🍃🌧️
“อยู่เกาะนี่… ต้องอยู่นานขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
เสียงของนาวาดังขึ้นในห้องทำงานเล็ก ๆ ที่ตกแต่งเรียบง่าย มีเพียงโต๊ะไม้ยาวกับเก้าอี้สองตัว
และแฟ้มเอกสารหนาเตอะวางอยู่ตรงกลาง
ข้าวฟางเงยหน้ามองเขานิดเดียว ก่อนจะหยิบเอกสารบางอย่างจากกระเป๋า
วางแปะลงต่อหน้าอีกฝ่าย
“เลขาผมสรุปรายงานไว้ให้แล้ว ลองอ่านดู”
เสียงเขานิ่ง เรียบ เย็น จนไม่รู้ว่าเหนื่อย เบื่อ หรือแค่ไม่อยากพูด
นาวารับเอกสารมาพลิกอ่าน
แผนงานการพัฒนาระบบอนุรักษ์สัตว์น้ำเชิงพาณิชย์ร่วมกับธุรกิจอาหารทะเลแปรรูป
ระยะเวลาดำเนินงาน... 1 ปีเต็ม
“...อ่า งั้นก็แปลว่า...คุณจะอยู่ที่นี่จนกว่างานจะจบ?”
“ใช่”
“อืม...” เขาตอบในลำคอ หยิบดินสอมาขีดขยี้ตรงหัวมุมแฟ้มอย่างใช้ความคิด
ข้าวฟางไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ เหลือบมองมือเปื้อนหมึกปากกาของตัวเอง
มันเริ่มคล้ำขึ้นจากแสงแดดและอากาศทะเล
เขาไม่ได้ชอบที่นี่หรอก — ผิวก็คล้ำ ผมก็พัน ฟ้าก็ชื้น เสื้อผ้าก็ต้องซักเอง...
แต่เขาเป็นประธานบริษัท ถ้าไม่ทำเอง ใครจะทำ?
“ผิวคุณดูคล้ำขึ้นนะครับ”
เสียงของนาวาดังแทรกความเงียบที่ยาวเกือบครึ่งนาที
“อืม”
“แต่ก็ดูแข็งแรงดีนะครับ... เหมือนต้นไม้ชายทะเล”
“...” ข้าวฟางเหลือบมองอีกฝ่ายแบบไม่เข้าใจว่าเปรียบเปรยอะไร
นาวารีบยกมือเกาท้ายทอยแล้วหัวเราะแห้ง ๆ
“ผมหมายถึงว่า... คุณดูเหมาะกับลมทะเลมากกว่าที่คิดน่ะครับ”
ข้าวฟางไม่ตอบอะไรอีก
แต่ก็ไม่ได้ขมวดคิ้วแบบที่ชอบทำเวลาไม่พอใจ
ห้องยังเงียบ... จนถึงเย็น
ทั้งสองคนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม พูดคุยเรื่องงานต่อเนื่องเหมือนคนที่ไม่มีทางเลือก
เอกสารถูกตรวจหลายรอบ เสียงขีดเขียน ขยับแฟ้ม เสียงกระดาษพลิก… ดังเป็นจังหวะระหว่างสองใจที่ค่อย ๆ คุ้นกัน
แล้ว... ฝนก็ตกลงมา
ไม่ใช่สายฝนเบา ๆ แบบเมื่อวันแรก แต่เป็นฝนจริงจัง เสียงกระแทกหลังคาไม้ดังปึงปัง
สายลมแรงพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่แง้มไว้ ทำให้ข้าวฟางต้องลุกไปปิด
นาวาลุกตาม ช่วยจัดแฟ้มกันเปียก
แล้วก็รู้ตัวว่า... ตอนนี้มันค่ำมากแล้ว
“คุณจะกลับที่พักเลยไหมครับ?”
ข้าวฟางมองออกไปทางหน้าต่าง ม่านฝนยังหนักหนาเหมือนจะไม่มีทีท่าหยุดง่าย ๆ
“ยัง” เขาตอบเบา ๆ
“ฝนคงอีกนานเลยนะครับ”
นาวาพูดเบา ๆ ขณะหยิบเสื้อกันฝนมาแขวนไว้ตรงประตูให้
ข้าวฟางถอนหายใจนิดหนึ่ง
เขาไม่ใช่คนชอบอยู่กับใครนาน ๆ โดยเฉพาะเวลางานจบแล้ว แต่ฝนก็ทำอะไรไม่ได้
“เดี๋ยวคุณฝางจะรอให้ฝนหยุดก่อนก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบ”
เสียงของนาวานุ่มลงกว่าเดิมอีก
คำพูดนั้นเหมือนหมาน้อยที่เสนอผ้าเช็ดตัวให้แมวตัวโตที่ไม่ยอมเปียกฝน
ข้าวฟางนั่งลงใหม่ มือกอดอก มองนาวาเงียบ ๆ
“…เรียกชื่อเล่นผมเหรอ”
“ครับ… ฝางมันดูนุ่มดี เรียกแล้วเหมือนข้าวนุ่ม ๆ อะ…”
“แต่ผมไม่ได้อนุญาต”
“เอ่อ… งั้นไม่เรีย—”
“แต่ก็ไม่ได้ห้าม”
“…”
นาวาเงียบ หัวใจเต้นตึก ๆ อย่างไม่รู้ทำไม
ขณะที่ฝนยังตกไม่หยุด… และแมวยังไม่ลุกไปไหน
และในค่ำคืนกลางเกาะเล็ก ๆ ที่มีแต่เสียงฝนกับไฟสลัว
ไม่มีใครรู้เลยว่า
ระยะเวลาหนึ่งปีนั้น... อาจยาวนานพอให้บางอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
.......
.........
🌧️ ถ้าพร้อมให้ฝนซาแล้ว แมวเริ่มเผลอใจก็พร้อมเขียนตอนต่อปัยค่า ~ 💙🐾
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments