เราพบกันอีกครั้ง...ในฐานะคนแปลกหน้า
เสียงประตูอัตโนมัติของโรงพยาบาลเปิดออกพร้อมเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของใครบางคนที่หยุดยืนอยู่หน้าประตู
“โรงพยาบาลธารานิเวศน์ ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงพนักงานต้อนรับดังขึ้นเป็นประโยคอัตโนมัติที่ดูชินชา ทว่าในหูของคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ได้ยินอะไรเลย
ธาม สูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้ว่า...มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของการ “เจออีกครั้ง” กับอดีตที่เขาไม่คิดว่าจะย้อนกลับมาได้
“ชื่อคุณหมอธามใช่ไหมคะ? ทางผู้อำนวยการฝากบอกว่าให้เริ่มงานวันนี้เลยค่ะ เดี๋ยวจะมีพี่พยาบาลพาไปดูแผนกก่อนนะคะ”
เขาพยักหน้าเบา ๆ ส่งยิ้มที่มุมปากให้พนักงานสาวหน้าฟรอนต์ ซึ่งไม่รู้เลยว่าแววตาเรียบนิ่งนั้นแฝงไว้ด้วยความสับสนบางอย่างที่ธามเองก็ไม่อาจอธิบายได้
เขาไม่เคยรู้จักชื่อโรงพยาบาลนี้มาก่อน
แต่ชื่อของมัน…กลับคุ้นแปลกประหลาด เหมือนกับบางอย่างในอดีต
“ผมมาจากเยอรมันครับ เพิ่งจบ fellowship มา ทางอาจารย์หมอแนะนำที่นี่ให้”
เขาเอ่ยกับหัวหน้าแผนกในขณะเดินตรวจห้องตรวจใหม่ พร้อมสีหน้าเย็นขรึม
ไม่มีใครรู้ว่า “ธาม” ที่ยืนอยู่ตรงนี้ คือคนคนเดียวกับที่เคยรักใครบางคนจนแทบตายเมื่อสิบปีก่อน
และเขาเอง...ก็ไม่รู้เลยว่า ใครบางคนที่เขาทิ้งไว้ในวันนั้น ยังคงอยู่ในเงาเงียบ ๆ ของสถานที่เดียวกันนี้
ในอีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาล – อาคารฝ่ายบริหารส่วนลึก
“คุณคิรินครับ วันนี้หมอคนใหม่เข้าทำงานแล้วนะครับ ชื่อหมอธาม”
มือที่กำลังเซ็นเอกสารชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที
คิรินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่หันไปมองเลขาฯ
“หมอธามเหรอ?”
เสียงของเขานุ่ม แต่แฝงไว้ด้วยบางอย่างที่ไม่อาจเรียกได้ว่า “นิ่ง”
“ครับ หมอธาม ศัลยแพทย์ระบบประสาทครับ เพิ่งกลับจากเยอรมัน”
เงียบ...
คิรินไม่พูดอะไรอีก ก่อนจะก้มลงกลับไปเซ็นเอกสารอย่างใจเย็น
แต่ในอกกลับร้อนวาบ
เขากลับมาแล้ว
สิบปี...ที่เขาไม่เคยติดต่อกลับมา
สิบปี...ที่เขาไม่เคยรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป
คิรินสูดลมหายใจลึก พยายามกดภาพเก่า ๆ ให้กลับลงไปในกล่องความทรงจำที่ปิดตาย
ไม่ใช่เพราะเขายังรัก...
แต่เพราะเขายังเจ็บ
วันนั้น เขาท้อง
และวันนั้น เขาไม่ได้แม้แต่จะได้บอกคนที่เขารักว่ากำลังจะเป็นพ่อคน
ธามเลือกจะเชื่อในสิ่งที่ “เธอคนนั้น” พูด
เชื่อว่าคิรินมีคนอื่น
เชื่อว่าคิรินทรยศ
โดยที่เขาไม่เคยหันกลับมามองตา ไม่เคยถามสักคำ
เขาแค่…ไปเลย
“พ่อคือใครครับ?”
เสียงใสของเด็กชายตัวน้อยที่กำลังวาดรูประบายสีอยู่ในบ้านเงียบ ๆ ทำให้คิรินสะดุ้งหลุดจากภวังค์
“หืม?” เขาหันไปมองลูกชาย
“ผมเห็นในรูปเก่า ๆ ที่แม่บ้านเก็บไว้ในกล่องครับ มีลุงคนหนึ่งหน้าตาเหมือนผมเลย”
คิรินเม้มปาก ไม่ตอบในทันที
“เขา...เคยเป็นคนสำคัญของพ่อไหมครับ?”
เด็กอีกคนที่นั่งข้างกันเอ่ยขึ้นเบา ๆ ราวกับรับรู้ว่า มีบางอย่างที่พวกเขาควรจะรู้...แต่ไม่เคยได้ยินคำตอบ
“วันหนึ่ง...ลูกจะได้เจอเขา”
คิรินพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปยิ้มจาง ๆ ให้ลูกทั้งสองคน
แต่เขาไม่ได้บอกว่า...
วันนั้นกำลังมาถึงเร็วกว่าที่คิด
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments