ลมหายใจแห่งคำสาป

คำทำนายในคืนจันทร์แดง

เสียงนกกลางคืนขับขานแข่งกับเสียงจั๊กจั่นในป่าลึก ใต้ร่มไม้ใหญ่ริมลำธาร สาวน้อยคนหนึ่งนั่งตำสมุนไพรอย่างใจเย็น กลิ่นหอมของใบยาขจายไปทั่ว กระท่อมไม้ไผ่หลังน้อยที่เธออาศัยกับยายเทียนคำ ซ่อนอยู่กลางป่าอันเงียบงันมานานหลายปี

แม่อิ่ม วัยสิบเจ็ดปี ผมยาวดำขลับ ดวงตาเศร้าลึกเหมือนมีอะไรซุกซ่อนมาตั้งแต่เกิด ชาวบ้านบอกว่าเธอเป็นลูกผีลูกคน บางคนเชื่อว่าเธอเกิดจากเงาของจันทรา เพราะในคืนที่เธอลืมตาดูโลก จันทร์แดงเปล่งแสงราวจะเผาผืนฟ้า

“อิ่มเอ๋ย...ตำยาดี ๆ นะคืนนี้ สำคัญนัก” เสียงยายเทียนคำพูดเบา ๆ ขณะหยิบใบพลูแห้งจากตะกร้า

“คืนนี้มีคนจะหลงป่าใช่ไหมจ๊ะยาย”

“อื้ม...แต่ไม่ใช่แค่หลงทาง เขาจะหลงใจเอ็งด้วย”

แม่อิ่มนิ่ง ไม่ตอบ ยิ้มจาง ๆ เธอเคยฝันถึงชายคนหนึ่ง ฝันซ้ำ ๆ หลายปี ชายในชุดนักรบ ดวงตาเด็ดเดี่ยวแต่เจือเศร้า… ฝันที่ไม่เคยเลือน

เมื่อแสงจันทร์โผล่พ้นยอดไม้ แสงสีแดงฉานก็สาดลงมายังพื้นดิน แผ่นฟ้ากลายเป็นสีเลือด

และในค่ำคืนนั้นเอง —

เสียงฝีเท้าดังกรอบแกรบจากพงหญ้า ชายร่างสูง เสื้อผ้าเปื้อนดิน ท่าทางเหนื่อยล้า ก้าวโผล่ออกมาจากเงามืด

“เจ้า...เห็นค่ายทหารแถวนี้ไหม?” น้ำเสียงเหนื่อยหอบ

แม่อิ่มมองสบตาเขา — ใช่ เขาคือชายในความฝัน

“ท่านมาผิดทางแล้ว...แต่ไม่ต้องกลัว ที่นี่ปลอดภัย”

เขาชื่อ ขุนเพชร ทหารเอกจากกรุงศรี ที่กำลังตามล่ากองโจรชายแดน แต่กลับหลงป่าเพราะหมอกประหลาดสีเทาขาว

สองคนต่างวางใจลงทีละน้อย แม่อิ่มนำยามาให้ ขุนเพชรเล่าเรื่องราวการศึก และเขายังไม่รู้เลยว่าในคืนนี้...

ยายเทียนคำจุดธูปหน้ารูปพระเสื้อเมือง พร้อมเอ่ยเสียงเบาราวลม

“จันทราแดง...เจ้าเป็นพยานเถิด

หากดวงใจแห่งฟ้าได้พบรัก

ชีวิตใครผู้หนึ่ง...จะต้องสังเวย

เพื่อความสมบูรณ์ของคำทำนาย…”

ขุนเพชรนั่งอยู่ริมกองไฟ แม่อิ่มเงยหน้ามองจันทร์สีเลือดในฟากฟ้า

ลมเย็นพัดแผ่ว...

ค่ำคืนแห่งคำทำนาย ได้เริ่มขึ้นแล้ว

จากคืนจันทร์แดง ขุนเพชรตัดสินใจพักรักษาตัวอยู่กับแม่อิ่มอีกสองคืน ความรู้สึกอันแปลกประหลาดคล้ายเส้นใยบาง ๆ เชื่อมใจทั้งสองไว้ แม้เพิ่งรู้จักกัน แต่เหมือนมีบางอย่างในอดีตชาติซ่อนอยู่เบื้องหลังสายตานั้น

แม่อิ่มรู้สึกถึงบางสิ่งในตัวเธอกำลังตื่นขึ้น—ทุกครั้งที่เธอหลับตา เธอได้ยินเสียงกระซิบจากต้นไม้ เสียงคร่ำครวญจากแผ่นดิน เสียงร้องไห้ของหญิงสาวโบราณผู้หนึ่ง

คืนหนึ่ง ขุนเพชรสะดุ้งตื่นเพราะเสียงฝันร้าย เขาเห็นภาพตัวเองถูกแทงกลางสนามรบ เลือดไหลริน และเสียงผู้หญิงกรีดร้อง

“เจ้าเคยฝันแบบนี้บ่อยไหม?” แม่อิ่มถามขณะต้มยาสมุนไพรให้

“เพิ่งเกิดขึ้นหลังข้าเจอเจ้า...” เขาจ้องตาเธอแน่นิ่ง

ในใจของแม่อิ่มเริ่มหวาดหวั่น พลังบางอย่างกำลังแผ่ขยายในตัวเธอ เธอจึงตัดสินใจพาเขาไปที่ "รากไม้ศักดิ์สิทธิ์"—สถานที่ที่ยายเทียนคำห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด แต่เธอรู้ดีว่า ที่นั่นคือจุดเชื่อมระหว่างโลกมนุษย์กับโลกวิญญาณ

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีรากพันกันเป็นโพรงลึก เธอวางมือบนเปลือกรากและหลับตา

เสียงหนึ่งดังขึ้นในหูเธอทันที

“หากเจ้ารัก...เขาจะต้องตาย

หากเจ้าหนี...เจ้าจะต้องกลายเป็นวิญญาณ

เจ้าคือดวงใจแห่งคำสาป

เขาคือเลือดแห่งดาบพิฆาตฟ้า”

แม่อิ่มทรุดลงกับพื้น เลือดไหลจากจมูก เธอกรีดร้อง

ขุนเพชรเข้ามาประคอง แต่ทันทีที่มือเขาสัมผัสรากไม้ พื้นดินก็สั่นสะเทือน

แสงสีฟ้าสว่างวาบขึ้นจากดิน เผยให้เห็นสัญลักษณ์เวทมนตร์โบราณเป็นวงกลมรอบร่างของทั้งคู่

ม่านภาพปรากฏขึ้นกลางอากาศ—เป็นภาพในอดีตชาติของแม่อิ่ม และขุนเพชรในชุดนักรบโบราณ…เขาถูกฆ่าบูชายัญต่อหน้าต่อตาเธอ

เมื่อภาพจางลง แม่อิ่มมองขุนเพชร น้ำตาเอ่อคลอ

“เราหนีไม่ได้...” เธอกระซิบ