เธอคือบ้านของดวงใจมาเฟีย
เสียงเครื่องบดกาแฟดังคลอเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นในคาเฟ่ย่านอารีย์
“อเมริกาโน่ไม่ใส่น้ำตาล...ของคุณครับ”
นัทส่งแก้วกาแฟให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างยิ้มแย้ม ทว่าอีกฝ่ายกลับแค่รับไปเงียบ ๆ แล้วนั่งลงตรงมุมประจำ ไม่แม้แต่จะสบตา
"เหมือนทุกวันเลยนะคะพี่นัท เขาหล่อแต่ดูน่ากลัวจัง"
แป้ง พนักงานสาวกระซิบอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ
"เขาอาจแค่ไม่ชอบคุยกับคนอื่นก็ได้มั้ง" นัทยิ้มบาง ๆ เขาเคยชินกับลูกค้าประจำคนนี้แล้ว แม้เขาจะไม่เคยพูดอะไรเลยนอกจากสั่งกาแฟ
เขามาทุกวัน...เวลาเดิม มุมเดิม ไม่เคยขาด
จนวันหนึ่ง—
เสียงกระสุนปืนดังลั่นกลางคืนในตรอกซอยหลังร้าน!
นัทตกใจรีบออกไปดู และพบชายคนนั้น...เต็มไปด้วยเลือด นั่งพิงกำแพงหอบหายใจแรง
“คุณ!” นัทร้อง รีบเข้าไปประคอง
“อย่า...ยุ่ง...”
เสียงนั้นอ่อนแรง แต่สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความวางใจอย่างน่าประหลาด
“ฉัน...ไว้ใจนาย...แค่...นาย...” แล้วเขาก็หมดสติไป
นัทกัดฟันลากร่างเขากลับเข้าไปในห้องเก็บของของร้าน และวันนั้น...คือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง
“คุณ! เฮ้! ได้ยินผมมั้ย!”
นัทพยายามตบแก้มคนเจ็บเบา ๆ แต่เขาไม่ตอบสนอง ร่างสูงสง่าที่เคยนั่งจิบกาแฟเงียบ ๆ ในร้าน กลับนอนจมกองเลือดกลางตรอกมืด
หัวใจเขาเต้นโครมคราม ไม่รู้ว่าควรโทรแจ้งตำรวจดีไหม...แต่ชายตรงหน้า เคยพูดประโยคเดียวในชีวิตกับเขาแค่วันนี้...
“อย่า...ยุ่ง...ไว้ใจแค่นาย...”
มันแปลก แต่นัทเชื่อคำพูดนั้นอย่างไม่มีเหตุผล
เขากัดฟัน พยายามพยุงร่างอีกฝ่ายกลับเข้าไปในห้องเก็บของหลังร้าน ซึ่งมีโซฟาเก่า ๆ วางอยู่
เลือดไหลเปื้อนเสื้อผ้าเขาเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดมาก เขารีบหายาสำหรับล้างแผลออกมาทำแผลให้ ทั้งที่มือสั่นและใจกลัวแทบบ้า
เสียงหายใจหอบแรงของคนเจ็บยังคงดังเบา ๆ
นัทถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขายังมีชีวิตอยู่
เขามองใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้ซีดเผือดและเปื้อนเลือด บาดแผลตรงสีข้างลึกพอสมควร...เหมือนถูกยิง
“คุณเป็นใครกันแน่...” เขาพึมพำเบา ๆ
ในหัวเขาเต็มไปด้วยคำถาม แต่สิ่งหนึ่งที่น่าประหลาดคือ...เขาไม่รู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย
เวลาผ่านไปจนเกือบเช้า
ชายแปลกหน้าค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคมกริบสบกับนัทที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้างโซฟา
“…นายนี่มัน...บ้า” เขาพูดเสียงแผ่ว
นัทสะดุ้งตื่น “คุณฟื้นแล้ว! เจ็บมากไหม ผม—ผมยังไม่ได้พาไปโรงพยาบาล ผมไม่รู้จะทำยังไง…”
“ดีแล้วที่ไม่พาไป… ฉันชื่อคีย์” เขาพูดขณะพยายามยันตัวขึ้นนั่ง สีหน้าหงุดหงิดแต่ฝืนไหว
“คีย์...? เอ่อ...ผมชื่อนัทนะ อยู่ที่นี่คนเดียว” นัทพูดเสียงเบา รู้สึกประหม่าแปลก ๆ
“ขอบใจ...ที่ช่วย”
เขาพูดด้วยเสียงเย็นแต่จริงใจ ก่อนสายตาจะจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสำรวจ
“นายเชื่อใจฉัน...ทั้งที่ไม่รู้จัก?”
นัทนิ่งไป ก่อนตอบว่า
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร...แต่ผมรู้ว่าคนที่กำลังจะตาย ไม่โกหกเรื่อง ‘ไว้ใจ’ หรอก”
คีย์มองเขานิ่ง แล้วอยู่ดี ๆ ก็หัวเราะเบา ๆ
“แปลก...แต่ฉันชอบนายว่ะ”
นัทหน้าแดงนิด ๆ ไม่รู้เพราะประโยคนั้น หรือเพราะสายตาคู่นั้นที่มองมาแบบไม่ละไปเลย...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 10
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments