:ดื้อจนเป็นเรื่อง

........

.....

.

แสงแดดยามสายอาบทาบลงบนแผ่นหลังของผู้คนที่กำลังเริ่มต้นวันใหม่ในศูนย์วิจัยชายฝั่ง

ข้าวฟางหลังจากปิดประตูห้องเสียงดังเมื่อเช้านั้น ก็ดิ่งตรงไปยังอาคารหลักโดยไม่หันกลับ

เขาไม่พูดกับใคร ไม่สนสายตาทักทายของพนักงาน เพียงก้มหน้าทำงาน เอกสาร กราฟตัวเลข

แม้ว่าอากาศจะร้อน แม้ว่าร่างกายจะเริ่มโต้ตอบจากการอดนอนหลายคืน—เขาก็ไม่หยุด

“…ทำไมเขาต้องดื้อขนาดนั้นวะ”

นาวาที่อยู่ในมุมห้องมองตามหลังคนที่หน้าดุแต่ตัวเล็กกว่าใครทั้งหมด

เขาไม่ได้รับคำขอบคุณสำหรับอาหารเช้า ไม่แม้แต่รอยยิ้มจากดอกไม้ดอกนั้น

แต่ในแววตาที่ข้าวฟางเบือนหนี…เขาเห็นอย่างหนึ่ง—ความไม่ไว้ใจ

และเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเอง…อยากทำให้คนนั้นไว้ใจให้ได้มากแค่ไหน

เสียงเอกสารกองแล้วกองเล่าไม่ได้หยุดข้าวฟางจากการพิมพ์ข้อมูลต่อ

เขานั่งทำงานอยู่หน้าคอมตั้งแต่เก้าโมงจนเที่ยงโดยแทบไม่ขยับ

จนกระทั่ง…

“อ๊ะ…”

ความรู้สึกมึนวาบแล่นผ่านหัว

ตามด้วยของเหลวอุ่น ๆ ไหลลงมาริมจมูก

เขายกมือขึ้นเช็ดก่อนจะเบิกตากว้าง—เลือดกำเดา

“บ้าเอ๊ย…” เขาพึมพำแล้วรีบวิ่งออกไปทางหลังอาคาร ล้างหน้าล้างมืออย่างลวก ๆ

แต่เพราะรีบร้อนไป…

เขาเหยียบเข้ากับเศษเปลือกหอยที่ปลิวมาตามลมทะเล

เพล้ง!

“โอ๊ย…!”

เสียงร้องพร้อมแผลฉีกบริเวณฝ่าเท้าข้างขวาทำให้เขาทรุดตัวนั่งทันที

เลือดผสมกับเม็ดทรายสีขาว น้ำเค็มและเศษเปลือกหอยกลายเป็นภาพที่ไม่น่าดู

“ข้าวฟาง!”

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมร่างสูงที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว

นาวามาถึงในเสี้ยววินาที ก้มลงจะดูแผลแต่กลับถูกดันออกอย่างแรง

“อย่ามั่ว! ผมบอกแล้วไงว่าอย่ายุ่ง!”

“ข้าวฟาง…”

“ผมจัดการตัวเองได้! อย่าทำให้มันยุ่งยากกว่านี้!”

แววตาของข้าวฟางดุดัน…แต่น้ำเสียงเริ่มสั่น

เพราะตอนนี้เลือดกำลังไหลลงเต็มพื้นทราย และเขาก็ยังยืนไม่ได้

นาวาเม้มปากแน่น พยายามห้ามใจ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว

เขาพูดเบา ๆ …แต่ชัดเจน

“ถ้าไม่ให้ผมช่วย…แล้วหอยมันมีหนามแหลม ๆ ทะลุเส้นเลือดล่ะ?”

“…ถ้ามันเข้าเส้นลึก พิษมันจะขึ้นสมองภายใน 2 ชั่วโมงรู้ไหม?”

“คุณ…พูดเว่อร์…”

“เคยมีคนตายเพราะหอยนี่แหละ…เจ็บแป๊บเดียวตอนโดน แต่พอเชื้อขึ้นก็…”

นาวาทำหน้าเครียดก่อนจะเว้นคำไว้ตรงนั้น

“อย่าเสี่ยงเลย…”

ข้าวฟางชะงัก ตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง

“คุณ…ล้อเล่นใช่ไหม…”

“ก็ไม่แน่นะ”

รอยยิ้มกวน ๆ ที่ตามมานั้นทำให้ข้าวฟางรู้ทันที—เขาโดนหลอก

“ไอ้…!”

ไม่ทันได้ด่าจบ ร่างสูงก็คุกเข่าลงข้าง ๆ

“จับแน่น ๆ นะ เดี๋ยวผมพาไปทำแผล”

“ผมบอกว่าไม่ต้อง—อ๊ะ!”

เขาถูกอุ้มขึ้นเต็มแรง แขนทั้งสองถูกตวัดประคองไว้แน่น

ตัวลอยขึ้นสูงจนต้องคว้าบ่ากว้างไว้โดยอัตโนมัติ

“วางลงเดี๋ยวนี้นะ!”

“ไม่วางครับ จนกว่าคุณจะไปให้พยาบาลดูแผล”

นาวาหัวเราะเบา ๆ ขณะเดินฝ่าทรายไปทางศูนย์พยาบาล

“คุณมันบ้า…!”

“คุณมันดื้อ…”

“ผมเกลียดคนยุ่งไม่เข้าเรื่องแบบคุณที่สุด!”

“แต่ผมชอบคนดื้อแบบคุณนะ :)”

ข้าวฟางเงียบ…

ใบหน้าที่แดงจัดจากความโมโหตอนนี้ไม่แน่ใจว่าแดงเพราะแดด หรือเพราะคำสุดท้ายกันแน่

แต่ที่แน่ ๆ คือเขาไม่ดิ้นแล้ว

มือเล็ก ๆ นั้นยังเกาะอยู่บนบ่าของนาวาอย่างแน่น

—และหัวใจเขาก็เต้นแรงแบบไม่มีเหตุผล…

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***