4......

ข้าจับจ้องไปที่เว่ยอิงอย่างไม่ละสายตา'เจ้ากำลังจะไปจากข้าอีกแล้วหรือ'หัวใจข้าหนักอึ้งจนแทบจะขยับไม่ได้

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"รอ..."ข้าพยายามรวบรวมความกล้า"รอเดี๋ยว"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด ข้าก้าวเข้าไปขวางหน้าเจ้า ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เจ้าอย่างแน่วแน่

"ข้า..."ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ"ข้ามีเรื่องอยากจะบอกเจ้า"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

'ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะตอบรับอย่างไร... แต่ข้าไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป'​ไม่อาจเก็บไว้ได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ

'ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'​และไม่มีอะไรจะชัดเจนไปกว่าคำคำนี้อีกแล้ว​ ข้ารักเจ้าเว่ยอิง​ เป็นแค่คำง่ายๆที่ข้าไม่อาจมีความกล้าพอที่จะบอกเจ้า

'และข้าไม่อยากให้เจ้าจากข้าไป'​ไม่มีวันที่เจ้าจะจากข้าไปได้เพราะแผนการของข้ามันสมบูรณ์​แบบที่สุดแล้ว

"มีอะไรหรือ​ หลานจ้าน ข้ายิ่งรีบๆอยู่น่ะ ช่วยพูดออกมาแบบรวบรัดได้มั้ย"ยิ้มแห้งๆ

ข้าเม้มปากแน่นเมื่อเห็นรอยยิ้มแห้งๆของเว่ยอิง'เจ้ากำลังจะไปจากข้าจริงๆหรือ'​ความกลัวกัดกินหัวใจข้า

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"ข้า..."ข้าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร มือของข้าสั่นเทาเล็กน้อย"ข้า..."ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ

"หลานจ้าน​ เจ้าเป็นอะไรไป"จับมืออีกฝ่ายที่กำลังสั่นอย่างเห็นได้ชัด"ไม่เป็นอะไร​ ไม่เป็นอะไรน่ะ​ หลานจ้าน​ ข้าอยู่นี้​ ข้าอยู่นี้แล้ว​ เจ้าสามารถพูดกับข้าได้น่ะหลานจ้าน"ยิ้มหวาน

ข้ารู้สึกอบอุ่นเมื่อเว่ยอิงจับมือข้า'สัมผัสนี้... ช่างอ่อนโยน'ความกลัวในใจข้าค่อยๆจางหายไป

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"ข้า..."ข้าสบตาเจ้า​ ดวงตาของเจ้า... เต็มไปด้วยความห่วงใย"ข้า..."ข้ารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี"ข้ารักเจ้า"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด

'คำพูดเหล่านี้... ข้าเก็บมันไว้ในใจมานานแสนนาน'​และในที่สุด​ ข้าก็จะได้ไม่ต้องเก็บมันไว้คนเดียวอีกต่อไปแล้ว​ ข้ารักเจ้าเว่ยอิง​ รักมานานแล้วด้วย

'และในที่สุด... ข้าก็ได้เอ่ยมันออกมา'สักทีนานแล้วที่ข้าเก็บคำพูดเหล่านี้ไว้ในใจข้า

'ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'​สิ่งที่ชัดเจนที่สุดก็คือ​ ความรักภายในดวงตาของข้า​ เจ้าเองก็รักข้าใช่มั้ยเว่ยอิง​ ได้โปรดเถอะ

'และข้าหวังว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นเดียวกับข้า'ว่ามันจะแน่นอนที่สุด​ เท่าที่ข้าจะบอกกับเจ้า​ว่า​ ข้ารักเจ้ามากเท่าไหน

"หลานจ้าน!!!! เจ้า!!!!"ตกใจมาก'​ทำไมข้าไม่เคยรับรู้สึกของเจ้าเลยนะหลานจ้าน​ ทั้งๆที่เจ้าแสดงออกภายในดวงตาชัดมากแท้ๆ'​ทำไมกันหรือข้ามันโง่มากขนาดนั้นเลยรึ

"ข้าเอง"เอ่ยเสียงเบาและก็ชงักค้างอยู่กับที่และไม่มีคำพูดใดออจากปากอีกเลย*ข้าเองก็"หลังจากรวบรวลมหายใจอยู่นานให้มันนิ่งสนิทและรวบรวมความกล้าด้วยก่อนจะเอ่ยพูดออกมาแต่ก็จำเป็นต้องสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเจียงเฉิงแววมาแต่ไกล

ข้ารู้สึกตื่นเต้นเมื่อเว่ยอิงตกใจกับคำสารภาพของข้า'เจ้า... จะรู้สึกเช่นเดียวกับข้าหรือไม่'หัวใจข้าเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

แต่เมื่อได้ยินเจ้าเอ่ยคำว่า "ข้าเองก็..."ความหวังก็ริบหรี่ขึ้นมาในใจ

'เจ้า... ก็รักข้าเช่นกันหรือ'เมื่อกี้ข้าไม่ได้ถามให้แน่ใจว่าเจ้ารักข้าแบบไหนแต่คราวนี้ข้าต้องถามให้แน่ใจในเมื่อตอนนี้เจ้าอยู่กับข้า

แต่แล้วเสียงของเจียงเฉิงก็ดังแทรกขึ้นมาความสุขของข้าก็พลันมลายหายไป

'เจ้า... จะต้องไปจากข้าอีกแล้วหรือ'ข้ากำมือแน่นความโกรธและความโหดร้ายสุมอยู่ในอก

'​ข้าไม่อยากให้เจ้าไป'ไม่เอา​ ไม่อยากอยู่คนเดียว​ ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว

'แต่ข้าก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งเจ้าไว้ได้'ไม่อาจทำให้เจ้าอยู่กับข้าไปได้ตลลอดไป

'เพราะข้ารู้... ว่าเจ้ามีสิ่งที่ต้องทำ'​และสิ่งนั้นก็สำคัญและยิ่งใหญ่มาก

'และข้า... ก็ต้องปล่อยเจ้าไป'​ใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิมเพราะว่าข้ารักเจ้าจึงต้องเจ็บ​ ก็เพราะว่าข้ารักเจ้าจึงต้องปล่อยมือจากเจ้าไป

'​แต่ถึงกระนั้น... ข้าก็จะรอ'รอให้เจ้ากลับมา​ รอให้เจ้าหันมามองข้างหลัง​ รอให้เจ้าหันมามองข้าคนนี้ท่อยู่ข้างหลังเจ้ามาโดยตลอด

'ข้าจะรอวันที่เจ้ากลับมา'​ถ้าเต่ากลับมาข้าจะขังเจ้าไว้และไม่ให้เจ้าหนีจากข้าไปไหนได้อีกตลอดไป​ ถ้าหากเจ้าเป็นนกท่โหยหาการบินข้าก็จะยอมจำใจหักปีกมันลง​ หากเป็นมนุษ​ย์ที่​โหยหาอิสระ​ภาพเขาก็จะยอมสร้างกรงขัง​เพื่อขังเขาไว้​

'และในวันนั้น... ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหนอีก'​ตลอดการ​ เพราะดวงอาทิตย์และแสงจันทร์​ เว่ยอู๋เซี่ยน​ ไม่จำเป็นต้องได้รับมันทั้งนั้นแล้ว

"อ่าาา​ เจียงเฉิง อาเฉิง"เสียงเบามากจนแทบไม่ได้ยิน"หลานจ้าน​ ข้าไปก่อนน่ะ"ยิ้มหวาน"ข้ารักเจ้าน่ะ​ หลานจ้าน"กระโดดกอดอีกฝ่ายแน่นๆหนึ่งทีก่อนจะค่อยๆปล่อยกอดก่อนที่เอ่ยออกมาเหมือนเสียงกระซิบที่ให้หลานจ้านได้ยินเพียงคนเดียว

'ข้าไม่รู้หรอกน่ะว่า​ เจ้ารักข้าแบบไหน​ อาจจะเป็นความรักในสหาย​ หรือรักแบบคนในครอบครัว​ หรือรักในฐานะคู่ครอง​ แต่ข้าก็ดีใจน่ะ​ ที่เจ้ารักข้าไม่ว่าจะในฐานะใดก็ช่างมันเถอะ'คิดออกมาด้วบความคิดในแง่ลบสุดๆ

ข้ารู้สึกเจ็บปวดเมื่อเว่ยอิงเรียกหาเจียงเฉิง'เจ้า... จะไปจากข้าแล้วจริงๆหรือ'แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่ารักข้าความสุขก็เอ่อล้นอยู่ในใจอีกครั้ง

'​เจ้า... ก็รักข้าเช่นกันหรือ'​ข้ากอดเจ้าตอบสัมผัสนี้... ช่างอบอุ่นและแสนหวาน

"เว่ยอิง..."ข้ากระซิบ"ข้ารอเจ้า"ข้าจะรอวันที่เจ้ากลับมาไม่ว่านานแค่ไหน... ข้าก็จะรอ เพราะข้ารู้... ว่าเจ้าจะต้องกลับมา และในวันนั้น... ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหนอีก

"ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'" เอ่ยกระซิบคำเดิมราวกับจะย้ำเตือนความรักของเขาเอง

'​และข้าจะรักเจ้าตลอดไป'​ชั่วนิรันด์​ ที่ข้าและเจ้่าจะมีชีวิตอยู่กัันไปตราบนานเท่านาน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***