จดหมายที่ไม่มีผู้ส่ง

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเบา ๆ เมื่อประตูถูกผลักออก

สายลมจากภายนอกพัดกลิ่นฝนเก่า ๆ เข้ามาเจือปนกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นและกลิ่นอบเชยที่ลอยคลุ้งในร้าน

ละมุนก้าวออกจากร้านอย่างเงียบงัน หลังจากลาจากเคนในบ่ายนั้นด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือระหว่างความหวังกับความเจ็บปวด

เธอยังไม่พร้อมจะพูดมากไปกว่านั้น

และเคนก็ไม่ถามอะไรเพิ่มเติม…

เพียงแค่เฝ้ามองแผ่นหลังของเธอจนลับตา

⸻

เช้าวันถัดมา

กล่องจดหมายหน้าห้องของละมุนมีซองจดหมายสีขาวเรียบวางนิ่งอยู่

ไม่มีชื่อผู้ส่ง

ไม่มีแม้แต่ที่อยู่

แค่ชื่อของเธอเขียนด้วยลายมือหวัด ๆ บนหน้าซอง

“ถึง…ละมุน”

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วกับความคล้ายคลึงของลายมือที่ดูคุ้นตาอย่างน่าประหลาด

แต่สุดท้ายก็เปิดมันออกช้า ๆ

กลิ่นกระดาษเก่าลอยแตะจมูก เป็นกลิ่นแบบเดียวกับสมุดบันทึกที่เธอเปิดทุกครั้งที่มาที่ร้าน

ข้างในมีแค่กระดาษแผ่นเดียว

ไม่มีชื่อผู้เขียน

ไม่มีคำลงท้าย

มีเพียงข้อความสั้น ๆ

“ถ้าหัวใจของเธอยังอบอุ่นพอจะฟังเสียงของอดีต

ฉันจะค่อย ๆ เล่าให้เธอฟังผ่านถ้วยที่สาม

แต่ถ้ายังไม่พร้อม…ก็แค่เก็บจดหมายนี้ไว้ แล้วลืมว่ามันเคยถูกส่งมา”

ละมุนวางจดหมายลงบนโต๊ะ หัวใจเต้นช้าลงอย่างประหลาด

เธอไม่ได้กลัว…

แต่รู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง

⸻

คืนนั้นเธอฝันถึงเสียงฝน

ฝันถึงมือของใครบางคนที่เคยกุมมือเธอไว้แน่นใต้ร่มคันเก่า

ฝันถึงเสียงหัวเราะ และคำสัญญาที่พูดผ่านน้ำตา

และในฝันนั้น…

มีใบหน้าหนึ่งที่พร่าเลือน

คล้ายจะเป็น “เขา”

แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่จริงหรือไม่

เธอตื่นขึ้นมากลางดึก น้ำตาไหลเงียบ ๆ โดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร

⸻

บ่ายวันใหม่

ละมุนมาถึงคาเฟ่อีกครั้ง

แต่วันนี้เธอไม่ได้ถือสมุดเล่มเดิม

กลับเป็นซองจดหมายเปล่าที่เธอพับไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ท

เมื่อเข้ามาถึง เธอเห็นว่าเคนมานั่งรออยู่แล้ว

เขายิ้มให้เธอเป็นครั้งแรกแบบเต็มตา

รอยยิ้มที่ไม่ใช่แค่การทักทาย…แต่มาพร้อมความห่วงใย

เธอเดินไปนั่งตรงข้ามเขาอย่างเงียบ ๆ

และก่อนที่เขาจะเอ่ยถามอะไร เธอก็วางซองจดหมายนั้นลงบนโต๊ะ

“ฉันได้รับสิ่งนี้…” เธอพูดเสียงแผ่ว “ไม่มีชื่อผู้ส่ง แต่ฉันคิดว่า…มันมาจากที่นี่”

เคนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหยิบซองจดหมายนั้นขึ้น

เขาลูบมันเบา ๆ เหมือนรับรู้ถึงบางอย่างที่ซ่อนอยู่

“บางที…มันอาจไม่ได้มาจากใครสักคน” เขาพูดช้า ๆ

“แต่มาจากความรู้สึกของคุณ…ที่ยังไม่พูดออกมา”

ละมุนเงียบไป

ก่อนจะหลุบตาลงต่ำแล้วพูดเบา ๆ

“บางอย่างในตัวฉัน…เหมือนกำลังจำเรื่องที่ไม่อยากจำ”

“แล้วคุณอยากรู้ไหม ว่ามันคือเรื่องอะไร?” เขาถาม

เธอพยักหน้า…ทั้งที่น้ำตาคลอ

“อยาก…แต่ก็กลัว”

⸻

เจ้าของร้านปรากฏขึ้นตรงโต๊ะพร้อมถ้วยใหม่ในมือ

กลิ่นของมันไม่คุ้นเคยเลย

กลิ่นเหมือนกระดาษเก่า…กลิ่นดอกไม้แห้ง…กลิ่นของความคิดถึง

“ถ้วยนี้ยังไม่ใช่ถ้วยที่สาม” เจ้าของร้านพูดพลางยิ้ม

“แต่มันจะช่วยให้เธอ…ไม่กลัว ที่จะจำ”

ละมุนรับแก้วนั้นไว้ด้วยมือที่ยังสั่นน้อย ๆ

ขณะที่เคนมองเธออย่างเงียบงัน

ในแววตาของเขา มีแสงบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

มันคือความเข้าใจ…และการอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ต้องถามว่า “ทำไม”

เธอหลับตา…แล้วจิบ

รสชาติของมันเหมือน “คำถามที่ไม่มีคำตอบ”

แต่แปลก…ที่หัวใจกลับสงบลง

เหมือนรู้ว่าคำตอบบางอย่าง จะมาถึงเอง…ในวันที่เธอพร้อม

⸻

และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา

มีเพียงจดหมายอีกฉบับหนึ่งวางอยู่ตรงหน้า

ลายมือเดียวกันกับฉบับก่อน

และบนหน้าซอง…เขียนว่า

“ถึงเธอ…ที่กำลังจะเริ่มฟังหัวใจตัวเอง”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***