ตอนที่ 2: ฝนแรกในรอบปี

เสียงฝนโปรยลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ทันตั้งตัว

จากแดดร้อนจ้าเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นฟ้าครึ้มและฝนเม็ดใหญ่ในเวลาไม่ถึงห้านาที

นักศึกษาทุกคนวิ่งหลบฝนเข้าอาคารเรียนกันแบบละหวั่น

รวมถึงไนท์... เธอถือแฟ้มหนังสือไว้แน่น ผมยาวสลวยเปียกชื้นเล็กน้อย ริมฝีปากที่เคลือบลิปมันสีชมพูอ่อนเข้มขึ้นน้อยๆ อย่างไม่สบอารมณ์

“ทำไมต้องตกตอนนี้ด้วย...”

“วันนี้ฉันต้องไปพรีเซนต์หน้าห้องนะ...”

เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนไปยังตึกอีกฝั่งที่อยู่ไม่ไกล

ทว่า… รองเท้าส้นสูงที่เธอสวมกลับลื่นในเสี้ยววินาที

วืด!

แต่ก่อนที่เธอจะล้มลงพื้น...

หมับ!

มืออุ่น ๆ ข้างหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้แน่น

กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยปะทะจมูก — กลิ่นแบบที่เธอเคยรู้สึก “ปลอดภัย”

ไนท์เงยหน้าขึ้น...

สายตาของเธอสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มลึกของผู้ชายคนหนึ่ง

น้ำฝนไหลผ่านกรอบหน้าเขาอย่างเท่ ราวกับภาพจากหนังสั้น

“โร…” เธอเรียกชื่อเขาในใจ

“ทางนี้เร็ว เดี๋ยวล้มอีก”

เสียงทุ้มต่ำของเขาพูด พร้อมดึงมือเธอให้วิ่งตาม

ฝ่าฝนไปยังชายคาหน้าตึกเรียนด้วยกัน

เสียงฝนยังดังอยู่รอบข้าง

แต่ระหว่างพวกเขา — มีแต่ความเงียบ และเสียงหัวใจที่ดังมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไนท์ยืนพิงเสา ก้มมองรองเท้าตัวเอง

พยายามไม่มองหน้าเขา... แต่รู้สึกได้ว่าเขายังจ้องเธอไม่วางตา

“ขอบใจนะ” เธอพูดเบา ๆ

โรพยักหน้า แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าสีเทาออกมายื่นให้

“ไว้เช็ดผมนะ เดี๋ยวไม่สบาย”

“เราเคยบอกแล้วว่าไนท์ไม่ถูกกับฝน…”

ไนท์เงยหน้าขึ้นทันที

“...จำได้ด้วยเหรอ?” เธอถาม

โรหลบสายตา ยิ้มนิด ๆ ก่อนพูด...

“จำได้ทุกอย่างเลย”

“...จำได้หมด ว่าไนท์เคยชอบกลิ่นฝนแรก”

“แต่แพ้ละอองฝนทุกครั้งที่มันกระเด็นเข้าตา”

คำพูดของเขา... เหมือนย้อนเวลากลับไปตอนมัธยม

กลับไปวันที่เธอยังใส่ผ้าปิดจมูกตอนเดินตากฝน แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งคอยยื่นร่มให้ทุกครั้ง

ชายคาเล็ก ๆ กลายเป็นพื้นที่ที่อบอุ่นที่สุดในช่วงเวลานี้

และสำหรับไนท์... หัวใจเธอเริ่มสั่นไหว

เธอเคยเชื่อว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมรุ่นธรรมดา

แต่วันนี้... เธอเริ่มเห็นเขาในมุมที่ “ไม่ธรรมดาอีกต่อไป”

โรยื่นมือออกมาอย่างใจเย็น

“เช็ดผมหน่อยนะ ฝนเย็น ๆ แบบนี้... ระวังจะเป็นหวัด”

ไนท์รับผ้าเช็ดหน้ามาด้วยความอึดอัดเล็กน้อย

โรค่อย ๆ เช็ดน้ำฝนที่เกาะอยู่ตามปลายผมอย่างนุ่มนวล มือเขาอุ่นและมั่นคงจนเธอรู้สึกถึงความปลอดภัยที่แปลกใหม่

“ทำไมถึงยังจำเรื่องพวกนี้ได้?” ไนท์ถามเสียงเบา

“มันผ่านมานานมากแล้วนะ”

โรยิ้มมุมปาก

“เพราะสำหรับเรา... ไนท์ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา”

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงัก หัวใจเต้นแรงขึ้นทันที

“โร...” ไนท์เรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว

“ฉัน... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใจตัวเองเป็นยังไง”

สายฝนยังคงโปรยปราย

แต่ระหว่างพวกเขา ความเงียบกลายเป็นบทสนทนาที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ

เสียงฝนค่อย ๆ ซา เบา ๆ

โรเดินเข้าไปในอาคารเรียนพร้อมกับไนท์

แต่ก่อนที่ประตูจะปิด เขาหยุดยืนหน้าประตู

“หลังจากนี้... อยากให้เราอยู่ข้าง ๆ ไนท์ได้ไหม?”

เธอหันไปสบตาเขา

“ฉันก็อยากให้ใครสักคนเข้าใจฉัน... แบบที่คุณทำ”

มือทั้งสองประสานกันเบา ๆ

ความรู้สึกที่เก็บงำมานานเริ่มคลี่คลายเป็นบทเพลงรักอันอบอุ่น

ท่ามกลางเสียงฝนและแสงแดดยามบ่าย

นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว... ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาไปตลอดกาล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***