ทดสอบ

  ช่วงเวลาของการจากลามนุษย์เเละสรรพสิ่งลวนถูกกำหนดให้พบเจอได้รู้จักได้จากลาเป็นเรื่องธรรดา

...****************...

   อีกด้านหนึ่งในหุบเขาที่มีกอไผ่สีขาวราวกับถูกย้อมด้วยสีขาวของหิมะเเสงสีทองอร่ามที่สอดส่งลงมาราวกับภาพตรงหน้าไม่มีจริงมือคู่หนึ่งกำลังประสานกันไขว้หลังมองเบื้องหน้าที่มีผีเสื้อนับไม่ถ้วนบินอยู่รอบตัวดวงตาเลื่อนลอยไม่มีไครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เส้นผมสีขาวที่กระทบกับเเสงเเดดกำลังปริวสไวตามสายลมที่เกิดขึ้นจากพลังฟ้าดินมือที่กำลังประสานอยู่ค่อยๆเลื่อขึ้นมารับเเสงพลังที่อบอุ่นกำลังกระจายลงไปที่ภูเขาข้างล่าง

อาภาภรณ์สีเขียวอ่อนพัดปริวค่อยๆเลื่อนลอยตามสายลมมืออีกข้างมีขลุ่ยหยกสีขาวผสมเขียวอ่อนหยกนี้บริสุทธิ์หาที่ใดเทียบไม่ได้มือเรียวบางค่อยๆลูบเช็ดขลุ่ยด้วยความอาวร

...****************...

    เสียงกิ่งไม้ต่างดังกรอบเเกรบชายชราผู้หนึ่งกำลังเดินย่ำกิ่งไม้ที่เเห่งกรอบพลางส่งเสียง "พลังของเจ้าอ่อนเเอถึงเพียงนี้เชียวรึ!"อาจารย์เซียนเอ่ยขึ้นพลันชี้หน้าเย่หนิงหนิง "เเค่เพิ่มพลังให้ฝ่ามือเเล้วปล่อยออกมาให้ต้นอ่อนโตขึ้นยังทำไม่ได้!ขนาดเด็กประถมยังทำได้เลย!"เย่หนิงหนิงโดนด่าไม่เคยเจ็บเเม้เเต่น้อยเเต่เธอเจ็บที่มีคนมานั่งฟังเธอโดนด่าเหยียนหลิงจื่อเลิ้กคิ้งขึ้นพลางยิ้มเยาะ

"ข้าก็คาดไม่ถึงเช่นกัน5555"เหยียนหลิงจื่อนั่งขำเบาๆซูหลิงฟ่านที่กำลังปล่อยพลังของตัวเองบ้างก็ทำให้ต้นอ่อนโตขึ้นนิดหน่อย "ทำได้ไม่เลวเลยนิ"นางเอ่ยขึ้นเเล้วเดินไปดูต้นอ่อนที่ซูหลิงฟ่านร่ายพลังลงไป

"ท่านมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ผู้อาวุโสเหยียน"ตาเฒ่าเซียนหันมองเหยียนหลิงจื่อ

"ข้าชอบดูศิษย์ใหม่ทำอะไรล้มเหลวน่ะ"ยิ้มตาหยี่ นางไม่เเม้เเต่จะรู้สึกผิดในดวงตาเเต่กลับพูดหน้าตาเฉยออกมาเย่หนิงหนิงอยากจะลุกขึ้นไปเเล้วให้นางมาทำเอง

"เอาล่ะข้าขอตัวก่อนเชิญพวกเจ้าทั้งสามเรียนรู้ดีๆล่ะห้องพักก็ตามที่หยกประจำตัวพวกเจ้าบอกละกันอ้อจิงสิพรุ่งนี้อย่าลืมไปที่ยอดเขาต้วนจี" ก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองหายเข้าไปในวงเวทจู่ๆก็มาโผล่ที่นี่ถูกฝึกอย่างเข้มงวดเหยียนหลิงจื่อขี่กระบี่บินไปที่หุบเขาที่ลอยอยู่บนสุดเป็นยอดเขาที่ใหญ่ที่สุด นางพุ่งตรงไปที่ตำหนักที่มีชื่อว่า 'หยวนไห่รักสงบ'นางไม่รีรอเปิดประตูเข้าไปทันทีไม่เอ่ยขอหรือเคาะประตูสักนิดเรียกได้ว่าความไร้ยางอายของนางไม่มีเลยเเม้เเต่น้อย "จี้หยวนไห่~~~"นางเรียกบุรุษที่กำลังตั้งใจอ่านตำราอยู่จี้หยวนไห่เมื่อถูกบุกรุกตำหนักของตัวเองจนชินจึงไม่สนใจนางเเม้เเต่นิดเดียวเหยียนหลิงจื่อก้าวเข้าไปไกล้ขึ้นเมื่อนางก้าวเข้าไปก็ถูกกับดังเวทน้ำเเข็งของจี้หยวนไห่กักขังไว้

"นี่!เจ้า!!!"นางตะโกนเรียกเขาด้วยสีไม่สะทกสะท้าน

"มารยาทเจ้าไม่เคยพกมาเลยงั้นรึเหยียนหลิงจื่อ"ปากเขาพูดกับนางเเต่สายตากลับสนใจตำราในมือ

"วันนี้ท่านร้อนเเรงกับข้าถึงเพียงนี----"ยังไม่ทันได้พูดจบจี้หยวนไห่ก็บีบพลังให้เกิดก้อนน้ำเเข็งเเหลมคมจ่อที่คอของนางเเล้วปิดตำราลงอารมณ์ที่นิ่งสงบเมื่อครู่กลับลุกขึ้นฉับพลันร่างกายของเขาปล่อยไอสังหารเเผ่ซ่านออกมาจากตัวเเล้วพุ่งเข้ามาหานางเหยียนหลิงจื่อไม่รีรอใช้พลังป้องกันออกมาเป็นโล่ใสป้องกันตัวเองจากเขาด้วยพลังที่ต่างกันเขาทำลายเกาะป้องกันของนางได้เเล้วบีบที่คอของนางอย่างรุนเเรง

"ก่อนหน้านี้ข้าเคยบอกเจ้าไปเเล้วไม่ใช่หรอเย่หนิงหนิงนางเป็นน้องสาวของข้าน้องสาวเพียงคนเดียวของข้าหากเจ้ากล้าทำร้ายนางเท่ากับว่าเจ้ากล้าขัดคำสั่งข้า!"มือของเขากำคอของเหยียนหลิงจื่อเเน่นขึ้นจนเเบบหายใจไม่ออกใบหน้าของนางบิดเบี้ยว"นั้นมันเรื่องของเจ้---"เหยียนหลิงจื่อยั่วยุเขาต่อไปมือของเขาเองก็บีบเเน่นขึ่น"ข้าบอกเจ้าเเล้วความสัมพันธ์ของเจ้ากับข้าไม่มีทางเป็นอย่างที่เจ้าคิดหรอกอีกอย่างให้เกียรติข้าด้วย!" เขาปล่อยมือออกเเล้วผลักนางออกไปจากตำหนักเเล้วปิดประตูใส่หน้าทำให้หน้าของนางถูกประตูอัดใส่เเต่นี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่นางทำเเบบนี้เเละไม่ใช่ครั้งเเรกที่เขาทำเเบบนี้คนในสำนักรู้กันท้วนหน้าว่าทั้งสองเป็นเช่นไรต่างก็คุ้นชินเเละคุ้นเคยกันดีเเต่..ซูหลิงฟ่านเเละเย่หนิงหนิงที่เข้ามากลับมาเห็นนางถูกโยนออกมาจากตำหนักจี้หยวนไห่ที่เป็นผู้อวุโสจึงงงเล็กน้อยจากนั้นทั้งสองก็รีบวิ่งเข้ามา

"พวกเจ้าสองคนมาได้อย่างไร?!"เหยียนหลิงจื่อเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง

"ท่านอาจารย์เซียนบอกข้าว่าพลังของข้าจำเป็นต้องพักที่ๆไม่ค่อยมีคนอยู่หากพลังของข้าเกิดคคุ้มคลั่งขึ้นมาจะเดือดร้อนคนในสำนัก"เย่หนิงหนิงอธิบาย

"ส่วนเจ้าล่ะ"เหยียนหลิงจื่อถามซูหลิงฟ่าน

"ข้าเองก็เช่นกัน"ซูหลิงฟ่านมีสีหน้ายินดีนิดหน่อยเย่หนิงหนิงหันมองก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพียงเเต่สงสัยว่าเหตุใดนางถึงถูกโยนออกมาเช่นนี้

"ทำไม...."นางนึกขึ้นได้จึงได้รู้ว่าครั้งเเรกที่ตนเองมาก็ถูกจัดไว้เช่นนี้เหมือนกัน

"เจ้าก็พักที่นี้ก็เเล้วกันพี่ชายของเจ้าอยู่ที่นี่ให้เจ้านั้นช่วยละกันส่วนเจ้าให้พักที่อื่นห่างออกจากตำหนักนี้หน่อยก็ดี"พูดจบก็ให้ทั้งสองคนรีบไปซูหลิงฟ่านมองหน้าของนางเเล้วออกไปทัน

"ข้าไปเเล้วนะพลบค่ำข้าจะมาหาเจ้า!!"เหยียนหลิงจื่อมองทั้งสองก่อนที่ตนจะตะโกนบอกจี้หยวนไห่ศิษย์คนอื่นๆที่ชินอยู่เเล้วก็ยังมีปฏิกิริยากับบทสนทนาของนางจี้หยวนไห่เมื่อได้ยินจึงฉีกกระดาษทิ้ง

เมื่อตกดึกค่ำคืนที่ลมพัดกระหึ่มท้องที่ควรจะมีดวงดาวเเละดวงจันทร์ที่สว่างสไวกลับมีเมฆบดบังเสียงฟ้าร้องครื่นๆสักพักเม็ดฝนค่อยๆโปรยลงมาค่อนๆถ่าโถมเข้ามารุนเเรงขึ้นทว่ากลับมีสิ่งผิดปกติเหตุใดถึงมีกลิ่นอายปีศาจเกิดขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***