ตอนที่ 5

ถึงเวลาเลิกงาน คมสันเก็บของ เตรียมตัวที่จะกลับบ้าน และเดินผ่านหน้า พิพายไปยังที่ประตู แต่พิพายยังนั่งนิ่งอยู่🚪

คมสัน : อ้าว❗ นั่งอยู่ได้ไม่กลับ หรือไง❓

พิพาย : ปะๆไป ( พิพายยิ้ม แล้ววิ่งตามคมสันไป)😆😆

เมื่อกลับมาถึงบ้านคมสันได้ลงจากรถพิพายก็เดินตามมาติดติด คมสันกำลังจะเปิดประตูเข้าบ้าน แล้วได้หยุดชะงัก🚪

คมสัน: เดี๋ยว! คุณต้องสัญญากับผมก่อนว่าคุณจะไม่ยุ่งวุ่นวาย ของในห้องของผม รวมทั้งบ้านนี้ด้วย เข้าใจไหม❓

พิพาย : OK ชั้นสัญญา ชั้นจะทำตามคำสั่งนายทุกอย่าง (พิพายยิ้มอย่างมีความสุข)🥰

คมสัน : (หันหลังกลับ)ยิ้ม‼😃😃😃

แม่ : อ้าว❗กลับมาแล้วหรอลูก ❓เมื่อกี้ลูกคุยกับใครแม่ได้ยินเสียงแว่วๆ

คมสัน : เปล่าครับแม่ไม่มีอะไร ไม่ได้คุยกับใครครับ

แม่ : อ๋อสงสัยแม่หูฟาด รีบขึ้นไปอาบน้ำมาทานข้าวแม่ทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว 👩

คมสัน : ครับ👱‍♂️

คมสันเดินขึ้นไปบนห้องและมีพิพายเดินตามไปติดๆคมสันทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย🚪🛏

คมสัน : คุณนั่งรอผมอยู่ที่นี้ห้ามไปไหนเดี๋ยวผมลงไปทานข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวมาคุยเรื่องของคุณกัน👱‍♂️

พิพาย : อืม!OK😉

ระหว่างที่คมสันทานข้าวพิพายเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมพิพายไม่ระวังมือไปปัดโดนกล่องไม้เก่าๆตกพื้นโครม‼‼

พิพาย : ว๊าย‼ทำไงดีชั้นต้องโดนตานั้นดุแน่เลยเค้าได้ยินแน่ๆ

คมสัน : 😡😡

แม่ : เสียงอะไรน่ะลูก❓

คมสัน : ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แม่ทานต่อเถอะ ผมอิ่มแล้วเดี๋ยวต้องรีบขึ้นไปทำงาน รักแม่นะครับ (คมสันหอมแก้มแม่แล้วรีบขึ้นไปที่ห้องทันที❤)

แม่ : ❤

คมสัน : (รีบเปิดประตู) นี่คุณทำอะไร บอกแล้วใช่มั้ยให้อยู่เฉยๆ😡😡

พิพาย : ชั้นๆๆขอโทษชั้นไม่ได้ตั้งใจ ปกติชั้นจับสิ่งของไม่ได้แต่ทำไมชั้นถึงโดนกล่องใบนี้ตกก็ไม่รู้😰😰

พิพายก้มเก็บของในกล่องเป็นกิ๊บติดผมรูปดอกไม้สีเงินค่อนข้างเก่าแต่สภาพยังดีอยู่พิพายได้สัมผัสทำให้มอง เห็นภาพแว็บแว็บในหัว เป็นเด็กผู้หญิงติดกิ๊บตัวนี้พิพายตกใจและเจ็บปวดในหัวจึงเอามืออกจากกิ๊บ

พิพาย : โอ๊ย‼

คมสัน : คุณเป็นอะไร❓(คมสันเห็นพิพายดูเจ็บปวดมากจึงนั่งลงดูพิพาย)

พิพาย : นายชั้นเห็นเด็กผู้หญิงติดกิ๊บตัวนี้ นายได้กิ๊บตัวนี้มาจากไหน❓

คมสัน : (หยิบกิ๊บขึ้นมาอย่างทะนุถนอม) มีคนให้ผมมา

พิพาย : ใครหรอ❓คงเป็นคนสำคัญของนายใช่มั้ย❓(พิพายพูดพร้อมลุกขึ้นยืน)

คมสัน : คุณไม่ต้องรู้หรอก มาคุยเรื่องของคุณดีกว่าว่าคุณมาเป็นผีได้ยังไง (คมสันพูดพร้อมเก็บกิ๊บเข้ากล่องไม้แล้วเอาใส่ลิ้นชักโต๊ะทำงาน)

พิพาย : ชั้นไม่ใช่ผีนะนาย ชิ😤

คมสัน : ยิ้มเยาะเย้ย เอาเถอะนั่งลงแล้วเล่ามาว่ามาให้ผมช่วยเรื่องอะไร❓

พิพาย : ชั้นอยากให้นายช่วยตามหาร่างของชั้น🥰

คมสัน : ร่างของคุณแล้วคุณรู้ได้ไงว่าคุณยังไม่ตายคุณอาจตายไปจริงๆแล้วตอนนี้ก็อาจเผาไปแล้วก็ได้😁

พิพาย : นี้นายชั้นมั่นใจว่าชั้นยังไม่ตายแค่กลับเข้าร่างไม่ได้เฉยๆ😤 (พิพายทำท่าทางโมโหใส่คมสัน)

คมสัน : OK OK ผมจะพยายามช่วยคุณหาร่างแล้วกัน ว่าแต่คุณชื่ออะไร

พิพาย : ...... ชั้น!!!!จำไม่ได้

คมสัน : ห่ะ!!! จำไม่ได้ แล้วจะช่วยได้ยังไงไม่มีข้อมูลอะไรสักอย่าง (เสียงดุ)

พิพาย : ....😖

คมสัน : (เห็นท่าไม่ดี) เออ! ที่แรกที่วิญญาณออกจากร่างคุณไปที่ไหน

พิพาย : อ๋อ!!! ที่นั้นคนเยอะมากเลยมีคนเดินไปเดินมามากมายแต่ชั้นไม่รู้ว่าที่ไหนพอชั้นรู้ตัวว่าไม่มีใครมองเห็นชั้น ชั้นเลยตะโกนว่าช่วยชั้นด้วย ชั้นก็ไปโผล่ที่นาย

คมสัน : ❓ เอางี้ระหว่างที่ผมทำงานผมจะสืบเรื่องของคุณไปด้วย

ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นจำปีได้พูดให้พิพายได้ยิน

จำปี : บอกพ่อหนุ่มไปด้วยสิว่ามีเวลาแค่ 100 วันเท่านั้นถ้าเลยเวลาวิญญาณก็จะสลาย

พิพาย : (หันซ้ายหันขาวแต่ไม่พบจำปี) นายแต่ชั้นมีเวลาแค่ 100 วันถ้าเลย 100 วันวิญญาณชั้นจะสลาย

คมสัน : 100 วัน ผมจะพยายามช่วยคุณแล้วกัน ว่าแต่คุณรู้ได้ไงว่ามีเวลาแค่นั้น

พิพาย : พี่จำปีบอก!!!👩

คมสัน : พี่จำปี❓ใครคือพี่จำปีไหนบอกจำอะไรไม่ได้

พิพาย : พี่เค้าเป็นผีที่อยู่ตรงท่าน้ำบ้านนายน่ะพึ่งรู้จักกันเมื่อคืนนี้เองพี่เค้าใจดีนะอยู่เป็นเพื่อนชั้นทั้งคืนเลย พี่จำปีนี่แหละที่บอกว่าชั้นยังไม่ตาย

คมสัน : (มองไปที่ท่าน้ำ) ไม่ทันไรมีเพื่อนเป็นผีแล้วหรอแถมยังอยู่ที่ท่าน้ำบ้านผมอีก

พิพาย : ใช่!!!ยิ้ม🥰

คมสัน : งั้น ผมจะพยายามช่วยคุณแล้วกัน

พิพาย : เย้ๆ ขอบคุณนะนาย ( กระโดดโลดเต้นหายวับไปอยู่ด้านหลังคมสัน)

คมสัน : เฮ้ย!!คุณทำอะไรของคุณเนี้ยตกใจหมด

พิพาย : ชั้น ขอโทษดีใจมากไปหน่อยอีกอย่างชั้นยังหายตัวไม่ค่อยเป็น หายตัวทีไรก็มาโผล่ใกล้ๆนายทุกที

คมสัน : (หน้าแดง) ยิ้ม☺☺

😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍😍

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***