2....

หลังจากที่เว่ยอิงสลบไปข้าก็พาเขามาไว้ที่เรือนวิเวกให้เขาได้นอนดีๆอยู่บนตั่งนอนหลังจากคิดไตร่ตรองดีแล้วข้าไม่อยากเสียเขาไป

'ทำลายซะสิ​ ทำลายเรือ​ ทำลายพวกมันที่คิดจะเอาเจ้าไปจากข้าทำลาย​ ทำลาย​ ทำลาย!!!!!!'ความคิดด้านลบเริ่มครอบงำข้าจนกลบความคิดอื่นไปจนหมดสิ้น

"อ่าาา.. เว่ยอิงเดี๋ยว​ข้ากลับมานะ"ข้าพูดพลางลูบไล้ใบหน้าของเขาด้วยความรักใคล้พร้อมกับเดินออกไปจากห้องพร้อมกระบี่ปี้เฉินและกลับมาก่อนยามเซิน

"หลานจ้าน"เว่ยอิงที่อยู่ในเรือนวิเวกร้องทักขึ้นเมื่อ​หันมาเจอกับเขาเข้าตอนนี้อีกฝ่ายตื่นแล้วและคิดว่าที่หลานจ้านบอกรักอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่ฝันเท่านั้น

"อะ..จริงสิ"ข้ามองเว่ยอิงที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างภายในอกเสื้อตัวเองด้วยสายตาระแวงภัยขั้นสุด

'คิดจะทำอะไรซุกซนอีกล่ะ​ เว่ยอิง'​ข้าคิดในใจความร่าเริงซุกซนของเว่ยอิงไม่มีใครเกินเลยและไม่มีใครไม่รู้เพราะฉะนั้นเขาจึงได้กลัวกลัวว่าสักวันจะมีคนเห็นความน่ารักนี้เข้า

ความน่ารักภายใต้ความร่าเริงความใจดีภายใต้ความซุกซนความอ่อนโยนภายใต้ความดื้อรั้นความงามภายใต้บุรุษ​เพศ

เขากลัวว่าพวกมันจะได้เห็นเพราะฉะนั้นเวลาที่อีกฝ่ายมาวนเวียนรอบตัวเขาที่ก็แทบจะตลอดเวลาเขาจะปล่อยรังสีสังหารให้พวกมันออกห่างจากเว่ยอิง

ไม่ว่าจะเวลาเรียน​ เวลาเดิน​ เวลาที่อีกฝ่ายถูกลงโทษและเขาเป็นผู้คุมกฎให้อีกฝ่ายมานั่งคัดกฎเปิดอ่านคัมภีร์​ ตอนที่อีกฝ่ายแอบออกไปข้างนอกแล้วเขาจับได้ เขาจะปล่อยรังสีสังหารใส่พวกมันในตอนที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว

ทุกอย่างที่เว่ยอิงทำมันดูน่ารักไปหมดตั้งแต่แรกไม่รู้ว่าเขาเริ่มคิดแบบนี้กันตั้งแต่เมื่อไหรมันคงสะสมมาโดยตลอดเวลาที่เขาและอีกฝ่ายรู้จักกันหรืออาจจะนานกว่านั้นอาจจะเป็นตั้งแต่ตอนได้พบกันครั้งแรกก็เป็นไปได้

"อะ.. เจอแล้ว"หยิบกระต่าย​ 2​ ตัวออกมากระต่ายตัวที่​ 1​ เป็นตัวสีดำมีผ้าผูกผมสีแดงหอยอยู่ตรงใบหูส่วนอีกตัวเป็นตัวเจ้าตัวสีขาวมีผ้าคาดหน้าผากลายเมฆาทั้งสองตัวมีบางอย่างที่เหมือนกันซึ่งก็คือผ้าเห็นได้ชัดมากว่าคนที่ทำผ้าพวกนี้ขึ้นมาเองเป็นเจ้าตัวเพราะลายเส้นผ้าไม่ค่อยสม่ำเสมอและยิ่งเป็นผ้าคาดลายเมฆาตรงที่เป็นส่วนลายเมฆายิ่งบูดเบี้ยวไม่เป็นรูปทรงแต่ถ้ามองจากที่ไกลๆก็ยังมองออกอยู่ว่าเป็นผ้าคาดลายเมฆาแต่ถ้ามองใกล้ๆก็จะเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่ลายเมฆาเป็นแน่แท้และยังมีหน้ามายิ้มอีก

ข้าถอนหายใจมองกระต่ายทั้งสองตัวในมือเว่ยอิง'ทำไมถึงได้ซุกซนไม่เปลี่ยน'คิดในใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงเรียบ"เจ้าไปเอากระต่ายพวกนี้มาจากที่ใด"ดวงตาจับจ้องไปยังผ้าผูกผมสีแดงและผ้าคาดหน้าผากลายเมฆา

'ลายเส้นบิดเบี้ยวเช่นนั้น... นอกจากเจ้าแล้วจะมีใครทำได้'ข้าคิดในใจเพราะถ้าไม่ใช่คนที่ทำผ้าห่วยก็คงเพิ่งเริ่มทำได้ไม่นานนัก

"แล้วทำไมถึงไม่พักผ่อนให้เพียงพอ"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง"ดื้อรั้นเช่นนี้... ไม่สบายขึ้นมาจะทำเช่นไร"ข้าเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

" ข้าไม่เป็นอะไรหรอกน่าหลานจ้าน"ยิ้มหวาน"ส่วนกระต่าย​ 2​ ตัวนี้ข้าไปเจอมันอยู่ที่ป่าหลังเขาอวิ๋นเซินปูฉือฉู่แค่นั้นและ"หน้าเศร้าลงทันตาเห็น" เพราะพรุ่งนี้ข้าต้องกลับอวิ๋นเมิ่งแล้วกลัวเจ้าเหงาข้าเลยให้กระต่ายพวกนี้แก้เหงาให้เจ้าแทนข้า"เจ้าทำหน้าเศร้าอีกแล้ว

ข้าขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานของเว่ยอิง'รอยยิ้มเช่นนี้... ข้าไม่เคยเบื่อเลย'คิดในใจด้วยความอ่อนใจ

แต่พอได้ยินว่าเจ้าจะต้องกลับอวิ๋นเมิ่ง​ หัวใจข้าก็หนักอึ้งขึ้นมาทันที"อวิ๋นเมิ่ง..."ข้าทวนคำเบาๆ"เจ้าจะกลับไปนานแค่ไหน"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติ​ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างไม่ละสายตา

"แล้วเหตุใดถึงไม่บอกข้าก่อน"ข้าถามต่อด้วยความรู้สึกน้อยใจ"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าจะคิดถึงเจ้า"ข้ากล่าวออกมาในที่สุด

'คำพูดเหล่านี้... ข้าไม่เคยเอ่ยกับผู้ใดมาก่อน'ข้าคงคิดถึงเจ้ามากแน่ๆเพราะถ้าไม่มีเจ้ามาคอยวนเวียนอยู่รอบตัวข้าก็คงรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างแน่ๆ

"หลานจ้าน​ เจ้า!!!!"ตกใจมาก"555555+ ข้าไม่เคยคิดเลบนะว่าพี่รองหลานจะคิดถึงข้าด้วย"ยิ้มแย้ม" ข้าต้องกลับอวิ๋นเมิ่งอาจจะตลอดชีวิตก็ได้เพราะนี้ก็ผ่านมา​ 3​ เดือนแล้วที่ข้าเล่าเรียนจากอวิ๋นเซินปูฉือฉู่​ สำนักของเจ้าเปิดให้ศิษย์เล่าเรียนได้แค่เพียง​ 3​ เดือนมิใช่รึ"เสียงเบา

ข้าเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินเว่ยอิงหัวเราะ'ข้าแสดงออกมากเกินไปเช่นนั้นหรือ'ใบหูร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงต่ำ"อย่าได้ล้อข้าเล่น"ข้าพยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ​ แต่เมื่อได้ยินว่าเจ้าอาจจะต้องกลับอวิ๋นเมิ่งตลอดชีวิต​ หัวใจข้าก็ราวกับถูกบีบรัด

"ตลอดชีวิต..." ข้าทวนคำเบาๆ​ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างไม่ละสายตา"เจ้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"เจ้าจะทิ้งข้าไปเช่นนั้นหรือ"ข้าถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

'ข้าไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเช่นนี้มาก่อน'ไม่เคยรู้สึกแต่เพราะมีเจ้าข้าถึงได้รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอลงมากจริงๆรู้สึกเป็นตัวเองมากขึ้นร้องไห้ได้ยิ้มได้มีความสุขได้มากยิ่งขึ้นทุกอย่างเป็นเพราะเจ้า​ เว่ยอิง

"หลานจ้าน!!!!"ตกใจมาในคำพูดของอีกฝ่าย"ทิ้งเทิ้งอะไรกันเล่า​ ข้ากับเจ้าก็เป็นเพียงแค่สหายเท่านั้นเองมิใช่รึ​ เจ้าอย่าทำอย่างกับข้าไปพรากพรมจันทร์​เจ้าแล้วทิ้งเจ้าไปสิ"ถอนหายใจ

"ไม่เอาน่าหลานจ้าน​ ยังไงสักวันก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้วมั้ยเล่า​ อาจจะเป็นตอนงานชุนุมเซียนก็ได้​ รึไม่ถ้าเจ้าคิดถึงข้าเจ้าก็สมารถมาหาข้าที่อวิ๋นเมิ่งได้มิใช่รึๆ​"เจ้าเสนอความคิด

" อย่าทำตัวอ่อนแอเช่นนั้นสิหลานจ้านที่ข้ารู้จักน่ะไม่อ่อนแอเช่นนี้หรอนะออกจะเย็นชา​ สงบนิ่ง​ ทำตามกฎ สุภาพเรียบร้อย​ อาจจะเป็นภูเขาน้ำแข็งเลยก็ได้เพราะว่าเจ้าไม่เคยอ่อนไหวกับอะไรเลย ไม่เคยอ่อนแอ​ ไม่เคยพูดจาอ่อนหวาน​ แต่คำพูดเมื่อกี้ของเจ้าทำเอาข้าเกือบหัวใจวายตายได้เลยนะหลานจ้าน"ยิ้มร่าเริง

ข้าเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยอิง'สหาย... เพียงแค่สหายเท่านั้นหรือ'​ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วอก

'ทั้ฃๆที่เมื่อกี้เจ้าพึ่งบอกรักข้าไปเองเนี้ยนะ'​เจ็บกายสามารถรักษาได้แต่การเเจ็บที่ใจแม้ว่าจะมียาดีอะไรก็ไม่สามารถรักษาได้หรอก

"เว่ยอิง..."ข้าเอ่ยเสียงแผ่วเบา"เจ้า..."ข้าไม่รู้จะพูดอะไรออกไป​ คำพูดของเจ้า... ราวกับมีดกรีดลงกลางใจ แต่เมื่อได้ยินเจ้าบอกว่าข้าสามารถไปหาเจ้าที่อวิ๋นเมิ่งได้​ ความหวังก็ริบหรี่ขึ้นมาในใจ

"อวิ๋นเมิ่ง..." ข้าทวนคำเบาๆ​ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่เว่ยอิงอย่างแน่วแน่"ข้า..."ข้าเงียบไปครู่หนึ่ง"ข้าจะไป"ข้ากล่าวออกมาด้วยความมุ่งมั่น

'ไม่ว่าอย่างไร... ข้าก็จะไปหาเจ้า'ข้าคิดในใจด้วยความุ่งมั่นเพราะข้าจะไม่ยอมให้เจ้าไปยังไงล่ะเพราะว่าเขาฟังควาคิดด้านลบพวกนั้นเขาทำลายเรือที่จะพาอีกฝ่ายกลับอวิ๋น​เมิ่ง​ไปหมดแล้วที่เขาถามเพราะจะทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะจะไม่ให้อีกฝ่ายสงสัยเขาได้ว่าทำไมเรือที่จะพากลับถึงพังหมดแบบนี้

"ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าไปไหน"ข้ากระซิบ'ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ต้องการข้า... ข้าก็จะอยู่ข้างๆเจ้า'เพราะว่าข้าจะทำให้เจ้ารักข้าจนมิอาจถอนตัวได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***