รักในรอยแค้นและวาระสุดท้าย

แม่อิ่มฟื้นขึ้นในความมืด ลมหายใจตื้นราวถูกดูดกลืน เธออยู่ในถ้ำลึกใต้พิธีศาล ไม่รู้ว่ากี่วันกี่คืน พลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายไม่ใช่ของเธออีกต่อไป

เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว — เสียงของ “ผีหญิงเฝ้าราก” ผู้เคยถูกสังเวยในพิธีโบราณหลายร้อยปีก่อน เธอสิงสู่ในร่างแม่อิ่ม และแลกเปลี่ยนบางสิ่งกับเธอ

“เจ้าอยากมีชีวิตใช่ไหม... จงยกหัวใจให้ข้า ข้าจะให้พลัง แต่เจ้าจะต้องจบเรื่องราวนี้แทนข้า”

แม่อิ่มจำใจยอม — เพื่อกลับไปหาขุนเพชร และเพื่อล้างแค้นผู้ที่ทำลายเธอ

เธอออกจากถ้ำได้ในคืนเดือนดับ เดินทางเงียบ ๆ กลับกรุงศรี เปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนาม กลายเป็นหญิงผู้มี “เวทสาป” ที่ทุกคนกลัวและนับถือในเวลาเดียวกัน

ขุนเพชรในเวลานั้น กลายเป็นนักรบเลือดเย็น เขาฆ่าเจ้าพระยารัตนะต่อหน้าราชสำนัก โดยไม่มีความกลัวตาย — ถูกปลดจากยศ ติดคุก แต่รอดเพราะเจ้าเหนือหัวทรงเห็นแก่ความกล้าหาญในอดีต

เขาหายตัวจากเมืองหลวงไปอยู่ชายป่าในวัดร้าง ไม่แตะอาวุธอีกเลย ใช้ชีวิตสงบ...แต่เศร้า รอวันได้ไถ่บาป

จนคืนหนึ่ง ในวัดร้าง

มีหญิงคนหนึ่งปรากฏตัวใต้แสงเทียน

เธอสวมผ้าคลุมหน้าสีเทา

พูดด้วยเสียงที่เขาไม่มีวันลืม

“เพชร... เจ้าลืมเสียงข้าหรือยัง?”

มือเขาสั่น

ใจเขาเต้นแรง

แต่มองไม่เห็นตาเธอ

“อิ่ม...?”

หญิงตรงหน้าไม่ตอบ

แต่ปลดผ้าคลุม เผยรอยแผลที่กลางอก รอยที่เคยหลั่งเลือดลงผืนผ้าไหม

ขุนเพชรคุกเข่า

ร้องไห้ไม่ออก

เขากอดเธอไว้แน่น

แต่ในใจแม่อิ่ม — รอยแค้นยังเดือด

เธอรู้ว่าเขา...ก็มีส่วนที่พาเธอเข้าสู่เส้นทางแห่งความพินาศ แม้ไม่ตั้งใจ

คืนนั้น

ทั้งคู่รักกันอีกครั้ง

แต่ไม่ใช่รักบริสุทธิ์เช่นเดิม

เป็น “รักที่มีรอยแค้นเจือปน”

เป็นรักที่รู้ดีว่าจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน

และเมื่อฟ้าสาง

แม่อิ่มจากไปเงียบ ๆ

เหลือเพียงกลิ่นผ้าซิ่นเก่าที่หอมชื้นน้ำตา และรอยฝันที่ขุนเพชรไม่มีวันลืม

หลายเดือนผ่านไปหลังจากค่ำคืนสุดท้ายในวัดร้าง ขุนเพชรหายสาบสูญจากทุกสายตา ไม่มีใครรู้ว่าเขายังอยู่ที่ใด บางคนร่ำลือว่าเขาบวช บางคนว่าเขาตายด้วยพิษรัก...แต่ความจริงคือ เขายังเฝ้ารอ

แม่อิ่ม กลับไปยังศาลลับใต้ดินเพื่อทำพิธีสุดท้ายของคำสาป — พิธีที่จะปลดปล่อยวิญญาณ “ผีหญิงเฝ้าราก” และชำระเวทในร่างของตนให้หมดสิ้น

พิธีนี้ต้องใช้ “หัวใจของคนที่เธอรัก” เป็นเครื่องสังเวย

แม่อิ่มลังเล ระหว่างสองทาง

หนึ่งคือ การปลดปล่อยตนเอง

อีกทาง คือ การรักษาขุนเพชรไว้ให้มีลมหายใจต่อไป

เสียงของผีหญิงกระซิบ...

> “เจ้ารักเขาจริงหรือไม่... ถ้าใช่ จงให้ข้าเถอะ ข้าจะตายแทนเจ้า ให้เจ้าได้อยู่คู่เขา”

แม่อิ่มน้ำตาไหล... แต่เธอรู้ว่าความรักที่แท้จริงไม่ใช่การยื้อให้ใครอยู่ แต่คือการ “ให้เขาได้ใช้ชีวิตของเขา”

เธอเงยหน้าขึ้น เผชิญหน้ากับวิญญาณผีหญิง และพูดว่า:

“ข้าไม่อาจให้หัวใจเขาเจ้าได้... แต่หากข้าต้องเป็นผู้แบกเวทนี้จนตาย ข้าก็จะยอม — เพราะนั่นคือรักแท้ของข้า”

เมื่อสิ้นคำ เวทมนตร์แปรเปลี่ยน

สายฟ้าฟาดลงกลางศาล ศิลาแตกกระจาย