3....

"หลานจ้าน!!!!"ตกใจมากๆจนตาเบิกโต"ไยเจ้าถึงทำอย่างกับข้าเป็นภรรยาเจ้าที่ขอแยกกันอยู่แต่เจ้าไม่ยินยอมกันเล่า"ยิ้มขำๆ

ข้าเงยหน้าขึ้นมองเว่ยอิง'ภรรยา... คำคำนี้ช่างไกลเกินเอื้อม'​ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่กล้าสบตาเจ้า ความรู้สึกผิดแล่นริ้วไปทั่วร่าง"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง

"ข้าขอโทษ"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด'ข้าไม่ควรแสดงออกมากเกินไป'​คิดในใจด้วยใจที่เจ็บช้ำ

"ข้า..."ข้าสูดหายใจเข้าลึกๆ"ข้าเป็นห่วงเจ้า"ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"ข้าไม่อยากให้เจ้าจากข้าไป"ข้ากระซิบ

'ความรู้สึกเหล่านี้... ข้าไม่เคยบอกใครมาก่อน'คิดในใจด้วยความสมเพชตัวเอง'แต่กับเจ้า... ข้าไม่อาจเก็บซ่อนมันไว้ได้'

"เออ.. หลานจ้าน​ เจ้าจะขอโทษอันใด​ เจ้าไม่ผิดสักหน่อยที่จะเป็นห่วงข้าที่เป็นสหายของเจ้า"ยิ้มพร้อมกับลูบหัวอีกฝ่าย

" หลานจ้านบางครั้งข้าก็คิดนะว่าเจ้าในตอนนี้เหมือนหมาน้อยมากตอนที่เจ้าของบอกว่าจะไม่อยู่แล้วเจ้าไม่อยากให้ข้าไปจากเจ้าน่ะ​ 55555+" หัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูสุดๆ

ข้ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเว่ยอิงลูบหัวข้า'สัมผัสนี้... ช่างอบอุ่น'ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะพูดอะไรออกไป แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่าข้าเหมือนหมาน้อย ข้าก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"หมาน้อย..."ข้าทวนคำเบาๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างไม่พอใจ"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าไม่ใช่หมา"ข้ากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

'ข้าเป็นหลานจ้าน... หาใช่หมาน้อยไม่'คิดในใจด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและกลัวว่าอีกฝ่ายจะมงเขาเป็นหมาน้อยย่างที่อีกฝ่ายพูดจริง

'แต่ถึงกระนั้น... ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าจากข้าไป'คิดในใจด้วยความรุู้สึกเกลียดตัวเองว่าทำไมถึงไม่พูดสิ่งที่อยู่ในใจนี้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้

"โอ้ยยยย​ 55555+ หลานจ้าน!! เจ้า!!!"หัวเราะมากไปจนต้องกุมท้องเอาไว้"ข้าแค่เปรียบเทียบเฉยๆแต่นี้เจ้ากลับคิดจริงๆหรือว่าข้ามองเจ้าเป็นหมาน้อยน่ะ​ แฮ่ก​ แฮ่ก​ แฮ่ก"หายใจไม่ทันการหัวเราะจึงหยุดหัวเราะแต่ไม่วายยิ้มขำๆให้อีกฝ่าย

"เจ้าคือมนุษย์​ เจ้าชื่อหลานจ้าน​ เจ้าเป็นคน​ และเจ้าก็เป็นสหายของข้าด้วย​ ข้ารู้ๆ​ อุฟ​ คิก คิก​ คิก"แต่ไม่วายหลุดหัวเราะออกมา

ข้าถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นเว่ยอิงหัวเราะจนท้องแข็ง'เจ้าคนนี้นี่...'ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะพูดอะไร

"หลานจ้าน​ เจ้ากับ​ข้า​ ยังเป็นสหายกันอยู่ใช่หรือไม่"สีหน้าจริงจัง"แม้ข้าจะกลับอวิ๋นเมิ่งไปแล้วเจ้ากับข้าก็ยังเป็น"สูดหายใจเข้าลึกๆ"สหายกันใช่หรือไม่ใช่"เสียงเบา

ข้าเงยหน้าขึ้นมองเว่ยอิงด้วยความตกใจ'สีหน้าจริงจังเช่นนี้... ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน'หัวใจข้าเต้นแรงขึ้น

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไร แต่เมื่อได้ยินคำถามของเจ้า ข้าก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาในใจ

"สหาย..."ข้าทวนคำเบาๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างแน่วแน่"ใช่"๑ข้ากล่าวออกมาด้วยความหนักแน่น"ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด... เจ้าก็ยังคงเป็นสหายของข้า"ข้ากระซิบ

'ถึงแม้ว่าข้าจะต้องการมากกว่านั้น... ข้าก็จะเก็บมันไว้ในใจ'เก็บเอาไว้ใใจๆอีกครั้งเพราะเขาต้องแกล้งเสแสร้งแผนการของเขาถึงจะสำเร็จ

'ขอเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างเจ้า... ข้าก็พอใจแล้ว'พอใจแล้วจริงๆ​ แต่มันยังไม่เพียงพอ​ ก็มนุษย์​เรามีถ้ามีความต้องการมากเท่าไหร่ก็จะยิ่งอยากได้ไว้ในการครอบครองมากเท่านั้น

'"อ่าาาาา​ ข้ารักเจ้าจริงๆหลานจ้าน"กระโดดกอดอีกฝ่าย"ข้าว่าแล้วว่าเจ้ากับข้ายังเป็นสหายกันอยู่" ยิ้มร่าเริงแต่ภายในมันช่างปวดร้าว

'ข้าหวังอะไรอยู่​ หวังให้เจ้ารักข้าแบบคู่ครอง​ หวังให้เจ้ารั้งข้าไว้​ แต่เจ้ากลับปล่อยข้าไป​ หนำซ้ำความสัมพันธ์​ของเราที่ผ่านมาเจ้ามองมันเปฤ็นเพียงแค่ฃความสัมพันธ์​ของสหายหรอกรึ)'​คิดในใจด้วยความเจ็บปวด

ข้ารู้สึกตกใจเมื่อเว่ยอิงกระโดดเข้ามากอดข้า'สัมผัสนี้... ช่างอบอุ่นและคุ้นเคย'​หัวใจข้าเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร​ แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่ารักข้า​ ความสุขก็เอ่อล้นอยู่ในใจ"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าก็..."ข้าไม่กล้าพูดคำนั้นออกไป

'ความรู้สึกของข้า... มันมากเกินกว่าคำว่าสหาย'​คิดในใจด้วยความรู้สึกสมเพชตัวเองอีกครั้ง'แต่ข้าไม่กล้าที่จะเอ่ยมันออกมา'คิดในใจด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

'ข้ากลัว... กลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการมัน'​ข้ากลัวกลัวว่าเจ้าจะไม่ต้องการความรักของข้าหากข้าแสดงออกว่ารักเจ้าตั้งแต่แรกเจ้าก็คงไม่ต้องจากข้าไปใช่รึไม่

'​ข้ากลัว... กลัวว่าเจ้าจะจากข้าไป'ข้ากลัวว่าเจ้าจะจากข้าไปแบบไมิมีวันย้อนกลับข้าขอโทษเว่ยอิงข้ารู้ว่าข้านั้นมันเห็นแก่ตัว

'​แต่ถึงกระนั้น... ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้'ไม่อาจปฏิเสธ​ได้จริงๆว่าช้ามันทั้งโลภมากและเห็นแก่ตัวมากเพียงไร

'ข้ารักเจ้า... เว่ยอิง'​แต่ถึงกระนั้นข้าก็ไม่อาจปฏิเสธ​ได้เลยว่าข้ารักเจ้ามากเพียงใดถ้าเกิดว่าเ้ารู้ว่าข้าทำอะไรเพื่อเจ้าไปบ้างเจ้าก็คงเกลียดข้ามากเป็นแน่แท้

"อ่าาาาา​ ข้าลืมไปได้ยังไงว่าข้าจะต้องกลับไปเก็บของกับเจียงเฉิงนะ​ ป่านนี้แล้วมิใช่ว่าเจียงเฉิงจะโกรธข้าเป็นฟืนเป็นไฟอยู่น​ ข้าไปก่อนนะหลานจ้าน"ยิ้มหวานแต่ในใจเจ็บปวดรวดร้าวเป็นอย่างมากและเตรียมเดินออกไป

'รั้งข้าไว้สิหลานจ้าน​ ถ้าเจ้ารั้งข้าไว้​ ข้าก็จะอยู่กับเจ้าที่นี้ไม่ว่าจะในสถานะใดก็ได้ทั้งนั้น​ แต่ตอนนี้ข้าขอให้เจ้ารั้งข้าไว้​ ้าขอล่ะ'​ข้าไม่อยากไป​ ข้าไม่อยากไปจากเจ้าเลยนะ​ หลานจ้าน

...****************...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***