหลบหลังมิโอะ)

“มะ…มีคนในห้องศิลป์พูดว่า… ตอนวาดภาพ เหมือนถูกใครจ้อง… จ้องแรงมากด้วย…”

โคทาโร่: (ยกกล้องขึ้นทันที)

“ห้องศิลป์เหรอ… ได้กลิ่นเรื่องแล้วล่ะ”

⸻

[ ห้องศิลป์ – ตอนเย็น ]

(ห้องเงียบ แสงอาทิตย์ส่องเข้าผ่านหน้าต่าง ผ้าใบตั้งเรียงราย กลิ่นสีคลุ้ง)

มิโอะ:

“ที่นี่ดูไม่เหมือนมีผีนะ… แต่บรรยากาศก็ขลังดีแฮะ”

อาคาเนะ:

“จะว่าไปก็รู้สึกเย็น ๆ แปลก ๆ แฮะ… หรือเพราะสีทาบนพื้นนี่ล่ะ?”

ริกะ: (เสียงสั่น ๆ)

“ตรงนั้น… มุมห้องนั่น… ฉันเห็นเธออีกแล้ว… นั่งวาดรูป… แต่… ใช้เลือดแทนสีน้ำ…!”

โคทาโร่: (ถ่ายภาพทันที)

“ภาพในกล้อง… มีเงาผู้หญิงปรากฏที่มุม… ทั้งที่ไม่มีใครอยู่เลย…”

ยูโตะ: (เดินสำรวจผนัง)

“มีรอยวงผนึกจาง ๆ อยู่ใต้ตู้เก็บของ… เป็นวงที่ใช้สะท้อน ‘ความปรารถนา’ ของผู้วาด”

ริว: (ก้มลงดู)

“…แต่ถูกเขียนผิดแบบจงใจ มันเลย ‘บิดเบือน’ เจตนาเป็นพลังหลอน…”

มิโอะ: (พลิกแฟ้ม)

“นักเรียนชื่อ ‘มิกิ’ เคยใช้ห้องนี้เมื่อสามปีก่อน แล้วหายตัวไป… เหลือไว้แค่ภาพสุดท้ายที่ไม่เสร็จ…”

⸻

[ ภาพเคลื่อนไหว – การปรากฏของวิญญาณ ]

(ภาพวาดเก่าเริ่มเปล่งแสง เงาของหญิงสาวนั่งวาดรูปค่อย ๆ ปรากฏ)

มิกิ (เสียงก้องเบา ๆ):

“อย่ามาขวาง… เขาจะหันมามองฉัน… ฉันแค่ต้องวาดให้เสร็จ… แล้วเขาจะเห็นฉัน…”

ยูโตะ:

“เธอจมอยู่ในอารมณ์หลงใหล… ความปรารถนาแปรเปลี่ยนเป็นวงผนึกต้องสาป…”

อาคาเนะ:

“หมายความว่า ถ้าเธอยังวาดไม่จบ พลังนั้นก็จะไม่จบด้วย!?”

โคทาโร่:

“ในกล้อง… คนในภาพที่เธอวาด… หันมายิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ… ทั้งที่ในความจริงเขาไม่เคยมองเธอเลย…”

⸻

[ การปะทะกับมิกิ ]

(แสงในห้องกระพริบ ภาพวาดพ่นสีเลือดทะลัก เงาของมิกิลอยขึ้นกลางห้อง ผ้ากันเปื้อนเปรอะสีแดง ตาโบ๋เป็นเงาดำ)

มิกิ (เสียงเย็นเยือก):

“อย่าแตะภาพของฉัน! อย่ามองเขาแทนฉัน! เขาคือของฉัน…!”

ริกะ:

“ว๊ากกก! เธอมองมาที่ฉัน! ตะ…ตะ…ตาผิดที่ผิดทางเลย!”

อาคาเนะ: (ยืนบังริกะ)

“พูดจาแบบนี้… อยากโดนขวานมั้ย! เดี๋ยวให้ความรักแบบปัง ๆ!”

มิกิ: (เสียงกรีดร้อง)

“ออกไป! อย่าเข้ามา! อย่าลบภาพของฉัน!”

ยูโตะ:

“เธอกำลังสับสนว่าใครคือศัตรู… อารมณ์เธอผูกติดกับภาพจนหลุดควบคุม!”

โคทาโร่: (ยืนถ่ายภาพนิ่ง ๆ)

“ได้ภาพ… หน้าชัด ตาเลือด ไว้ใช้เป็นปกตอนพิเศษ…”

ริว: (วาดยันต์กลางอากาศ)

“ต้องใช้ยันต์หยุดพลังสะท้อน! อาคาเนะ! เบี่ยงความสนใจเธอ!”

อาคาเนะ:

“ได้เลย! เฮ้ยยย มิกิ! ระบายสีผิดเฉดนั่นมันไม่แมตช์นะ! ศิลปะพลาดแรง!”

มิกิ: (กรี๊ดแล้วพุ่งเข้าใส่อาคาเนะ ผลักเธอล้มกระแทกโต๊ะ)

มิโอะ:

“อาคาเนะ! เป็นอะไรมากมั้ย!?”

อาคาเนะ: (กัดฟัน ลูบหลัง)

“ไม่ตาย แค่เจ็บตูด… อย่าให้ฉันได้ยืน! จะสั่งสอนผีเลยคอยดู!”

ยูโตะ:

“ริว ตอนนี้!”

ริว:

“ยันต์ ‘ปลุกสติ’! ผนึกจิต ณ จุดมุ่งหมาย! ปลดพันธะแห่งภาพลวงตา!”

(ยันต์แปะบนผืนผ้าใบ แสงพุ่งเป็นวง เงามิกิหยุดนิ่ง กลับกลายเป็นร่างหญิงสาวที่เศร้า)

มิกิ (เสียงอ่อนลง):

“…ขอโทษ… ฉัน…แค่…อยากให้เขาเห็น…”

⸻

[ ความทรงจำของมิกิ ]

(ฉากย้อนอดีตแบบหม่นหมอง)

“ในอดีต มิกิเป็นเด็กหญิงเงียบ ๆ ที่หลงรักรุ่นพี่ชมรมศิลปะ เธอวาดเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนวันหนึ่ง… เขาบอกว่า ‘ชอบคนอื่น’…”

เสียงมิกิ (เศร้า):

“ฉันไม่เข้าใจ… ฉันวาดเขาทุกวัน ทำไมเขาไม่เคยหันกลับมามองเลย…”

ภาพ: มิกิวาดภาพชายหนุ่มที่หันหลังให้ แล้วค่อย ๆ บิดเบี้ยว กลายเป็นภาพหันหน้าด้วยรอยยิ้มผิดรูป

เสียงมิกิ (แผ่วเบา):

“ถ้าเขาไม่หันมา… ฉันจะวาดให้เขาหันมาเอง… มองแค่ฉัน… ตลอดไป…”

⸻

[ การปลดปล่อย – “พู่กันสุดท้าย” ]

(ยูโตะส่งยันต์หมึกให้มิโอะ)

ยูโตะ:

“เธอมีสายตาเข้าใจใจคน… ลองใช้ ‘หมึกแห่งการยอมรับ’ นี้ วางลงบนภาพสิ…”

มิโอะ: (ก้าวไปใกล้ผืนผ้าใบ)

“มิกิ… เขาไม่เคยหันมามองก็จริง… แต่มีคนที่มองเธอเสมอ… อย่างภาพของเธอ…”

(แสงอ่อน ๆ กระจายออกจากภาพ เงามิกิค่อย ๆ ยิ้ม น้ำตาคลอ)

มิกิ (ยิ้มเศร้า):

“…ขอบคุณ… ที่เห็นฉันจริง ๆ…”

(ภาพชายหนุ่มในรูปเปลี่ยนเป็นภาพทุ่งดอกไม้ วิญญาณจางหายไปอย่างสงบ)

⸻

[ ความสัมพันธ์ในชมรม + เงาใหม่ ]

(ทุกคนนั่งพักกินขนมปังในห้องชมรม อาคาเนะนั่งทับเบาะรองตูด)

อาคาเนะ:

“โอ๊ย… ยังระบมไม่หายเลยนะ! ผีเดี๋ยวนี้ไม่รู้จักยั้งแรงเลยจริง ๆ!”

มิโอะ: (หัวเราะเบา ๆ)

“ถือว่ารับศีลผีไปละกัน…”

โคทาโร่: (หรี่ตา ยื่นภาพให้ดู)

“แต่ดูนี่สิ… รูปสุดท้าย… มีเงาบางอย่างซ้อนหลังพวกเราอีกแล้ว…”

ยูโตะ: (ขมวดคิ้ว)

“ภาพมันซ้อนแปลก ๆ ตรงมุมขวา… รูปเงาแบบนี้ เคยเห็นในแฟ้มของคุณปู่มาก่อน…”

ริว: (เสียงต่ำลง)

“โอโอนิ… มันเริ่ม ‘สนใจพวกเรา’ แล้วล่ะ…”

(เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง เสียงแปรงวาดภาพขีดบนผ้าใบที่ไม่มีใครแตะ… )

เสียงประตูเปิดเบา ๆ

ครูใหญ่ (น้ำเสียงเรียบ):

“พวกเธอยังอยู่กันอีกเหรอ… เห็นข่าวลือว่าชมรมนี้ ‘ถนัดปราบวิญญาณ’ นี่นะ… หรือพูดให้ถูก ก็คือ ‘เรียก’ วิญญาณมากกว่าใช่ไหมล่ะ?”

(ทุกคนเงียบกริบ หันมองครูใหญ่)

มิโอะ: (ยิ้มแห้ง ๆ)

“เอ่อ… ชะ…ชมรมลี้ลับ… สนับสนุนการเรียนรู้นอกตำราไงคะ…”

ครูใหญ่: (ยิ้มมุมปาก เดินดูภาพที่แขวนอยู่ช้า ๆ)

“น่าสนใจดีนี่… วงผนึกแบบนี้… เมื่อก่อนฉันเองก็เคยเขียนเหมือนกัน… สมัยที่ยัง ‘ศึกษาว่าจิตมนุษย์เชื่อมโยงกับปีศาจได้ยังไง’…”

(ยูโตะชะงัก หันไปสบตาริว ทั้งคู่แววตาเคร่งเครียด)

ครูใหญ่: (หันกลับมาหาพวกชมรม)

“โอโอนิ… ไม่ได้เป็นแค่วิญญาณชั่วร้ายหรอกนะ… บางครั้ง มันก็แค่ ‘สะท้อน’ ความกลัวของมนุษย์อย่างซื่อตรง… และบางครั้ง… มันก็ยอมรับคำสั่งจากคนที่ ‘กล้า’ มากพอ…”

ยูโตะ: (เบา ๆ)

“เขารู้เรื่องโอโอนิแน่นอน… หรือว่า…”

ครูใหญ่: (เดินไปหน้าประตู หันมายิ้มบาง ๆ)

“พวกเธอนี่น่าสนใจดีจริง ๆ… ระวังไว้นะ… บางครั้ง สิ่งที่เราคิดว่าเป็น ‘ผี’ อาจจะเป็น ‘เงาของตัวเราเอง’ ก็ได้…”

(ครูใหญ่เดินจากไป เสียงรองเท้ากระทบพื้นค่อย ๆ หายไป ทิ้งความเงียบระคนเยือกเย็นไว้ในห้อง)

มิโอะ: (กลืนน้ำลาย)

“ใครจะกล้าขอลายเซ็นเขาล่ะตอนนี้…”

อาคาเนะ: "นั่นสิ"

[ บรรยากาศของโรงเรียน ]

“เมื่อวิญญาณเริ่มทิ้งร่องรอย และผู้ที่เคยสัมผัสกับพลังของโอโอนิปรากฏตัวในโรงเรียน… การเล่นกับความกลัวก็ไม่ใช่แค่เรื่องของเด็กอีกต่อไป… ในมุมมืดของโรงเรียนที่ไม่มีใครกล้าเดินผ่าน — กำลังมีบางสิ่งฟื้นคืนจากอดีต… และรอวัน ‘ปลุก’ สิ่งที่หลับใหลอยู่…”

“และในขณะที่ชมรมกำลังไขปริศนาใหม่… ใครบางคนในโรงเรียน อาจไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป…”

(ตัดภาพเป็นเงาในกระจกห้องพยาบาลที่เคลื่อนไหวช้ากว่าต้นฉบับ… ก่อนจะค่อย ๆ กลืนหายไปในความมืด)

⸻

[ หน้าห้องพยาบาล – เย็นวันพุธ ]

(ริกะเดินก้มหน้าออกจากห้องพยาบาล ถือผ้าพันแผลไว้ในมือ)

ริกะ: (พูดเบา ๆ กับตัวเอง)

“ไม่อยากเข้าห้องนั้นเลย… กลิ่นยาเหมือนกลิ่น…เลือดเก่า… แล้วกระจกนั่นก็…”

(เงาในกระจกด้านหลังเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย — แต่ริกะไม่ได้หันกลับไปมอง)

⸻

[ ห้องชมรมลี้ลับ – วันพฤหัสบดี ]

มิโอะ:

“มีข่าวลือใหม่อีกแล้ว! ห้องพยาบาล… กระจกบานใหญ่ข้างเตียงมันสะท้อน ‘เงาที่ไม่ใช่ตัวเอง’ ได้!”

ยูโตะ: (เปิดแผนผังโรงเรียน)

“ตรงนั้นอยู่มุมอับพลังงาน… ถ้าโอโอนิใช้เป็นทางผ่าน… เราอาจเจอร่องรอยบางอย่าง”

โคทาโร่: (วางภาพถ่าย)

“อาทิตย์ก่อน ฉันแอบถ่ายตอนครูพยาบาลหลับ… ในกระจกมีเงาเด็กนักเรียนหญิงยืนมองนิ่ง ๆ… ทั้งที่ไม่มีใครอยู่”

อาคาเนะ:

“สรุปเราจะไปซุ่มดูตอนดึกอีกแล้วใช่ไหม? ใครจะไปนอนก่อนเตรียมผ้าห่มมาด้วยนะ!”

ริว:

“กระจกเป็นสื่อสะท้อนจิตโดยตรง… ถ้ามีผู้ตายที่ยังติดอยู่ใน ‘ภาพของตัวเอง’… อาจกำลังพยายามติดต่อ… หรือหลอกล่อ…”

(ทุกคนเงียบลง — สายตาหันไปมองริกะที่นั่งเงียบ)

ริกะ: (เสียงเบา)

“ฉันเห็นเธอในนั้น… ผู้หญิงในชุดนักเรียนเก่า… ร้องไห้อยู่หลังบานกระจก… แต่น้ำตาเธอ…ไหลย้อนกลับเข้าไปข้างใน…”

แฟ้มประวัติ: ครูใหญ่ – อาจารย์อิคุโตะ คุโรดะ

ตำแหน่ง: ผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมคิโยเสะ

อายุ: 58 ปี

บุคลิก: สุภาพ เรียบง่าย พูดน้อยแต่ลึกซึ้ง รอยยิ้มของเขาไม่เคยถึงตา

จุดเด่น: ใส่นาฬิกาโบราณ พกปากกาหมึกซึมตลอดเวลา

⸻

คำพูดประจำตัว (ลึกลับ):

“อย่ากลัวเงาในกระจก… บางครั้ง มันคือสิ่งเดียวที่สะท้อนตัวตนแท้จริงของเธอ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***