ตอนที่ 2 — “หมอที่ผมอยากรักษาไว้”

หลังจากคืนนั้น… ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

ดาเมียนไม่ใช่แค่ผู้ป่วยที่หมออีไลต้องดูแลอีกต่อไป

เขากลายเป็นคนที่...อีไลเริ่มระวังหัวใจของตัวเองมากขึ้นทุกครั้งที่เดินเข้าไปใกล้

“คุณไม่ควรมาที่ห้องผมตอนกลางคืน”

ดาเมียนพูดขณะนั่งจิบกาแฟที่พยาบาลยกมาให้

“ผมเป็นผู้ป่วย คุณเป็นหมอ...มันดูน่าสงสัยนะ”

อีไลปรายตามองเขา

“คุณเป็นคนเรียกผมมาเอง”

“ผมก็แค่...อยากเห็นคุณอีก”

คำพูดของเขาไม่ได้เร่งเร้า ไม่ได้ล่วงเกิน

แต่กลับแผ่วเบาจนทำให้คนฟัง...ไม่อาจห้ามใจ

“คุณเคย...มีใครที่อยากรักษาไว้ไหม?”

ดาเมียนถามขึ้นในตอนเงียบ

“ไม่ใช่ในฐานะหมอ...แต่ในฐานะคนธรรมดา”

อีไลนิ่งไปเล็กน้อย

ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“มีครับ”

ดาเมียนยิ้ม

แต่ก่อนเขาจะได้ถามต่อ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นอย่างเร่งด่วน

เขาขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอ

“แอเดรียน” — มือขวาในแก๊งของเขา

“...มีคนกำลังตามหาหมออีไล”

เสียงแอเดรียนดังจากปลายสาย

“และพวกนั้น...ไม่ใช่คนของเรา”

ดาเมียนหันมามองหมอหนุ่มที่ยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แววตาของเขาเริ่มเปลี่ยนจากอ่อนโยน...เป็นดุดัน

“คุณโกหกผมใช่ไหม...”

เสียงเขาเข้มขึ้น

“คุณไม่ใช่แค่หมอธรรมดา”

อีไลนิ่งงัน

และในวินาทีนั้น

เงาของอดีตที่เขาเคยหนีมาตลอด...กำลังไล่ตามเขาทันอีกครั้ง

🌪️ จุดเริ่มของความจริงที่ถูกซ่อน

คืนต่อมา ห้องพักของดาเมียนว่างเปล่า

และหมออีไล...ก็หายไปจากโรงพยาบาลโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน

ไม่ใช่แค่ดาเมียนที่สงสัย

แม้แต่แอเดรียน มือขวาของมาเฟีย ก็ยังสืบจนเจอว่า...

“หมออีไล เบลล์”

ไม่ได้มีตัวตนในฐานข้อมูลของแพทย์ในประเทศนี้

และในแฟ้มลับของตำรวจนานาชาติชื่อของเขา...เคยปรากฏในฐานะ “ลูกชายอดีตสายลับ”

ดาเมียนกำหมัดแน่น

ชายที่เขาอยากจะปกป้อง…กลับมีศัตรูเป็นองค์กรใต้ดินที่ไม่ต่างจากเขาเอง

“ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร”

“ผมจะหาตัวเขาให้เจอ...แล้วปกป้องเขาด้วยมือผมเอง”

สถานที่: คฤหาสน์เวโรเน่ นอกเมืองเนเปิลส์

ฝนโปรยเบาๆ เหมือนฟ้ากำลังบอกให้ใครบางคนใจเย็น...แต่ดาเมียนทำไม่ได้

“คุณแน่ใจเหรอว่าเขาหนี ไม่ใช่โดนจับตัวไป?”

เสียงแหบต่ำของเขากดดันจนแอเดรียนต้องเบนสายตา

“กล้องวงจรปิดทุกตัวโดนตัดก่อนหมอจะหายไป 3 นาทีครับ”

“และไม่มีสัญญาณการต่อสู้...เขาเดินออกไปเอง”

ดาเมียนเงียบ

‘อีไล...คุณทำแบบนี้ทำไม’

สถานที่: ห้องลับใต้ดิน เมืองฟลอเรนซ์

เสียงคลื่นสัญญาณวิทยุดังขึ้นเบาๆ ขณะที่อีไลกำลังเปิดแฟ้มข้อมูลเก่า

ภาพของชายคนหนึ่งถูกวงด้วยหมึกแดง — ดาเมียน เวโรเน่

“ผมไม่อยากให้เขารู้...”

เสียงอีไลเอ่ยเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเอง

“เพราะถ้าเขารู้ว่าผมเป็นใคร...เขาจะไม่มีวันไว้ใจผมอีก”

เขาไม่ใช่แค่หมอ

เขาเป็น "โอเมก้า" ที่ถูกฝึกมาในโครงการลับของหน่วยข่าวกรองสากล

แต่เขาเลือกจะหนีออกมา…เพราะอยากมีชีวิตธรรมดา

เขาไม่คิดว่าจะตกหลุมรัก “มาเฟีย” ที่ทุกคนกลัว...

แต่ดาเมียนไม่เคยแตะต้องเขา

ไม่เคยล่วงเกินแม้แต่คำพูด

ไม่เคยมองเขาแบบที่คนอื่นมองโอเมก้า — มีแต่ความปรารถนา

“เขามองผมเหมือนคน...”

“…เหมือนคนที่เขาอยากปกป้อง”

วันถัดมา — ที่เดิม โรงพยาบาลเอกชน

อีไลกลับมา... พร้อมแผลรอยช้ำจางๆ ที่ลำคอ และดวงตาที่ไม่ยิ้มอีกแล้ว

และคนแรกที่เขาเจอคือ... ดาเมียน

“คุณ...” เสียงของมาเฟียหนุ่มสั่นอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาก้าวเข้าไปใกล้ ใช้มือแตะที่แก้มอีไลเบาๆ

“คุณหนีผมทำไม...?”

อีไลไม่ตอบ

เขาแค่ยกมือแตะมือของดาเมียน แล้วเอ่ยคำพูดที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว

“คุณยังอยากรักษาผมไว้...อยู่ไหม”

“เจอร่องรอยแล้วครับ”

แอเดรียนรายงานขณะยื่นรูปภาพจากกล้องวงจรปิด

“เขาถูกพาตัวขึ้นรถตู้สีดำ น่าจะเป็นฝีมือของกลุ่ม เฮย์เดนกรุ๊ป — องค์กรลับที่เคยตามล่าอดีตสายลับรุ่นพ่อของเขา”

“หึ...”

ดาเมียนขบกรามแน่น

“แสดงว่าเขาหนีจากสงคราม...แต่สุดท้ายมันก็ตามเขาทันอยู่ดี”

—

🚗 ด้านหนึ่งของเมือง — สถานที่ลับ

อีไลถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ภายในโกดังร้าง

ใบหน้ามีรอยช้ำจากการซ้อมเบา ๆ เพื่อบีบให้พูดความจริง

ชายชุดดำเดินวนรอบตัวเขา

“แกเป็นลูกสายลับใช่ไหม? ตอนนั้นพ่อแกมันทำให้พวกเราสูญเงินหลายล้าน”

“...ผมไม่ใช่สายลับ”

อีไลพูดเสียงเย็น

“ผมเป็นแค่หมอที่พยายามมีชีวิตใหม่ ไม่ใช่เครื่องมือของใครทั้งนั้น”

“แต่แก...ดันเข้าไปพัวพันกับ ‘เวโรเน่’”

“แกรู้ไหมว่าเวโรเน่น่ะ เป็นศัตรูกับเฮย์เดนมาเป็นสิบปี”

อีไลไม่ตอบ

แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความสับสน

‘ดาเมียน...คุณจะมาไหม’

‘ผมไม่อยากให้คุณเสี่ยง แต่...ผมก็ไม่อยากตายโดยไม่ได้บอกความจริง’

💥 ปะทะ!

เสียงกระสุนดังสนั่นทั่วโกดังในเวลาไม่นาน

ลูกน้องของเฮย์เดนล้มลงทีละคนภายใต้ฝีมือของทีมเวโรเน่

และในวินาทีนั้นเอง

ดาเมียนก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา

“อีไล!!”

หมอหนุ่มเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาแดงเรื่อจากความเจ็บปวด

แต่เมื่อเห็นหน้าดาเมียน เขากลับยิ้มอย่างที่ไม่เคยยิ้มมาก่อน...

“ผมรู้ว่าคุณจะมา…”

—

ดาเมียนปลดเชือกออกจากตัวเขา

ก่อนจะพูดเสียงสั่นเล็กน้อย

“บอกผมมา...ทั้งหมด”

อีไลหลบตาเล็กน้อย ก่อนจะสารภาพ...

“...ผมเป็นโอเมก้า”

ดาเมียนนิ่งไป

แต่ไม่ใช่เพราะตกใจ — เขาแค่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูดมันออกมาตรง ๆ

“แล้วคุณปิดบังทำไม”

“เพราะผมไม่อยากให้คุณ...รู้สึกเหมือนต้อง รับผิดชอบ ถ้าเกิดอะไรขึ้น”

ดาเมียนแตะใบหน้าเขาเบา ๆ

ดวงตาที่เคยเย็นชากลับเต็มไปด้วยความจริงใจ

“ไม่ใช่เพราะต้องรับผิดชอบ”

“แต่เพราะผม อยากเป็นคนที่รับผิดชอบคุณไปทั้งชีวิตต่างหาก”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***