ตอนที่ 4 — “ลูกของมาเฟีย กับศัตรูที่จ้องจะพรากเขาไป”

เฮลิคอปเตอร์ลำเล็กบินออกจากคฤหาสน์เวโรเน่กลางดึก

อีไลนั่งอยู่ด้านใน โอบกอดท้องที่ยังไม่ใหญ่นักไว้แน่น ข้าง ๆ เขาคือดาเมียนในชุดดำเต็มยศ พร้อมปืนพกข้างเอว

“เราจะไปไหน?” อีไลถาม

“ฝรั่งเศส”

“บ้านพักตระกูลแม่ผมอยู่ที่นั่น ไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้าไปถ้าไม่มีเลือดเวโรเน่ไหลในตัว”

อีไลเงียบ

“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงเบา “ถ้าไม่ใช่เพราะผม...”

ดาเมียนวางมือลงบนมือเขาแน่น

“หยุดพูดแบบนั้น”

“คุณไม่ได้ทำให้ผมลำบาก — คุณให้ผมมีครอบครัว”

—

🕶️ ด้านมืดของศัตรู

ในอีกด้านหนึ่งของโลก

ห้องประชุมใต้ดินในลอนดอนเต็มไปด้วยชายในชุดสูทสีเข้ม

หัวหน้าแก๊งเฮย์เดน ผู้มีใบหน้าบิดเบี้ยวจากบาดแผลเก่า โยนแฟ้มภาพของอีไลลงบนโต๊ะ

“โอเมก้าตัวนั้นหนีภารกิจไปตั้งแต่ 3 ปีก่อน”

“ตอนนี้...ท้องกับมาเฟียอิตาลี”

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือกดังขึ้น

“รู้ไหม เด็กนั่นมีพันธุกรรมระดับอัลฟ่าแฝง — ถ้าได้ตัวเด็กมา เราจะสร้างรุ่นนักฆ่าพิเศษที่มีเลือดบริสุทธิ์”

“ล่าแม่มันมา”

—

🏰 บ้านพักในฝรั่งเศส

ดาเมียนใช้เวลาทุกคืนเฝ้าอยู่ข้างอีไล

เขาอ่านหนังสือเกี่ยวกับเด็ก, เรียนรู้วิธีทำอาหารสำหรับโอเมก้าตั้งครรภ์ และ…จูบหน้าท้องเบา ๆ ทุกเช้าก่อนลุก

“ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นพ่อคนได้”

“แต่ตอนนี้ผมอยากอยู่กับคุณสองคน...จนลมหายใจสุดท้าย”

อีไลยิ้ม ฝ่ามือแนบที่หน้าท้อง

“เขาดีดแล้ว...”

ดาเมียนวางมือซ้อนลงบนมืออีไล

“หวังว่าเขาจะไม่ถีบแรงเกินไป ไม่งั้นโตขึ้นจะกลายเป็นมาเฟียอีกคน”

อีไลหัวเราะ

แต่ขณะเดียวกัน เสียงโทรศัพท์ของดาเมียนก็ดังขึ้น... สายจากแอเดรียน

“เจอร่องรอยของทีมสังหารแล้วครับ...”

“มันมุ่งหน้าไปที่ฝรั่งเศส”

ดาเมียนเงียบ — แววตานิ่งจนเย็นชา

“บอกคนของเรา...”

“ผมไม่รอให้มันล่า — เราจะล่ามันก่อน”

—

สถานที่: บ้านพักชายแดนฝรั่งเศส

ดาเมียนยืนพิงหน้าต่าง มองแสงจันทร์ลอดม่านออกไปในคืนเงียบสงบ

แต่นั่นเป็นเพียง “ความสงบก่อนพายุ”

เขารู้ดี ว่ากลิ่นเลือดมันกำลังลอยมา...

“คุณนอนไม่หลับเหรอ?”

เสียงของอีไลดังขึ้นเบาๆ ด้านหลัง ขณะเดินออกมาจากห้องนอนในชุดคลุมหนานุ่ม มือหนึ่งลูบท้องเบาๆ

ดาเมียนเดินเข้าไปหาทันที ประคองมือเขาไว้แน่น

“พวกมันกำลังมา”

อีไลชะงักเล็กน้อย

แต่ไม่ได้แสดงความตกใจ — ดวงตาคู่นั้นนิ่งสงบ

“คุณจะส่งฉันหนีไหม?”

“ไม่” ดาเมียนตอบทันที

“ผมจะเป็นคนกันกระสุนเอง”

เขาโอบตัวอีไลไว้แน่น มือใหญ่ทาบลงบนหน้าท้องอีกครั้ง

“ไม่มีใครจะแตะต้องลูกของเราได้”

—

💥 รุ่งเช้า — เวลาปะทะเริ่มนับถอยหลัง

ทีมของแอเดรียนกระจายกำลังรอบพื้นที่ ทหารเงาแต่งชุดพราง พร้อมปืนเก็บเสียงทุกกระบอก

ดาเมียนสวมเกราะกันกระสุน หันไปมองอีไลที่ยืนมองเขาอยู่จากชั้นบน

“คุณต้องอยู่ในห้องนิรภัย พร้อมสัญญาณดาวเทียม ถ้าอะไรผิดพลาด ผมจะส่งรหัส 0911”

“คุณจะไม่เป็นไรใช่ไหม?” อีไลถามเสียงเบา ดวงตาเริ่มสั่นไหว

ดาเมียนเดินเข้าไปใกล้ กุมมือแน่น ก่อนจะจูบหน้าผากเขา

“ผมสัญญา...”

“ลูกเราจะไม่เกิดมาเป็นเด็กกำพร้า”

—

🔫 04:37 น. — การจู่โจมเริ่มต้น

เสียงกระสุนดังระงมทั่วรอบบ้าน

ทีมของเฮย์เดนบุกเข้ามาจาก 3 ทิศทาง แต่กลับไม่รู้เลยว่า...พวกมันกำลังเดินเข้ากับดัก

“ล่อมันเข้าห้องโถง” ดาเมียนสั่งผ่านวิทยุ

แอเดรียนวางระเบิดช็อกเวฟไว้แล้ว — พร้อมระเบิดแสงและสัญญาณตัดสื่อ

“ไป!”

ตูม!! 💥

ศัตรูถูกช็อกจนมึนงง และถูกเก็บเรียบโดยทีมเวโรเน่ทีละคน

ขณะที่ดาเมียนบุกเข้าไปตรงกลาง — ยิงแม่นยำไร้พลาด

เขาไม่ใช่แค่นักฆ่า…แต่เป็น “พ่อ” ที่กำลังปกป้องลูก

—

💧 ความเงียบหลังพายุ

หลังเสียงกระสุนเงียบลง และกลิ่นดินปืนจางลงไป

ดาเมียนกลับขึ้นมาบนห้อง — เต็มไปด้วยคราบเลือด แต่ยังหายใจอยู่

อีไลยืนรออยู่หน้าห้องนิรภัย ก่อนจะโผเข้ากอดเขาแน่น

“คุณบ้า...”

“คุณคิดจะฆ่าตัวเองรึไง”

“ไม่...”

“ผมคิดแค่ว่า ถ้าโลกนี้มันจะพัง...ให้ผมเป็นคนเผามันเองก่อนใครจะมาพรากคุณกับลูกไปจากผม”

—

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***