ตอนที่ 3: ชีวิตที่ไม่ตั้งใจ...แต่เกิดขึ้นแล้ว

ผ่านไปเพียงสองสัปดาห์หลัง “คืนนั้น”

ธารายังคงไม่ได้พบหน้ารามิลอีกเลย

ข่าวจากคนในบ้านบอกเพียงว่าเขา "เดินทางไปจัดการงานเร่งด่วนที่ต่างประเทศ"

ไม่มีข้อความ ไม่มีสาย ไม่มีแม้แต่เงา

ธาราไม่ได้ร้องไห้อีก เขาเพียงแต่เงียบ

...และร่างกายก็เริ่มส่งสัญญาณบางอย่างที่ไม่อาจมองข้าม

อาเจียนในตอนเช้า

กลิ่นอาหารบางชนิดทำให้เวียนหัว

หน้าอกที่รู้สึกตึงผิดปกติ

และที่ชัดเจนที่สุด… รอบเดือนที่ควรจะมา กลับขาดหายไปโดยไม่มีสัญญาณ

“เป็นไปไม่ได้…” เขาพึมพำกับตัวเองในห้องน้ำ

โอเมก้าจะท้องได้ก็ต่อเมื่ออัลฟ่าเข้าสู่สภาวะผูกพันเต็มรูปแบบ และเกิดการขับเคลื่อนฮอร์โมนตรงจังหวะเท่านั้น

…แต่วันนั้นพวกเขาไม่ได้ใช้ยาป้องกัน

…และรามิล…คืออัลฟ่าชั้นสูง ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ทุกระบบ

มือสั่น ๆ ของเขาหยิบกล่องตรวจครรภ์ที่คนรับใช้แอบนำมาให้ตามคำขอ

ห้านาทีผ่านไป…

ขีดสีแดงขึ้น… สองขีดชัดเจน

ธาราทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเย็นเฉียบ

น้ำตาที่ไม่ไหลในวันนั้น…กลับไหลออกมาในวันนี้

เขาไม่กลัวการเป็นพ่อคน

ไม่กลัวความเจ็บปวดของการตั้งครรภ์

แต่เขากลัว…

"ลูกจะไม่มีพ่อ"

คืนนั้น เขานั่งมองแหวนหมั้นบนมือเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถอดมันออก

“ฉันจะเลี้ยงลูกเอง…ไม่ต้องการอะไรจากคุณเลย รามิล”

ขณะเดียวกัน—อีกฟากหนึ่งของโลก

ภายในห้องประชุมของเครือข่ายมาเฟีย

รามิลนั่งนิ่ง ดวงตาคมยังคงแฝงด้วยบางอย่างที่ใครก็มองไม่ออก

ไม่มีใครรู้…ว่าตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเปิดกล้องดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่ติดไว้ในคฤหาสน์ซ้ำไปซ้ำมา

จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเห็นภาพธาราเอามือจับท้อง…แล้วร้องไห้

หัวใจของเขา—ที่แข็งกระด้างที่สุดในโลกมืดมิด—สะท้านจนเจ็บ

“นายกำลังจะมีลูก...กับโอเมก้าที่นายทิ้งไว้…”

“คุณธาราแน่ใจใช่ไหมคะว่าจะไม่บอกคุณรามิล…”

เสียงของแม่บ้านคนสนิทดังเบาๆ ระหว่างที่ธารากำลังวางมือบนหน้าท้องแบนราบของตนเอง

“ฉันแน่ใจค่ะพี่กานต์…เขาไม่ได้อยากได้เด็กคนนี้ และฉันไม่อยากรั้งเขาด้วยอะไรที่เขาไม่ต้องการ”

คำพูดของธาราฟังดูมั่นคง แต่ในแววตากลับมีบางอย่างสั่นไหว

ความจริงคือ…เขาอยากให้รามิลรู้

อยากให้เขากลับมา

อยากให้เขายืนอยู่ตรงนี้ข้างกัน

แต่โลกของอัลฟ่าอย่างรามิล กับโอเมก้าธรรมดาอย่างเขา…มันต่างกันเกินไป

ธาราเริ่มปรับชีวิตเข้าสู่การดูแลตัวเอง เขาเปลี่ยนจากห้องฝั่งตะวันตกไปยังเรือนรับรองด้านหลังคฤหาสน์ที่เงียบสงบ ไม่ต้องพบเจอใคร ไม่ต้องตอบคำถามจากคนในบ้าน

เขาเริ่มอ่านหนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ เตรียมเสื้อผ้าเด็กไว้ทีละชิ้น เก็บอัลบั้มภาพไว้สำหรับวันหนึ่งที่เขาจะได้เปิดให้ลูกดู

“ลูก...ไม่ต้องมีพ่อก็ได้…แม่จะเป็นทุกอย่างให้ลูกเองนะ…”

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน

ช่วงบ่ายวันหนึ่ง ระหว่างที่ธารากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ เสียงรถยนต์หรูคันหนึ่งก็ค่อยๆ แล่นเข้ามาที่หน้าคฤหาสน์

เสียงเบรกดังชัดในความเงียบ

ประตูรถเปิด

รองเท้าหนังสีดำเงาก้าวลงอย่างมั่นคง

...เป็นเสียงฝีเท้าที่เขาจำได้ขึ้นใจแม้ไม่ได้ยินมานาน

ธาราชะงัก

มือที่จับหนังสือแน่นจนสั่น

หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ

...เขากลับมาแล้ว