ตอนที่ 4

จะต้องทำยังไงถึงจะหายตัวได้ เราแค่ตะโกนว่าช่วยด้วยเราก็แว๊บมาอยู่ที่นี่ ร้องตะโกนว่าช่วยด้วยอีกทีจะได้ หายไปอยู่ที่อื่น ลองดู ช่วยด้วยช่วยด้วย!!🏚

พิพาย : ทำไมไม่หายไปไหนทำไมยังอยู่ที่เดิมชั้จะรู้ได้ไงว่าชั้นเป็นใครมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฮือๆๆๆ ที่นี่น่ากลัวชะมัดทำยังไงดี ฮือออ!!! เพราะนายคนเดียวไอ้คนบ้าไม่ยอมช่วยชั้น ฟุ๊บ!!! ชั้น...ชั้นหายตัวได้แล้ว แล้วที่นี่มันที่ไหนกันล่ะเนี่ย🏡

พิพายได้มาโผล่อีกที่หนึ่งแต่ไม่รู้ว่าที่ไหนพี่พายเห็นศาลาริมน้ำจึงเดินเข้าไปนั่ง พิพายเห็นหญิงสาวใส่ชุดไทย ที่นั่งอยู่ที่ศาลาจึงเดินเข้าไปทัก

พิพาย : เธอมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่ดึกแล้วทำไมไม่กลับบ้าน เฮอะ พูดไปเธอก็คงไม่ได้ยินสินะชั้นนี่บ้าจริงๆเลย

หญิงสาว : ได้ยินสิชั้นได้ยินเธอ (หญิงสาวพูดเสร็จก็อมยิ้ม)👻

พิพาย : เธอได้ยินชั้นหรอ แสดงว่าเธอก็ช่วยชั้นได้สิ

หญิงสาว : ชั้นจะไปช่วยเธอได้ยังไงชั้นก็เป็นเหมือนเธอ

พิพาย : หมายความว่าเธอเป็น...ผะๆๆผีหรอ กรี๊ดๆๆ ชั้น..ชั้นขอโทษอย่ามาหรอกชั้นเลยนะ (พิพายเอามือปิดตา)👱‍♀️

หญิงสาว : โอ๊ย!เธอจะกลัวชั้นทำไมเนี่ย เธอก็เป็นเหมือนชั้นนั่นแหละ อีกอย่างชั้นออกจะสวย 🙍‍♀️

พิพาย : ค่อยๆเอามือออกจากหน้าแล้วมองไปที่หญิงสาว เออ....คือ ชั้น... ขอโทษที่เสียงดัง ว่าแต่เธออยู่ที่นี่มานานแล้วหรอ

หญิงสาว : ใช่ ชั้นอยู่ที่ท่าน้ำมีมานานมากแล้วเป็นร้อยปีแล้วแหละ ว่าแต่เธอ เป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน ทำไมถึงมาที่นี่ได้

พิพาย : ชั้น.....ชื่อ....ชั้น ไม่รู้ว่าชื่ออะไรแต่ก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน (พิพายทำหน้าเศร้า) ว่าแต่เธอจำชื่อตัวเองได้มั้ยเธอชื่ออะไร

หญิงสาว : ได้สิ...ชั้นชื่อ จำปี

พิพาย : พี่จำปี ชื่อเพราะจัง แต่ชั้นสิไม่มีชื่อจำชื่อตัวเองไม่ได้ (หน้าเศร้า)

จำปี : (เอามือมาลูบหัวพิพาย และได้เห็นภาพเร็วมาก) เธอยังไม่ตาย เธอแค่ต้องหาร่างของตัวเองให้เจอเท่านั้น

พิพาย : จริงหรอคะ พี่จำปีช่วยชั้นได้ใช่ไหม (ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ)

จำปี : ชั้นช่วยเธอไม่ได้หรอก ชั้นรู้ได้แค่นี้ แต่เธอก็เจอคนที่ สามารถช่วยเธอได้แล้วนี่ พ่อหนุ่มคนนั้นไง

พิพาย : นายคนนั้นเขาหนีชั้นไปไหนไม่รู้ พอเขารู้ว่าชั้นไม่ใช่คน ก็หนีชั้นไปเลย

จำปี : ไม่เป็นไรวันนี้พักผ่อนก่อนอยู่กับชั้นที่นี่ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า ค่อยว่ากันอีกที

พระอาทิตย์ยามเช้าขึ้นแสงแดดส่องมายังที่ศาลาริมน้ำ แสงระยิบระยับจากดวงอาทิตย์ กระทบผิวน้ำสวยงามมาก

จำปี : เป็นไงสวยใช่ไหม🌅

พิพาย : สวยมากเลย อากาศก็สดชื่นด้วย (พิพายหลับตาสูดอากาศเข้าไป)

ในระหว่างหลับตาพิพายได้ยินเสียงคนเดินคุยกันมาที่ท่าน้ำ

แม่อร : ตื่นแต่เช้ามาใส่บาตรกับแม่แล้วค่อยออกไปทำงานนะลูก

คมสัน : ครับแม่

พิพาย : พิพายตาพองโตเมื่อเห็นชายที่เดินคุยกันมา เป็นคนคนเดียวกับที่มองเห็นเธอ

คมสัน : ตกใจ!! หยุดชะงัก

แม่อร : หยุดทำไมลูกมาสิ

คมสัน : คะ....ครับแม่ (คมสันรีบเดินต่อไปทำเป็นมองไม่เห็นพิพาย)

พิพาย : นาย..นายจำฉันได้ใช่ไหม เมื่อวานที่เราเจอกันไงคมสัน : (ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วลงไปตักบาตรกับแม่ที่ท่าน้ำ)

แม่อร : พระมาพอดีเลยมาลูกมา (สองคนแม่ลูกใส่บาตรกรวดน้ำรับพร)

พระ : โยมคมสัน เห็นใครเดือดร้อนมาก็ช่วยเถิดไม่ว่าเขาจะเป็นคนหรือไม่ใช่คนก็ตาม

คมสัน : นิ่ง...ครับหลวงพ่อ

แม่อร : ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะลูก

พิพาย : นาย...นายช่วยชั้นเถอะนะ ชั้นขอร้องชั้นลำบากจริงๆ

คมสัน : ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินเข้าบ้านไปกับแม่

พิพาย : เฮอะ.. พี่จำปี ชั้นจะทำยังไงดีเขาไม่ยอมช่วย (พิพายทำหน้าเศร้า)

จำปี : ไม่เป็นไร พ่อหนุ่มคนนี้ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำ เห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ เดี๋ยวเขาก็ยอมช่วย

คมสันทานข้าว เช้าเสร็จรีบแต่งตัวออกไปทำงานทันที และได้เหลือบตามองที่ศาลาท่าน้ำ แต่ก็ไม่เห็น พิพายแล้ว คมสันกำลังสตาร์ทรถออกไปทำงาน พิพายก็โผล่เข้ามานั่งข้างๆ

พิพาย : นาย!

คมสัน : ตกใจ! เฮ้ย!

พิพาย : ชั้นขอโทษ ตกใจหรอ ทีหลังฉันสัญญาว่าจะมา เงียบๆกว่านี้

คมสัน : คมสันถอนหายใจ และสตาร์ทรถขับไปทำงานทันที

พิพาย : นี่ที่ทำงานนายหรอ ชั้นขอเข้าไปด้วยนะ

คมสัน : อยากเข้าไปก็เข้าไปไม่มีใครเห็นเธออยู่แล้วนี่

พิพาย : (ยิ้มให้คมสันแววตาดีใจมาก) นายยอมคุยกับชั้นแล้ว❤

คมสัน : (คมสันเห็นพิพายยิ้ม อย่างมีความสุข อดยิ้มตามไม่ได้ คิดในใจจะหลงเสน่ห์ยายผีบ้านี่ไม่ได้นะ)💗

จ่ายอด : สวัสดีครับผู้กอง

คมสัน : สวัสดีจ่า

พิพาย : นี่ห้องทำงานนายหรอ มีโซฟานุ่มๆด้วย🛋

คมสันนั่งทำงานไปได้สักพักหนึ่ง พิพายเริ่มไม่อยู่เฉย เดินไปทั่วห้อง แล้วถามคำถามคมสัน หลายคำถามมากจนคมสันทำงานไม่รู้เรื่อง