เสียงฝนโปรยเม็ดเบาๆ ลงบนหน้าต่างบานใหญ่ของคอนโดหรู
เตชินท์ในร่างของภาคินนั่งมองออกไปยังท้องฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีหม่น
เขานั่งไขว่ห้างบนโซฟาตัวใหญ่ แขนพาดพนักอย่างคนที่ภายนอกดูสงบนิ่ง แต่ภายในใจกลับวุ่นวายอย่างไม่เคยเป็น
ข้อความในแชทเมื่อวานยังคงอยู่ในหัว
> "ถ้านายวาดฉันออกมาหล่อกว่าเดิม ฉันจะพาไปกินไอติมวิป 3 ชั้น"
"งั้นผมจะวาดคุณทุกวันเลย"
แม้จะเป็นแค่คำแหย่...แต่ทำไมคำว่า “คุณ” ของเขา ถึงทำให้ใจสั่นขนาดนี้นะ?
ติ๊ง
เสียงแจ้งเตือนจากแอป LINE ดังขึ้น
> 🟦 [เตชินท์]
เฮ้ วันนี้ว่างไหม?
อยากให้นายมาช่วยวาดสีน้ำเป็นแบบให้หน่อย
แต่แบบต้องอยู่ใกล้หน่อยนะ ไม่งั้นผมลงเงาไม่ถูก
เตชินท์ในร่างภาคินยิ้มขำ ก่อนตอบกลับไปสั้นๆ
> 🟩 [ภาคิน]
แล้วจะให้ฉันถอดเสื้อไหมล่ะ
> 🟦
ถ้าคุณกล้าถอดในร่างผม ผมก็กล้าวาดนะครับคุณภาคิน
> 🟩
เดี๋ยวจะโดนฟ้องฐานลวนลามตัวเอง
— — — — — — —
บ่ายวันนั้น – หอพักมหา’ลัย
ภาคินในร่างเตชินท์จัดโต๊ะวาดรูปอย่างตั้งใจ ผ้าผืนเล็กคลุมโต๊ะไว้เรียบร้อย แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาพอให้เห็นฝุ่นลอยในอากาศ
ไม่นานประตูก็เปิดออก...เตชินท์ในร่างภาคินก้าวเข้ามา
ใบหน้าคมคายนิ่งสงบในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงผ้าธรรมดา แต่ไม่ว่าจะสวมอะไร…เขาก็ยังดู ‘แพง’ อยู่ดี
ภาคินกลืนน้ำลาย—แต่ยังพยายามไม่แสดงออก
“นั่งตรงนี้เลย”
“เออ…เอาสิ” เตชินท์เดินไปนั่งตามที่บอก
ภาคินนั่งตรงข้าม โต๊ะกั้นระหว่างพวกเขาแคบพอให้หัวเข่าแทบชนกัน
“เอาล่ะ...เงยหน้าขึ้นนิด”
“ข้างซ้าย...เอียงนิดนึง”
“ค้างไว้นะ”
“…ฉันไม่ได้เป็นหุ่นโชว์นะ”
“แต่ตอนนี้นายหล่อกว่าหุ่นโชว์ไปแล้ว”
“…”
เตชินท์กระแอมแก้เขินเบาๆ
ใจเขาเต้นแรงขึ้นอีกครั้งในรอบสัปดาห์
ภาคินก้มหน้าวาดต่ออย่างนิ่งสงบ...แต่ปลายพู่กันกลับสั่นน้อยๆ
— — — — — — —
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง
“เสร็จแล้ว” ภาคินเงยหน้าขึ้น ส่งภาพวาดให้อีกฝ่าย
ในภาพคือ “ภาคิน” เวอร์ชันสายตาของเขา — แววตาคมที่อ่อนโยนเล็กน้อย ผิวเย็นชาที่กลับดูอบอุ่นในเงาสีน้ำ
“นี่…ฉันจริงเหรอ?”
“นายในสายตาฉันไง”
“…แปลว่าสายตานายบิดเบี้ยวแน่ๆ”
“งั้นฉันจะวาดให้ใหม่...จนกว่านายจะเชื่อว่านายมีมุมแบบนั้นจริงๆ”
เตชินท์ชะงัก
บรรยากาศเงียบไปชั่วครู่ ทั้งห้องมีเพียงเสียงฝนตกที่เริ่มหนักขึ้น
จากนั้น...
ปึ้ง!
เสียงเปิดประตูห้องอย่างแรง ทำให้ทั้งคู่สะดุ้ง
ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา — สูงพอๆ กับภาคิน ผิวแทน หุ่นแน่น ดวงตาคมกริบ
“เต!!! แกอยู่ห้องจริงๆ ด้วย โทษทีนะพี่ชาย ฉันไม่รู้ว่าเตมีแขก!”
“…ภู?” ภาคินในร่างเตชินท์เอ่ยออกมาเสียงเบา
“เฮ้! เต! ทำไมเรียกชื่อเราหน้าตายแบบนั้นวะ!”
“ว่าแต่...ผู้ชายคนนี้ใครอ่ะ?”
ชายหนุ่มชื่อ “ภู” หันมามองเตชินท์ในร่างภาคิน
สายตาคมสแกนไปตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนจับผิด
“แฟนใหม่เหรอ?”
“หา!?” ทั้งคู่ประสานเสียง
“หรือว่ายังไม่ได้บอกกัน?”
“ไม่ใช่แฟน!” / “เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
เสียงตอบกลับสวนกันทันทีแบบไม่ได้นัด
แต่สิ่งที่เตชินท์ในร่างภาคินรู้สึกตอนนั้น...คือความหงุดหงิดบางอย่าง
โดยเฉพาะตอนที่ ‘ภู’ ยกมือขึ้นลูบหัวภาคินในร่างเตชินท์อย่างสนิทสนม
“นี่มัน…เกินไปไหมวะ”
“…เอ่อ ขอโทษนะครับคุณภู”
เตชินท์ในร่างภาคินเอ่ยเสียงเรียบ “แต่ตอนนี้เขากำลังวาดภาพให้ผมอยู่”
“ถ้าไม่จำเป็น กรุณาอย่ารบกวน”
“โอ๊ะๆ หวงเหรอ?”
“ใช่ครับ”
“…!?”
ภาคินในร่างเตชินท์หน้าร้อนวูบ
ใจเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ
— — — — — — —
หลังจากภูออกไป
ทั้งห้องเงียบสนิท
“เมื่อกี้…หึงเหรอ?” ภาคินถามเบาๆ
“ไม่รู้” เตชินท์ตอบเร็วเกินควร
“…แต่นายก็น่าจะไม่ยอมให้ใครมาจับหัวนายเหมือนหมาใช่ไหม?”
“แต่นั่นหัวนาย ไม่ใช่ฉัน”
“…”
“ก็…เพราะเป็นร่างฉันไง เลยรู้สึกไม่ชอบ”
“…”
ความเงียบโรยตัวอีกครั้ง
สายตาทั้งคู่มองกันแน่นิ่ง...จนความเงียบเริ่มเปลี่ยนเป็นบางอย่างที่อึดอัดกว่าเดิม
“ขอบใจนะ...ที่พูดแทนฉันเมื่อกี้” ภาคินพูดเบาๆ
“อืม” เตชินท์พยักหน้า
“แต่อย่าทำให้ฉันรู้สึก…ว่าฉันอยากอยู่ในร่างนี้ไปตลอดได้ไหม”
“…หมายความว่าไง?”
“หมายความว่า…นายกำลังทำให้ฉันรู้สึกดี…ทั้งที่มันไม่ควร”
“…”
เตชินท์กลืนน้ำลาย ไม่กล้าตอบ
และไม่รู้เลยว่า...
เขาเอง…ก็รู้สึกไม่ต่างกัน
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments