"ตราบดวงจันทร์จะหวนคืน"

ตอนที่ 1: พันธะที่ไม่มีใครต้องการ

เสียงเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวแล่นลงบนรันเวย์สนามบินส่วนตัวกลางหุบเขาเงียบสงบ รามิล—ชายหนุ่มวัย 28 ปี เจ้าของดวงตาคมกริบและบารมีที่แผ่ซ่านเพียงแค่ย่างก้าว—สาวเท้าออกจากเครื่องพร้อมเลขาคู่ใจ

“คุณรามิลครับ อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงพิธีหมั้นกับโอเมก้าจากตระกูลธนวัฒน์ครับ”

“หึ...แต่งเพื่อลดศัตรู ไม่ใช่เพราะอยากได้เมีย”

น้ำเสียงเย้ยหยันไม่ปิดบังความรังเกียจ เขาไม่เคยต้องการ “โอเมก้า” คนไหนในชีวิต โดยเฉพาะคนที่ถูกจัดมาเพื่อผลประโยชน์

“ธารา… นายต้องเข้มแข็ง” เสียงพี่สาวปลอบประโลมขณะช่วยเขาจัดทรงผมหน้ากระจก

ธาราเป็นโอเมก้าอายุ 22 ปี รูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าหวานจัดจนใครมองก็คิดว่าเป็นเพศหญิง แต่ในโลกที่อัลฟ่าครองอำนาจ และโอเมก้ามักถูกดูแคลน…เขาก็เป็นเพียงแค่ “หมาก” บนกระดานที่ครอบครัวใช้แลกเปลี่ยนเพื่อความอยู่รอด

“เขาไม่อยากแต่งกับฉันหรอกพี่ลิลลี่…เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันหน้าตาเป็นยังไง”

“ใช่…แต่เขาก็ไม่รู้หรอก ว่าน้องฉันคนนี้…หัวใจแข็งแกร่งแค่ไหน”

พิธีหมั้นถูกจัดอย่างรวบรัด ภายในห้องหรูของคฤหาสน์ใหญ่ มีเพียงแขกวงใน—เพราะทั้งสองตระกูลไม่ต้องการให้ความสัมพันธ์นี้เป็นข่าวดัง

รามิลจ้องมองธาราเหมือนมองตุ๊กตาในตู้กระจก “เด็กนี่เหรอ? โอเมก้าของฉัน?”

ธารานิ่ง…เขารู้ตัวดีว่าในสายตาอัลฟ่าระดับรามิล เขาไม่ต่างจากเศษฝุ่นในรองเท้า

“จำไว้นะ” เสียงทุ้มเย็นเฉียบกระซิบข้างหูขณะสวมแหวนให้

“เราแค่หมั้น ไม่มีความรัก ไม่มีสัมผัส ไม่มีพันธะใดๆ…ถ้านายรู้จักที่ของตัวเองดี เราจะอยู่กันอย่างสงบ”

ธารายิ้มบาง ริมฝีปากซีดเซียวแต่มั่นคง

“ค่ะ…คุณอัลฟ่า ฉันจะจำไว้ ว่าโอเมก้าอย่างฉัน…ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะฝัน”

หลังพิธีหมั้นจบลง แขกเหรื่อเริ่มทยอยกลับ รามิลนั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงาน หันหลังให้วิวพระจันทร์นอกหน้าต่าง ดวงตาคมกริบจ้องเอกสารตรงหน้า แต่ใจกลับไม่อยู่กับตัวอักษรเลยแม้แต่น้อย

เขายังจำได้ดีถึงสายตานิ่งสงบของโอเมก้าคนนั้น—ธารา คนที่ควรจะเป็นแค่ “ภรรยาจำเป็น” กลับกล้าสบตาเขาโดยไม่หลบ ไม่หวาดกลัว แต่ไม่ใช่เพราะกล้าหาญ... มันคือความว่างเปล่า

เหมือนคนที่เลิกหวังอะไรไปแล้ว

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น

“ขออนุญาตครับคุณรามิล คุณธาราแจ้งว่าขออนุญาตขึ้นไปเก็บของในห้องฝั่งตะวันตกครับ”

“ให้เลขาของเขาช่วยก็ได้ ทำไมต้องมาแจ้งฉัน”

“คุณธาราไม่มีเลขา ไม่มีคนติดตามครับ… เขามาคนเดียว”

ฝั่งตะวันตกของคฤหาสน์คือโซนที่ร้างที่สุด มีเพียงฝุ่นเก่าเก็บกับห้องพักที่ไม่ได้ใช้มานาน ธาราลากกระเป๋าเล็กๆ เข้าไปด้วยตัวเอง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการต้อนรับ เขารู้ตั้งแต่ต้นว่าเขาไม่ใช่ ‘ภรรยาที่อัลฟ่าต้องการ’

ในมือมีเพียงแหวนเงินที่รามิลสวมให้วันนี้ มันว่างเปล่า...เหมือนการแต่งงานครั้งนี้

ทันใดนั้น เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างไม่คาดคิด

รามิลยืนพิงกรอบประตู มือซุกกระเป๋ากางเกง สูทยังไม่ได้ถอด ดวงตานิ่งมองคนตรงหน้า

“ห้องนี้มันร้าง นายอยู่ได้เหรอ”

“ได้ค่ะ ฉันไม่เรื่องมาก”

“อย่าพูดคำว่าค่ะกับฉัน ฉันไม่ชอบ”

ธาราเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “...ค่ะ”

รามิลปรายตามองอีกฝ่าย พลันหันหลังกลับโดยไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้ธารายืนอยู่คนเดียวกับเงาของตัวเอง

คืนนั้น เขานั่งมองจันทร์เต็มดวงผ่านหน้าต่างห้องเก่า

มือหนึ่งลูบแหวนบนมือเบาๆ

"ตราบดวงจันทร์จะหวนคืน..." เขาพึมพำกับตัวเอง

“ขอแค่ครั้งหนึ่ง…ให้ฉันมีค่าพอในสายตาเขา แม้เพียงชั่วคืนเดียวก็ยังดี…”