ห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน
ธารายืนนิ่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่ใช่เพราะดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้ง
…แต่เพราะเขากลับมาหลังจากที่ธาราต้องเผชิญทุกอย่างเพียงลำพัง
รามิลยังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น มือวางบนหน้าท้องเขาเบา ๆ
“ฉันรู้แล้ว…ทุกอย่าง”
เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา ราวกับไม่กล้าดัง
“แล้วจะกลับมาทำไม”
น้ำเสียงของธาราไม่ได้แข็งกระด้าง แต่นิ่งจนเย็นเฉียบ
“นาย…จะมาแสดงความรับผิดชอบหลังจากทิ้งฉันไว้ในคืนนั้นงั้นเหรอ?”
ธาราเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “มันไม่จำเป็นอีกแล้วค่ะ ฉันเลี้ยงลูกเองได้”
“ฉันรู้ว่าฉันทิ้งนายไป…และฉันไม่สมควรได้ยืนตรงนี้ด้วยซ้ำ”
“แต่นี่…ลูกของฉัน”
รามิลเงยหน้าขึ้น สายตาไม่ใช่แค่อ่อนโยน แต่มีบางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน—ความเสียใจจริง ๆ
ธาราเบือนหน้าไปอีกทาง
“แล้วรู้ไหมคะ…ในช่วงที่ฉันต้องอาเจียนจนเกือบล้ม หมดแรงจนร้องไห้คนเดียวกลางดึก ฉันนอนกอดแหวนที่คุณให้ทุกคืน…”
“แต่สุดท้ายก็ถอดมันออก เพราะฉันไม่อยากผูกตัวเองไว้กับคนที่หายไปง่ายขนาดนั้น”
รามิลเงียบ ริมฝีปากเม้มแน่น
“นายจะไม่ให้อภัยฉัน…ก็ได้”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบกลืนหาย “แต่อย่างน้อย…ขอให้ฉันได้อยู่ข้างลูก…แม้จะไม่ได้อยู่ข้างนาย”
ธารานิ่งไปหลายวินาที
มือเขาวางซ้อนลงบนหน้าท้องอย่างปกป้อง
“…เขาไม่ใช่เครื่องมือไถ่บาปค่ะ”
“ฉันรู้”
รามิลตอบทันที ดวงตาคมสบตาธาราแน่นิ่ง
“เขาคือปาฏิหาริย์…ที่ฉันไม่คู่ควรจะมี”
ในคืนนั้น รามิลกลับไปยังห้องเดิมของตัวเอง เขาไม่ได้พยายามเข้าใกล้ธาราอีก
แต่ทุกเช้า เขาจะนั่งอยู่หน้าประตูเรือนรับรอง รอถามว่า
“วันนี้เป็นยังไงบ้าง”
ธาราไม่ตอบในวันแรก ไม่มองหน้าในวันที่สอง
แต่ในวันที่เจ็ด เขาส่งเสียงออกมาทางหน้าต่างเบา ๆ ว่า
“…กินได้สองมื้อค่ะ”
รามิลเงยหน้าขึ้นทันที ราวกับได้รับของขวัญจากฟ้า
การให้อภัย…บางทีมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะคำขอโทษ
แต่มันค่อย ๆ เบ่งบาน จากความจริงใจที่แสดงซ้ำ…และซ้ำ…ทุกวัน
และในขณะเดียวกัน
ข่าวจากตระกูลศัตรูเริ่มแพร่กระจาย—ว่า “โอเมก้าคู่หมั้นของอัลฟ่ารามิลกำลังตั้งท้อง”
…และเป้าหมายที่มองหาจุดอ่อนของเขา ก็เริ่มขยับ
รามิลใช้เวลาทุกวันนั่งรอหน้าประตูเรือนรับรองของธารา
เขาไม่เคยฝืน ไม่เคยขอเข้าไป และไม่เคยอ้างสิทธิ์ในฐานะอัลฟ่า
เพราะเขารู้ว่าในคืนนั้น เขาไม่ได้ทำในฐานะคนรัก แต่ในฐานะ “สัตว์ที่ยอมแพ้ต่อสัญชาตญาณ”
และเขาไม่มีข้ออ้างอะไรที่จะได้ความไว้วางใจกลับมา นอกจาก…ทำให้เห็นเอง
“พี่กานต์คะ...ขอผ้าห่มให้คุณรามิลด้วยค่ะ เขานั่งข้างนอกทุกคืนเลย”
เสียงของธาราเบาลงกว่าปกติ
แม่บ้านวัยกลางคนยิ้มบางๆ ก่อนพยักหน้า
“…คุณธาราเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหมคะ”
ธาราไม่ตอบ แต่หันหน้าหนี ยกมือวางบนหน้าท้องที่เริ่มกลมขึ้นอย่างชัดเจน
เขาไม่รู้ว่าลูกจะต้องการพ่อไหม
แต่หัวใจของเขา…เริ่มอ่อนแอลงทุกครั้งที่เห็นชายเย็นชาคนนั้น รออยู่นอกประตูด้วยแววตาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ค่ำคืนหนึ่ง ขณะพระจันทร์เต็มดวงส่องผ่านหน้าต่าง
ธารากำลังนั่งเขียนบันทึกถึงลูกบนเตียง
“วันนี้พ่อของลูกบอกว่าทำข้าวต้มได้แล้ว…”
“เขาทำมาให้ แต่แม่ยังไม่กล้ากิน…”
“แม่แค่…ยังไม่ลืมรสชาติของการถูกทอดทิ้ง”
“แต่ถ้าลูกอยากรู้…พ่อของลูกทำหน้าตาตลกเวลาตั้งใจจริง ๆ”
ธารายิ้มบางๆ ให้กับประโยคของตัวเอง
ก่อนจะชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น…ผิดเวลายิ่งนัก
“สวัสดีค่ะ…”
เสียงของแม่บ้านหน้าซีดเผือด เมื่อเธอหันมาทางเขาแล้วพูดช้าๆ
“…มีคนรู้แล้วค่ะ ว่าคุณตั้งท้อง”
ธาราชะงัก
“ฝ่ายศัตรูของตระกูลคุณรามิล…เขารู้แล้วว่าคุณคือจุดอ่อนของอัลฟ่าอันดับหนึ่ง”
อีกด้านหนึ่งของเมือง
ชายในชุดสูทสีดำสนิทนั่งอยู่ในเงามืด ลูบปลายนิ้วกับไฟแช็กในมือ
“โอเมก้าที่กำลังตั้งครรภ์…ไม่มีทางป้องกันตัวเองได้”
“เป้าหมายใหม่ของเราไม่ใช่รามิล”
“แต่คือลูกของเขา”
และทันทีที่ธาราลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา
เขารู้สึกได้ชัดเจนว่า…มีใครบางคนจับตามองอยู่จากนอกหน้าต่าง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments