EP.5

"เฮ้ย ลากมันเข้ามาเร็ว! เดี๋ยวมีคนเห็นแล้วจะหมดสนุกโว้ย 55555555" เสียงหัวหน้ามันพูดขึ้น...พร้อมเสียงหัวเราะพวกมันทั้งหมดที่ดังเข้าไปในโสตประสาทของคนตัวเล็ก เธอได้แต่ภาวนาทั้งน้ำตาว่าให้มีใครสักคนมาช่วยเธอที

จังหวะนั้นเองก็มีรถของใครบางคนผ่านมาถ้าจะพูดว่าฟ้าได้ยินคำร้องขอของคนตัวเล็กก็ไม่ผิดเพราะใครจะไปคือว่ารถคันนี้คือรถของศิลาที่บังเอิญผ่านมา จากการไปเอาของให้น้องชายตัวเองทั้งๆที่ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยจะผ่านมาเส้นทางนี้เลย

ก่อนที่รถจะขับผ่านไป...สายตาของศิลาก็ปะทะเข้าร่างคนที่โดนหิ้วปีกซ้ายขวา พร้อมทั้งฉุกใจคิดเพราะคนที่โดนหิ้วปีกนั้นคุ้นตาเขาเสียจริง

มันเหมือนกับคนคนนั้น....คนที่เขาพึ่งเจอเมื่อตอนบ่ายที่ค่าเฟ่

"หยุดรถกันต์ เดี๋ยวนี้!!!!" ศิลาตะโกนเสียงดังทำให้กันต์เผลอเหยียบเบรคกระทันหัน

เสียงล้อรถบดเบียดกับถนนดัง เอี๊ยดดดดไปทั่วบริเวณนั้น แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามผู้เป็นนาย ก็ต้องรีบเปิดประตูลงจากรถรีบวิ่งตามคนเป็นนายที่ลงมาจากรถตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้!

พระเจ้า!! พวกเขาได้แต่กรีดร้องในใจทั้งขบคิดไปด้วยว่าหากนายของพวกเขาเป็นอะไรไป....พวกเขาทั้ง 2 คงไม่ปล่อยไว้แน่...

ด้านศิลาที่เปิดประตูรถวิ่งกลับมาจุดที่เห็นกลุ่มคนเมื่อครู่ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจเขา...

หากเป็นคนที่เขาคิดจริงๆพวกมันทุกคนไม่ตายดีแน่! และเหมือนฟ้าจะไม่อยากให้พวกมันมีชีวิตต่อไปแล้วเพราะคนที่มันคิดจะทำมิดีมิร้ายคือคนตัวเล็กของเขาจริงๆ

ด้านณิชาที่ลืมตาขึ้นมาชำเลืองมองเห็นคนมาใหม่ที่เห็นเพียงลางๆ เพราะม่านน้ำตานั้นก็ส่งเสียงอันแผ่วเบาของตัวเองออกไป เสียงที่เบาจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่องที่ปนไปกับเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร...

"ฮึกก ~ ช่วยอึก...ด้วย" ถึงแม้เสียงนั้นจะเบาแค่ไหน แต่ในใจศิลามันกลับดังบาดลึกลงไปในใจเขายิ่งกว่าโดนมีดกรีดเสียอีก

ก่อนที่พวกมันจะได้แตะต้องคนตัวเล็กไปมากกว่านี้

"พวกแกไม่อยากตายดีสินะ" ศิลาก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่กลับเยือกเย็นจนสะท้าน

พวกนั้นสะดุ้งตกใจกับเสียงบุคคลที่สามหันมามองหน้าคนมาใหม่

"เฮ้ย !! มึงเป็นใครแล้วยุ่งอะไรด้วยว่ะ" หนึ่งในนั้นตวาดอย่างหาเรื่อง

ศิลายังคงนิ่งไม่ตอบโต้ พอเห็นคนมาใหม่นิ่งไปแบบนั้นพวกมันก็ได้ใจคิดว่าที่เขาเงียบไปเพราะกลัวพวกมันพวกมันจึงพูดข่มขู่คนมาใหม่อย่างท้าทายอีก

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมึงอย่ามาเสือกกับพวกกูดีกว่า แล้วรีบไสหัวกลับบ้านไปดูดนมแม่ดีกว่าไอน้อง 555555555" พวกมันพูดขึ้นอย่างท้าทาย

ศิลากระตุกยิ้มมุมปากเหยียดๆ กำหมัดแน่นสั่นเทิ้มไปทั้งตัวและแล้วเส้นความอดทนของเขาก็หมดลงยกเท้าถีบคนที่พูดเมื่อกี้กระเด็นไปอีกฝั่งจนกระอักเลือด

พวกที่เหลือเมื่อเห็นเพื่อนโดนถีบกระเด็นไปก็โมโหหมายจะเข้ามารุมกระทืบศิลาแก้แค้น

แต่ทันใดนั้นเองคิมหันต์กับกันต์ก็วิ่งเข้ามากระโดดถีบคนที่จะมาแตะต้องนายของพวกเขาอย่างแรง จนพวกมันกระเด็นไปคนละทิศคนละทางแล้วเข้ามายืนประกบซ้ายขวาเพื่อคุ้มกันศิลาบอดี้การ์ดทั้งสองคน เอ่ยถามนายตัวเองทันทีว่า

"นายเป็นอะไรไหมครับ" แม้พวกเขาจะรู้ถึงฝีมือและความโหดเหี้ยมของศิลา แต่ยังไงซะพวกเขาก็ต้องดูแลศิลาอย่างดีที่สุดไม่ให้มีแม้แต่รอยขีดข่วน

ด้านศิลาจึงส่ายหน้าเบาๆ เพื่อตอบคำถามลูกน้องตนเองเป็นนัยๆ ว่าไม่เป็นอะไรและเอ่ยคำสั่งออกมาทันที

"จับเป็นอย่างเดียว แล้วเอาพวกมันไปไว้ที่ห้องมืด" น้ำเสียงเรียบไร้ความรู้สึกดั่งมัชจุราชเอ่ยจบ คิมหันต์กับกันต์พยักหน้ารับคำสั่งผู้เป็นนายและแยกย้ายไปจัดการพวกที่เหลือทันที

หลังจากสั่งคนของตัวเองเสร็จเจ้าตัวก็รีบวิ่งไปดูร่างบางที่นอนสลบอยู่บนพื้นยิ่งเขาเห็นสภาพของคนตัวบางใกล้ๆ เขาก็ยิ่งโกรธไม่ว่าจะเป็นคราบน้ำตาที่ยังเปรอะเปื้อนบนใบหน้าเสื้อผ้าที่โดนกระชากจนขาดวิ่นเขาจึงถอดสูทตัวนอกคลุมร่างบางทันที

ก่อนจะตบไปหน้าคนตัวเล็กเบาๆ เพื่อเรียกสติ

"คุณ...คุณได้ยินผมไหม" นิ่งสนิทไร้เสียงตอบรับกลับมา

ศิลาร้อนใจไม่คิดอะไรต่อไปอีกรีบอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวขึ้นแนบอกก้าวเท้ายาวๆ เดินกลับไปที่รถทันทีส่วนคิมหันต์และกันต์ที่จัดการพวกมันเสร็จก็รีบวิ่งมาเพื่อจะเข้ามาอุ้มร่างบางแทนนาย แต่ศิลากลับส่ายหน้านิ่งๆ

"รีบไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด" น้ำเสียงดุดันเอ่ยออกไป

คิมหันต์จึงรีบเปิดประตูด้านหลังให้นายตนเองและหันไปพยักหน้าให้กันต์เป็นการบอกนัยๆ ว่ารีบเข้าไปนั่งแล้วออกรถซะ...

หลังจากส่งตัวคนตัวบางในอ้อมแขนเข้าห้องฉุกเฉินไปศิลาก็เดินกลับมานั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดทั้ง 2 คนเท่านั้น

ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาแม้แต่คนสนิททั้ง 2 คนยังไม่กล้าปริปากถามพวกเขาจึงทำได้เพียงแต่ยืนดูนายตนเองเท่านั้น

ผ่านไป 20 กว่านาทีเสียงเปิดประตูดังขึ้นแอดด ~ ศิลาเองพลันลุกขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาหมอที่เดินออกมา

"หมออาการเธอเป็นยังไง ปลอดภัยรึเปล่า" เขาเอ่ยถาม

หมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินตกใจกับการเจอบุคคลตรงหน้าไม่น้อยจะอะไรล่ะ...คนตระกูลเมธาอัครโยธิใช่ว่าจะได้เจอกันง่ายๆนะ! เขาจึงพยายามตั้งสติและเรียบเรียงคำพูดเพื่อจะตอบร่างสูง

"ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับคุณศิลาไม่ต้องเป็นห่วงคนไข้มีเพียงรอยฟกช้ำตามร่างกายเล็กน้อย บวกกับความตกใจและอ่อนเพลียเลยทําให้คนไข้หมดสติไปครับ เดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องนะครับ" หมออธิบายให้ร่างสูงฟังจนจบ

เมื่อศิลารับรู้ว่าคนตัวบางปลอดภัยแล้วก็เบี่ยงตัวหลบออกเพื่อให้บุรุษพยาบาลเข็นร่างบางไปพักที่ห้องก่อนจะเดินตามไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***