ตอนที่ 1 — “ใครสั่งห้ามผมตาย?”

เสียงฝนโปรยปรายลงมาราวกับฟ้ารู้ทันอารมณ์ของคนเจ็บในค่ำคืนนี้

ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนกลางเมืองเนเปิลส์ ชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์สีขาวกำลังล้างคราบเลือดออกจากมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“คนไข้เสียเลือดมาก ต้องผ่าตัดด่วน เตรียมห้องผ่าตัดให้พร้อมใน 5 นาที”

เสียงหมออีไล เบลล์ สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนพยาบาลยังรู้สึกกดดัน

ไม่มีใครรู้ว่าคนเจ็บที่เขากำลังรักษาคือหัวหน้ามาเฟียตระกูลเวโรเน่ — ดาเมียน เวโรเน่

ผู้ชายที่ควบคุมทุกอย่างในเมืองนี้ แม้แต่ความตายของใครบางคนก็ยังต้องผ่านการอนุมัติจากเขา

อีไลไม่ได้ถามว่าชายคนนี้ไปโดนยิงเพราะอะไร เขาไม่ใช่ตำรวจ เขาคือหมอ และมีหน้าที่ช่วยชีวิต ไม่เลือกข้าง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือ...

“คุณหมอ...” พยาบาลกระซิบเบาๆ ขณะช่วยเปลี่ยนชุดเตรียมห้องผ่า

“เขาฟื้นแล้วค่ะ... แล้ว...เขาถามหาคุณหมอค่ะ...”

หมออีไลเงยหน้าขึ้นด้วยคิ้วขมวด ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยหนัก

สายตาคมกริบของมาเฟียหนุ่มจ้องเขาไม่กะพริบ

“คุณยังไม่ควรพูดตอนนี้...” อีไลเอ่ยเรียบๆ

แต่คนป่วยกลับยิ้มมุมปากอย่างยียวน ทั้งที่แผลยังสด

“ผมบอกให้คุณรักษาผมให้หาย...เพราะผมยังไม่อนุญาตให้ตัวเองตาย”

เสียงของดาเมียนทุ้มต่ำ แต่หนักแน่น

“และผมต้องการเจอหน้าคุณ...อีกครั้งหนึ่ง”

อีไลเงียบไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเอ่ยเย็นชา

“ผมหวังว่าคุณจะพูดแบบนั้นกับทุกหมอ...ไม่ใช่แค่ผม”

แต่ดาเมียนกลับยิ้ม และตอบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง...

“ผมไม่เคยมีอะไรที่อยากได้...แล้วไม่ได้

รวมถึงคุณ...หมออีไล เบลล์”

อีไลถอนหายใจเบา ๆ ขณะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

หัวใจเขาไม่ได้หวั่นไหวหรอก — อย่างน้อยเขาก็พยายามบอกตัวเองแบบนั้น

ชายคนนั้นเป็นมาเฟีย

คนที่สามารถสั่งให้ใครบางคน “หายไปจากโลก” ได้ในพริบตา

แต่เขากลับพูดกับหมอคนหนึ่ง...อย่างกับเขาเป็นของสำคัญ

เขาควรจะไม่สนใจ

แต่แววตาคู่นั้นกลับตามมาหลอกหลอนเขาตลอดทั้งคืน

—

หลายวันต่อมา ดาเมียนยังพักรักษาตัวอยู่ในห้องวีไอพีของโรงพยาบาล

ไม่ใช่เพราะเขาบาดเจ็บหนัก...แต่เพราะเขา ตั้งใจอยู่ต่อ

ทุกเช้า พยาบาลจะยื่นโน้ตเล็ก ๆ จาก “ผู้ป่วยเตียง 6” มาให้อีไล

บ้างก็แค่เขียนว่า “เช้านี้กาแฟคุณขมไปรึเปล่า?”

บ้างก็เป็นคำถามไร้สาระอย่าง “คุณใส่นาฬิกาข้างซ้ายหรือขวา?”

และวันนี้...

"หมออีไล

ถ้าผมทำผิดจนโดนยิง...คุณจะเย็บแผลให้ผมเหมือนเดิมไหม?

หรือจะปล่อยให้ผมตายดี?"

อีไลพับโน้ตเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อกาวน์ด้วยสีหน้านิ่ง

แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างน่ารำคาญ...

“จะหลงเสน่ห์ผู้ป่วยตัวเองไม่ได้...”

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“...โดยเฉพาะผู้ป่วยที่มีปืนในลิ้นชัก”

—

คืนนั้นฝนตกอีกครั้ง

เสียงฝีเท้าในโถงทางเดินโรงพยาบาลเงียบกริบ

แต่เสียงหัวใจของอีไลกลับดังจนเขาได้ยินมันเอง

เขาเปิดประตูห้องวีไอพี...โดยไม่รู้ว่าตัวเองมาทำไม

ดาเมียนนั่งอยู่ริมเตียง สวมเสื้อคลุมสีดำ ตาแดงเรื่อเหมือนนอนไม่พอ

แต่เขายิ้ม...เมื่อเห็นคนที่มา

“ผมคิดว่าคุณจะไม่มา”

อีไลหลบตา

เขาไม่ควรอยู่ที่นี่

แต่เขากลับพูดในสิ่งที่หัวใจเขาอยากรู้...

“คุณ...เคยคิดจะหยุดไหม?”

“หยุดเป็นมาเฟียนั่นน่ะ”

ดาเมียนหัวเราะเบา ๆ

“เคยคิด...แต่ผมหยุดได้แค่ตอนมองคุณ”

อีไลเงียบไป

“...ถ้าผมไม่ได้เป็นหมอ”

“ถ้าผมไม่ต้องรักษาคนแบบคุณ...”

“...ผมอาจจะตกหลุมรักคุณไปแล้วก็ได้”

ดาเมียนจ้องตาเขานิ่ง

ก่อนจะกระซิบคำตอบ...

“งั้นก็ขอให้ผมเจ็บแบบนี้...อีกสักครั้ง”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***