5.....

"งั้นข้าไปก่อนน่ะหลานจ้าน"เตรียมตัวเดินออกจากเรือนวิเวกเปิดประตู​เรือนวิเวก

"โฮ่ง​ โฮ่ง​ โฮ่ง​ โฮ่ง"หมาของจินจื่อเซวียนมาจากไหนก็ไม่รู้มาวิ่งไล่

"เฮือก!!!!!!!"สดุ้งโหยง"อ้ากกกกกกกก!!!!!!!!! ​ หมา!!!!!!!!"ฟวิ่งหนีวนไปรอบๆหน้าเรือนวิเวกแล้วก็วิ่งเข้าเรือนวิเวกและปิดประตูอย่างแรง

"อย่า​ อย่าเข้ามาน้าาาาา"เสียงสั่นเหลือบเห็นหลานจ้าน"หลานจ้านช่วยข้าด้วยยยยย!!!!!!"เข้าไปกอดอีกฝ่ายขาเกี่ยวเอวอีกฝ่าย ตะโกนสุดเสียง

ข้าตกใจเมื่อได้ยินเสียงสุนัขเห่า'สุนัข... สิ่งที่เว่ยอิงกลัวที่สุด'ข้าหันไปมองตามเสียง เห็นเว่ยอิงวิ่งหนีอย่างตื่นตระหนก

หัวใจข้าแทบจะหยุดเต้นฟ"เว่ยอิง!"ข้าร้องเรียกชื่อเจ้า​ แต่ยังไม่ทันที่ข้าจะได้ทำอะไร​ (เว่ยอิงก็วิ่งเข้ามาในเรือนวิเวก​ และกระโดดเข้ามากอดข้า

ร่างของเจ้าสั่นเทา"หลานจ้าน! ช่วยข้าด้วย!"เจ้าตะโกนเสียงดัง​ ข้ากอดเจ้าตอบอย่างแน่น"ไม่เป็นไร... ข้าอยู่นี่"ข้ากระซิบ

'ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรไป'​เด็ดขาดและแน่นอน'ข้าจะปกป้องเจ้าเอง'จนกว่าชีวิตข้าจะหาไม่

ข้าจ้องมองไปยังสุนัขที่ยืนเห่าอยู่หน้าประตู​ ดวงตาของข้าแข็งกร้าว'ข้าจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาทำร้ายเจ้า'

"ฮึก​ หลานจ้านมันไปยัง ไล่มันไปให้ข้าที"เสียงสั่นพร้อมน้ำตาคลอที่เบ้าตา

ข้ารู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นน้ำตาของเว่ยอิง'​เจ้ากลัวมากเช่นนั้นหรือ'ข้ากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

"ไม่ร้องนะ... ข้าจะไล่มันไปเอง"ข้ากระซิบ​ ข้าค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดของเจ้า​ ดวงตาของข้าจับจ้องอยู่ที่สุนัขตัวนั้น​ ข้าเดินเข้าไปใกล้ประตู​ และจ้องมองมันด้วยสายตาที่เย็นชา​"ออกไป!"ข้าคำรามเสียงต่ำ

'ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายเว่ยอิง'จะไม่มีอะไรมาทำร้ายเจ้าได้เว่ยอิง

'ข้าจะปกป้องเขาเอง'จะปกป้องให้ได้แม้กระทั่งชีวิตเจ้าข้าก็จะปกป้องเอาไว้ให้ได

"โฮ่ง​ โฮ่ง​ เฮ๊ง​ เอ๊ง"สุนัขวิ่งหนีไปเมื่อเจอเสียงคำรามของหลานจ้าน

"ไปยัง​ มันไปยัง"ตัวสั่นราวกับลูกนกในขณะที่เอามือปิดตาตัวเองไว้

ข้าเห็นสุนัขวิ่งหนีไป ข้าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก"ไปแล้ว... มันไปแล้ว"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน​ ข้าเดินกลับไปหาเว่ยอิง​ เห็นเจ้าตัวสั่นเทาและปิดตา​ ข้าค่อยๆดึงมือของเจ้าออกจากใบหน้า

"เว่ยอิง... มองข้า"ข้ากระซิบ​ ข้าจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเจ้า​ เห็นความหวาดกลัวยังคงอยู่

"ไม่เป็นไรแล้ว... ข้าอยู่นี่"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ปลอบโยน​ ข้าค่อยๆเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าของเจ้า"ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"ข้ากระซิบ

'ข้าจะไม่ยอมให้สิ่งใดมาทำร้ายเจ้า'ได้อีกต่อไปเพราะว่าข้า'ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป'

"ฮึก​ วันนี้ข้าคงต้องนอนนี้แล้วหลานจ้าน​ นี้ก็เย็นมากแล้ว​ และข้าก็กลัวหมามันจะไล่ข้าอีกเมื่อข้าออกไป"มองอีกฝ่ายด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

ข้ารู้สึกสงสารเมื่อเห็นน้ำตาของเว่ยอิง'​เจ้ายังคงหวาดกลัว'​ข้าพยักหน้า

"ได้... วันนี้เจ้าพักที่นี่"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า"ข้ากระซิบ'ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่คนเดียว'ในความกลัวอันเงียบเหงาอีกต่อไป'ข้าจะปกป้องเจ้าเอง'​ปกป้องเจ้าจากความอ้างว้างและโดดเดี่ยว"เจ้าไม่ต้องกลัว... ข้าจะดูแลเจ้าเอง"ข้ากล่าวด้วยความหนักแน่น'ข้าจะทำทุกวิถีทาง... เพื่อให้เจ้าปลอดภัย'

และมื่อถึงยามไฮ่เว่ยอิงก็จมลงสู่ห้วงนิทราไปแล้วเรียบร้อยโดยมีหลานจ้านคอยดูแลห่มผ้าที่อีกฝ่ายเตะตกพื้นและคอยเฝ้าไม่ให้อะไรมาทำให้เว่ยอิงตื่น

"อืม"นอนไปแล้วแต่ก็ต้องตื่นนอนเพราะแสงไฟ"หลานจ้านเจ้ายังไม่นอนอีกหรือ"งัวเงียถามในขณะที่เอามือขยี้ตาเพื่อให้ตื่นเต็มตา"นี้ก็ดึกแล้วน่ะ​ ฮ้าว"ง่วงนอนสุดๆแต่ก็ยังต้องตื่น

ข้าหันไปมองเว่ยอิงที่เพิ่งตื่นนอน'ใบหน้าของเจ้า... ยังคงงัวเงีย'ข้าลูบหัวเจ้าเบาๆ"ตื่นแล้วหรือ"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน"ข้ายังไม่นอน... ข้าเป็นห่วงเจ้า"ข้ากระซิบ"นอนต่อเถอะ... ข้าจะอยู่ตรงนี้"ข้ากล่าวด้วยความห่วงใย

'ข้าอยากให้เจ้าพักผ่อนอย่างเต็มที่'เพื่อพรุ่งนี้เจ้าจะได้อยู่กับข้าทั้งวันเจ้าจะยิ้มให้ข้าอย่างสดใสร่าเริงเหมือนตอนที่เราพบกันครั้งแรก

'ข้าจะเฝ้าดูแลเจ้าเอง'เพื่อความปลอดภัยของเจ้าข้าจะคอยเฝ้าระวังทุกสิ่งที่อาจทำให้เจ้าไม่สบายใจจนนอนไม่หลับ

'ข้าจะไม่ยอมให้สิ่งใดมารบกวนเจ้า'​เวลาเจ้านอนเด็ดขาดเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***