บรรยากาศภายใน “ค่ายกลาง” หนาวเย็นราวกับอากาศในห้องทดลอง แม้จะมีไฟส่องสว่างจากเสาแต่ละต้น แต่ในใจของขวัญข้าวกลับเต็มไปด้วยความมืดสนิท — ความสับสนปะทะความกลัว ความจริงที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ จนไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใคร
“หมายความว่ายังไง...เลือดในตัวฉันไม่ใช่ของเขา?” ขวัญข้าวถามเสียงสั่น
“แล้วใครกันแน่...คือพ่อของฉัน?”
พลันเดินเข้าไปหยิบแฟ้มหนึ่งจากกล่องเหล็ก สนิมเกรอะกรังราวกับไม่ได้ถูกเปิดมานานหลายปี เขาเปิดมัน แล้วหยิบภาพถ่ายเก่าขึ้นมาใบหนึ่ง — เป็นภาพของชายหนุ่มสองคนยืนข้างหญิงสาวที่เธอจำได้ดีว่าเป็นแม่
คนหนึ่งคือธีร์ อีกคน...คือชายแปลกหน้าที่ใบหน้าเหมือนเธอยิ่งกว่าใคร
“เขาชื่อ ‘ดร. ราเมศ’”
“เขาเป็นนักชีววิทยาผู้สร้างโครงการทดลองเธอขึ้นมา และ—”
“และเขา...คือผู้บริจาคเซลล์ต้นกำเนิดคนแรกของเธอ”
เสียงของพลันนิ่งเฉยจนแทบไร้ความรู้สึก แต่ในใจของขวัญข้าวกลับสั่นไหวเหมือนแผ่นดินไหวในความเงียบ
“ฉันคือ...เด็กที่ถูกสร้างขึ้นมาใช่ไหม?”
“ไม่ใช่แค่สร้าง” พลันพูดต่อ
“เธอถูก ‘เลือก’ จากหลายร้อยชีวิต เพราะมีคุณสมบัติเพียงพอ
และที่สำคัญ...มีหัวใจ”
ธีร์เงียบไป ไม่โต้แย้ง ไม่พูดแม้แต่คำเดียว
ขวัญข้าวมองไปทางเขา
“คุณรู้เรื่องนี้ทั้งหมด...แต่ไม่เคยบอกฉันเลย?”
ธีร์สบตาเธอ — ครั้งแรกที่แววตาของเขาดูเปราะบางกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
“เพราะฉันไม่อยากให้เธอรู้ว่าเธอถูกใช้
ฉันอยากให้เธอใช้ชีวิตในโลกธรรมดาเหมือนที่แม่เธออยากให้เป็น”
ขวัญข้าวน้ำตาร่วงเงียบ ๆ
ความจริงทั้งหมดถาโถมใส่หัวใจของเธอจนแทบรับไม่ไหว
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร เสียงไซเรนจากปลายป่าก็ดังขึ้น...
"ปี๊นนนนนนนนนนนนน—!!"
พลันหันขวับไปทางประตูรั้วค่าย
“พวกมันมาแล้ว!”
เสียงปืนกลเบาระดมยิงจากทางแนวไม้ ทุกคนในค่ายตะโกนสั่งการลั่น ขวัญข้าวถูกคว้าข้อมือโดยธีร์ทันที
“เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้!”
“แล้วคนอื่นล่ะ? พลัน!?”
“ปล่อยให้เขารับมือ — คนที่พวกมันต้องการคือตัวเธอ ไม่ใช่ค่าย!”
เสียงระเบิดลูกแรกดังขึ้นตรงหน้าทางเข้า เศษไม้กระเด็นปลิว สัญญาณไฟสั่นไหว ท่ามกลางเสียงวิ่งหนี เสียงร้อง และเสียงความตายที่ใกล้เข้ามา
ค่ำคืนนั้น ค่ายกลางที่เคยเป็นที่พักพิง...ถูกแปรเปลี่ยนเป็น สมรภูมิ
และขวัญข้าวต้องตัดสินใจ ว่าเธอจะหนีไปจนจบ หรือจะหยุดเป็นเพียงผู้ถูกตามล่า...
เสียงระเบิดยังคงดังไกลออกไป ขวัญข้าววิ่งตามธีร์ตะลุยป่าทึบ เบื้องหลังคือค่ายกลางที่ถูกเปลวเพลิงกลืนกิน และเสียงปืนที่ไม่เคยหยุด
หัวใจเธอเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัว หรือ...สิ่งบางอย่างที่กำลังตื่นขึ้นในร่างกายเธอ
“เราจะไปไหน?”
“มีที่หลบในหุบเขาอีกด้าน…เป็นแหล่งสำรองที่เคยใช้ซ่อนพยานเมื่อสิบปีก่อน”
ขวัญข้าวไม่พูดอะไรต่อ แต่ความรู้สึกบางอย่างเริ่มปะทุในตัวเธอ ร่างกายร้อนวูบ ความดันเปลี่ยน หูอื้อ และภาพตรงหน้าก็เบลอ
“พ่อ...ฉัน...ฉันหายใจไม่ออก…”
ธีร์หยุดวิ่ง หันกลับมาคว้าไหล่เธอทันที
“ไม่ใช่อาการแพนิค — นี่คือผลข้างเคียงของการเร่งกระตุ้นเลือด”
ขวัญข้าวทรุดลงกับพื้น มือกุมหน้าอก ความรู้สึกแปลกประหลาดไหลผ่านเส้นเลือดราวกับมีบางสิ่งตื่นขึ้นจากการหลับใหล
…ความทรงจำหนึ่งผุดขึ้นในหัวเธอทันที
ห้องทดลองสีขาว
เสียงผู้หญิงร้องไห้
ชายคนหนึ่งในชุดแพทย์พูดกับใครบางคนในมุมมืดว่า...
“ตัวนี้แสดงผลตอบสนองไวเกินไป ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ พลังอาจตื่นเร็วกว่าที่กำหนด”
“งั้นก็ฝังความทรงจำมันไว้ให้ลึกที่สุด — อย่าให้มันรู้ว่าตัวเองคือใคร”
ขวัญข้าวสะดุ้งตื่นจากภาพนั้น ดวงตาเบิกโพลง
“ฉันเคย...อยู่ในห้องนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?”
“ใช่” ธีร์ตอบนิ่ง ๆ
“พวกเขาล้างความทรงจำเธอทั้งหมด เพื่อควบคุมไม่ให้พลังตื่น
แต่ตอนนี้...มันไม่สามารถกดไว้ได้อีกแล้ว”
“แล้วพลังอะไร?”
“เธอสามารถ...เชื่อมโยงกับคลื่นชีวภาพของคนอื่น
ควบคุมระบบประสาทชั่วคราว — และถ้าถึงระดับสูงสุด…เธอสามารถ ‘หยุดหัวใจ’ ของใครก็ได้ที่อยู่ใกล้เธอ”
เธอตัวสั่น ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ
“ไม่...ฉันไม่อยากฆ่าใคร”
“มันไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไปแล้ว ขวัญข้าว
คนที่พวกมันส่งมาน่ะ…ก็เหมือนเธอ”
ตัดฉากไปอีกด้าน — ภายใต้ความมืดในซากค่าย
เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่กลางซากปรักหักพังในชุดคลุมดำ ดวงตาไร้แวว เขาก้มลงเก็บภาพถ่ายใบหนึ่งขึ้นจากซากไฟไหม้
เป็นภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ — ขวัญข้าว
เด็กหนุ่มกระซิบกับตัวเองเบา ๆ
“ในที่สุด...เราก็จะได้พบกันแล้ว”
เบื้องหลังเขา มีรอยแผลเป็นเหมือนเธอที่กลางอก
และบนต้นคอ...มีรอยสักตัวเลขเดียวกัน — “X-09”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 14
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments