🐶💐🌅
......
...........
แสงแดดยามเช้าส่องลอดม่านบางเข้ามาในห้องไม้กลิ่นอายทะเล
ข้าวฟางขยับตัวเล็กน้อยในผ้าห่ม กลอกตานิด ๆ ก่อนจะลืมตาช้า ๆ อย่างคนยังไม่ตื่นเต็มที่
เขานอนนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าผากแล้วพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
“กลิ่นแบบนี้… มันควรเป็นกลิ่นน้ำหอมจากผ้าปูเตียง ไม่ใช่กลิ่นแดดเค็ม ๆ แบบนี้…”
เขาบ่นงึมงำขณะหันมองเพดานไม้ แล้วพลิกตัวกลับไปอีกด้าน
แต่พอลืมตาอีกครั้ง เขาก็สะดุ้งนิด ๆ เพราะแสงจ้าจากหน้าต่างส่องเข้าตรง ๆ
เสียงหัวเราะ… ดังมาจากชายหาด
“โอ๊ย เอาอีกลูกดิ๊!”
“ว้าย! พี่วาเตะเบา ๆ สิ! กางเกงจะหลุดอยู่แล้ว~”
ข้าวฟางขมวดคิ้ว ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
เขาคว้าผ้ามาคลุมไหล่แล้วเดินไปเปิดม่านหน้าต่าง
ภาพที่เห็นคือ… พระเอกในสภาพเสื้อไม่ใส่ ใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียว
กำลังเตะบอลกับกลุ่มเพื่อนชาวเกาะ และสาว ๆ นักท่องเที่ยวในชุดว่ายน้ำ
เสียงตะโกนเจี๊ยวจ๊าว เสียงหัวเราะ และเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง…
มันควรจะเป็นเช้าที่เขานั่งจิบกาแฟเงียบ ๆ กับเอกสารในคอนโดกลางเมือง
แต่นี่… มันคืออะไร?
ข้าวฟางถอนหายใจแรงอย่างเห็นได้ชัด
เขาหันหลังเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อจะออกไปสูดอากาศนอกชาน แต่...
“อ๊ะ…”
ตรงหน้าประตู… มีใครบางคนยืนอยู่
ผิวเข้มแดดเป็นมัน เงาวับ กล้ามเนื้อหน้าท้องชัดเจนเต็มสายตา
และแน่นอนว่า… ไม่ใส่เสื้อ
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณฟาง”
นาวายิ้มกว้าง ยกถาดอาหารเช้ามาวางชูให้ดู
บนถาดมีข้าวต้มทะเลร้อน ๆ พร้อมผลไม้หั่นพอดีคำ และน้ำส้มเย็น ๆ
แต่สิ่งที่ทำให้ข้าวฟางขนลุกไม่ใช่อาหาร…
คือความแนบเนื้อของเสื้อผ้ากับร่างกายของคนตรงหน้า
“…เดี๋ยวผมออกไปเอง”
เขาพูดนิ่ง ๆ ตาไม่สบตา มือกุมผ้าคลุมไว้แน่น
แล้วขยับถอยหนึ่งก้าวอย่างอัตโนมัติ
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่จะเอามาให้เฉย ๆ”
นาวายังคงยิ้ม และไม่ถือสากับท่าทีแข็ง ๆ แบบทุกครั้งของอีกฝ่าย
เขาก้มลงวางถาดบนโต๊ะเตี้ยข้างประตูอย่างเบามือ
“อ้อ แล้วก็…”
เขาคลายมือที่กำอะไรบางอย่างไว้ในฝ่ามือ
ดอกไม้เล็ก ๆ สีม่วงขาวจากชายหาด — ดอกผักบุ้งทะเล
นาวาหยิบมันขึ้นมาวางแผ่ว ๆ บนจานข้างผลไม้
“สำหรับคุณ”
ข้าวฟางเงียบ ไม่พูดอะไร
แต่ดวงตาคู่นั้นจ้องที่ดอกไม้… ก่อนจะเลื่อนกลับไปที่ถาดอาหาร
และมองแผ่นหลังกึ่งเปียกของนาวาที่เดินจากไป
เหมือนหมาน้อยที่ส่งของแล้ววิ่งกลับไปเล่นต่อ
เขายืนอยู่หน้าประตูอย่างนั้นอีกครู่ใหญ่
ก่อนจะถอนหายใจ แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ
“อาหารเช้าควรมากับข่าวธุรกิจ… ไม่ใช่กล้ามกับดอกไม้ทะเล”
แต่สุดท้าย… เขาก็หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวต้ม
กลิ่นทะเล… กลายเป็นกลิ่นที่เขารู้สึกว่า "พอกินได้" ขึ้นมาหน่อยแล้ว
🌺 ~ 🐾🫶
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments