ค่ำคืนผ่านพ้นไปด้วยความเงียบสงัด
รัญเดินเข้าห้องน้ำด้วยความเหนื่อยล้าจากวันเรียนและความรู้สึกที่ยังค้างคาในใจน้ำอุ่นปลอบประโลมร่างกายที่ล้า
ล้างเอาความเหนื่อย ความกลัว และความเหงาที่ซ่อนลึกออกไป
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
รัญหยิบชุดนอนสีขาวอมชมพูขึ้นมาเปลี่ยน
สัมผัสเนื้อผ้านุ่มๆ สร้างความอบอุ่นให้ใจที่ยังเย็นเฉียบ
เดินมาโต๊ะทำงานเล็กๆ ในมุมห้อง
แสงไฟจากโคมไฟตั้งโต๊ะสาดส่องบนใบหน้าที่มีปานแผลเล็กๆ นั่น
มือสั่นเล็กน้อยรัญหยิบมือถือขึ้นมาเปิดเข้าไปยังแอปไลน์
ค้นหาแชทกับอาจารย์ธีธัช
ภาพสไลด์การสอนที่ธีธัชส่งมา รัญเปิดอ่านอย่างตั้งใจคำพูดและภาพประกอบค่อยๆ ซึมซับเข้าไปในใจทำให้ความสับสนคลายลงเป็นความเข้าใจ
เขานั่งนิ่ง…
ทบทวนเนื้อหาจนแน่ใจว่าเข้าใจทุกอย่างแล้ว
นิ้วเรียวเลื่อนพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
@Ran Arunrak ผมเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับอาจารย์
และแนบด้วยสติ๊กเกอร์หน้ายิ้มน่ารักๆ
ส่งข้อความออกไปพร้อมกับลมหายใจที่ผ่อนคลายลง
ในใจรัญลึกๆยังมีคำถามเล็กๆ ที่ไม่กล้าถามใคร
จะมีใคร... ใครรักคนธรรมดาอย่างผมไหม?
จะมีไหม... คนที่มองเห็นหัวใจจริงๆ และเข้าใจรักกัน?
......................
หลังจากภาพยนตร์จบลง
ธีธัชเดินออกจากโรงหนังโดยไม่แวะร้านไหนเพิ่มเติม
ค่ำคืนนี้เงียบพอๆ กับเขา…ที่ไม่ได้พูดกับใครเลยตลอดวัน
เขาขับรถกลับคอนโดเงียบๆ
เมื่อเปิดประตูเข้ามา ไฟในห้องสลัวตามแบบที่เขาตั้งไว้
กลิ่นน้ำหอมกลิ่นโปร่งบางลอยแตะปลายจมูก สร้างความคุ้นชินเหมือนทุกคืน
ธีธัชถอดเสื้อคลุมแขวนไว้บนราว
เดินไปทรุดตัวลงบนโซฟาหนานุ่มแล้วเอนหลังพิงพนัก
เสียงถอนหายใจเบาๆ เล็ดลอดจากริมฝีปาก
เขาหยิบมือถือขึ้นมาอย่างคนเหนื่อยล้า
ปลายนิ้วปลดล็อกหน้าจอ
แสงจากมือถือสว่างขึ้น เผยให้เห็นไอคอนแจ้งเตือนจากไลน์
ข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
ชื่อผู้ส่งคือ...นักศึกษาคนนั้น
@Ran Arunrak ผมอ่านเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับอาจารย์
ธีธัชนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนนิ้วเข้าแอปไลน์อ่านข้อความซ้ำอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ
เขาพิมพ์ตอบด้วยน้ำเสียงในใจที่ยังคงเรียบนิ่ง
@A. Theetat ไม่เป็นไรครับ คาบหน้าก็อย่าลืมอุปกรณ์มาด้วยนะ เราจะเริ่มวาดกันในคลาส...อย่ามาสายอีกล่ะ
ไม่ถึงสิบนาที
เสียงแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาอีกครั้ง
@Ran Arunrak ครับ..อาจารย์
ธีธัชมองหน้าจอมือถือ
ไม่ได้พิมพ์ตอบอะไรเพิ่มเพียงแต่เลือกสติ๊กเกอร์ เยี่ยมมาก แบบเรียบง่าย
แล้วกดส่งไป
จากนั้นเขาวางมือถือไว้บนโต๊ะข้างโซฟา
ลุกขึ้น เดินไปยังตู้แช่ไวน์
เปิดประตูตู้ หยิบขวดไวน์สีแดงเข้ม
รินลงแก้วใสอย่างช้าๆ
สีของมันสะท้อนกับแสงไฟในห้องอย่างสวยงาม เงียบขรึม…เหมือนตัวเขาเอง
ธีธัชนั่งลงอีกครั้ง
ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบาๆ
ขณะมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ของห้อง ที่เผยให้เห็นแสงไฟของเมืองที่ไม่เคยหลับ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments