เสียงฝนตกกระทบกระจก
คีตะเดินลงมาจากห้องชั้นบนช้าๆ ด้วยอาการมึนหัวเหมือนจะเป็นลม
ในมือเขาคือแก้วน้ำที่คนใช้บอกว่า “เวทินฝากมาให้”
เขาไม่ไว้ใจ…แต่ก็ไม่อยากก่อปัญหา
หนึ่งอึก…สองอึก…
ผ่านไปไม่กี่นาที
ร่างของคีตะทรุดลงหน้าบันได ดวงตาเบลอ มือสั่น ร่างกายเย็นเฉียบ
“อ…อคิน…” เสียงแผ่วเหมือนจะขาดหาย
ตัดไปที่ห้องประชุมลับ
อคินกำลังคุยกับบอดี้การ์ดเรื่องการเสริมกำลังรอบคฤหาสน์
ทันใดนั้นประตูเปิดผาง
“คุณอคิน! คีตะล้มครับ!!”
เสียงรายงานทำให้เขาหน้าถอดสีเป็นครั้งแรกในชีวิต
เขาวิ่งออกจากห้อง ไม่สนคำทักของใคร
ก่อนจะเจอร่างบางที่นอนนิ่งบนพื้น เย็นราวกับไร้ลมหายใจ
“คีตะ!!”
เขาอุ้มร่างนั้นขึ้นทันที ใจเต้นแรงจนแทบระเบิด
“โทรหาหมอเดี๋ยวนี้! ส่งไปห้องฉุกเฉินใต้ดิน!”
ภายในห้องพยาบาลใต้ดิน
“เขาถูกวางยาชาเซลล์สมองชนิดหายากครับ”
หมอพูดอย่างเคร่งเครียด
“ถ้าช้ากว่านี้...อาจทำให้หมดสติถาวร หรือสูญเสียความทรงจำบางส่วน”
อคินกัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยรอยแค้น
“ใครเป็นคนทำ…”
คำตอบนั้น…เขารู้ดีโดยไม่ต้องมีใครบอก
คืนนั้น อคินนั่งเฝ้าคีตะที่ยังไม่รู้สึกตัว
มือใหญ่กุมมือเล็กแน่น ใบหน้าแข็งแกร่งเอนพิงข้างเตียง
“พี่ขอโทษ…” เขาพูดเบาๆ “พี่ควรปกป้องเธอให้ดีกว่านี้”
เขาก้มลงจูบหลังมือคีตะแผ่วเบา
ก่อนจะกระซิบคำที่สั่นสะเทือนโลกของคนเป็นมาเฟีย...
“ถ้าเธอไม่ลืมพี่...พี่สัญญา
ว่าคนที่ทำแบบนี้จะไม่มีวันลืมว่า...
เขากำลังเล่นกับหัวใจของอคิน คิรินทรา”
เช้าถัดมา – ที่ห้องใต้ดินของเวทิน
เวทินนั่งจิบไวน์
จนประตูเปิดอย่างรุนแรง และร่างสูงของอคินพุ่งเข้ามาพร้อมปืนจ่อ
“กูเตือนแล้วใช่มั้ยเวทิน…”
เสียงเย็นเฉียบดังขึ้นในห้อง
“อย่ามาแตะต้องเขา”
เวทินหัวเราะ
“แล้วถ้ากูบอกว่า นี่แค่เริ่มต้นล่ะ?”
อคินไม่ตอบ เขาเหนี่ยวไก ยิงเฉียดแก้มเวทิน
“รอบหน้า...กูจะไม่พลาด”
“ใครแตะต้องเขา \= ศพเท่านั้นที่กูยอมรับได้”
ในห้องพักฟื้นใต้คฤหาสน์เงียบสนิท
เสียงเครื่องช่วยหายใจดังเบาๆ ข้างเตียง
อคินนั่งอยู่ข้างคีตะไม่ขยับแม้แต่วินาทีเดียว...ไม่กิน ไม่หลับ ไม่แม้แต่พูดอะไร
จนกระทั่ง…
“...อคิน”
เสียงแผ่วเบาดังขึ้นราวกับเสียงสวรรค์
มือเล็กที่เคยเย็นเฉียบขยับเล็กน้อย
ดวงตากลมโตลืมขึ้นช้าๆ เจือด้วยแววเบลอ สับสน และว่างเปล่า
“คีตะ...”
อคินคว้ามือเขาแน่น ดวงตาแทบไหลน้ำตาโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ต้องพูดอะไร...แค่ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว”
คีตะขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามคำถามที่เหมือนมีมีดกรีดลงกลางอก
“เรา...เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอครับ?”
ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งห้อง
คำถามนั้น ทำให้อคินถึงกับชะงัก
เขาเคยวางแผนทุกอย่างในชีวิต
ยกเว้น “วันหนึ่งคนที่เขารัก…จะลืมเขาได้”
สองวันต่อมา
คีตะกลับมาพักในห้องส่วนตัว
สุขภาพกายเริ่มฟื้น…แต่ความทรงจำเกี่ยวกับอคินยังเลือนรางเหมือนถูกปิดม่านไว้
อคินยังคงเฝ้าอยู่เงียบๆ ไม่บังคับ ไม่พูดถึงอดีต
เขารู้…ว่ายิ่งกดดัน คีตะจะยิ่งหนี
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ...
คีตะ “จำได้หมดทุกอย่าง”
เพียงแค่เลือกจะ “แกล้งลืม”
ภายในใจของคีตะ
“ผมจำได้...ทุกคำที่พี่พูด ทุกสัมผัส ทุกสายตา
แต่ผมก็จำได้เหมือนกัน…ว่าพี่อยู่ในโลกที่อันตรายขนาดไหน”
“ผมไม่รู้ว่าเราจะมี ‘วันธรรมดา’ ได้จริงๆ ไหม…
เพราะชีวิตพี่ คือการฆ่าเพื่อปกป้อง”
“แล้วแบบนั้น...ผมควรจะอยู่เคียงข้างพี่จริงๆ เหรอ?”
คืนนั้น
อคินยืนมองคีตะผ่านกระจกห้อง
เขายังไม่รู้ความจริง แต่เขารู้ว่าใจของคีตะ…ยังอยู่ตรงนั้น
เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดคำสั่งใหม่
เสียงทุ้มต่ำแต่แน่นหนักดังลอดออกมา
“เริ่มแผนชิงตัวจากเวทิน”
“และใครก็ตามที่เกี่ยวกับการวางยา…กูจะลากออกมาให้หมด”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments