EP.4

"ขอบคุณที่ไว้ใจตกลงทำงานร่วมกันนะครับ" ศิลาเอ่ยออกไปกับคนตรงหน้าซ่งจี้หยางยิ้มรับเบาๆ

"ผมเองก็เชื่อในความสามารถของคุณ...เพราะตั้งแต่คุณรับตำแหน่งมาก็ขยายสาขาไปในหลายประเทศได้เร็วมากทั้งๆที่ใช้เวลาแค่ไม่กี่ปี จนผมเองยอมรับเลยล่ะ...ว่าทายาทลำดับ 1 ของตระกูลเมธาอัครโยธินี่...ไม่ธรรมดาจริงๆ" ซ่งจี้หยางเอ่ยชม

ศิลากระตุกยิ้มรับเบาๆ ก่อนกล่าวขอบคุณไปและตกลงนัดเซ็นต์สัญญากันทีหลังอีกที ฝ่ายซ่งจี้หยางเองจึงขอจบการคุยเพียงเท่านี้เพราะตัวเองต้องไปพบลูกค้าต่อ

"ไปส่งคุณซ่งจี้หยางขึ้นรถเสร็จแล้วค่อยกลับมารับฉัน" ศิลาสั่งกันต์เขาพยักหน้ารับทราบและเดินนำซ่งจี้หยางไปที่รถ

เสียงริงโทนโทรศัพท์คิมหันต์ดังขึ้นก่อนเขาจะคว้ามาดูเมื่อรู้ว่าเป็นใครถึงได้กดรับทันที

"ว่าไงกันต์...ได้เดี๋ยวฉันบอกนายเอง เอารถมาเจอกันที่หน้าร้านเลย" พอคิมหันต์เอาโทรศัพท์ออกจากหูหวังอี้ป๋อก็หันมองทันที

"มีอะไร" ถามคนสนิทมือซ้าย

"คุณชายรองโทรหากันต์ให้บอกนายว่าก่อนกลับบ้านให้ไปรับของที่ร้าน MB ให้ก่อนครับ" รายงานข้อความที่ได้รับมากันต์

ศิลาพยักหน้าครางรับในลำคอเบาๆ ก่อนเดินนำออกไปพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความหลงเมียของน้องชายตัวเอง วันก่อนก็นาฬิกาเรือนเกือบ 15 ล้าน...มาวันนี้เครื่องเพชรชุดใหญ่สงสัยพรุ่งนี้มันคงจะไปซื้อเกาะเซอร์ไพร์เมียมันแล้วล่ะ! รวยมากมั้งไอ้แสบ....แต่ก็นะพวกเขาก็รวยจริงแหละ...

คล้อยหลังศิลาเดินออกจากร้านไป ณิชาที่พึ่งลงมาจากห้องทำงานชั้นบนก็รีบวิ่งมามุมที่ศิลาเคยนั่งคุยงานอยู่...

แต่พอมาถึงก็ไม่เห็นใครแล้วเหลือแค่แก้วกาแฟกับจานใส่คุกกี้ที่ว่างเปล่าก่อนจะบ่นตัวเองในใจ...

'นี่เธอมาไม่ทันหรอ โอ้ยยยณิชา เอ้ยยยยแกไม่น่าเผลอหลับเลยยยย อดถามเรื่องคุกกี้เลยว่ารสชาติเป็นยังไง'

ณิชาจึงได้แต่ทำหน้าหงอยๆ ก้มเก็บแก้วกาแฟบนโต๊ะและตอนนั้นเอง...ระหว่างที่หยิบจานเปล่าขึ้นมาก็เห็นกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กแผ่นหนึ่งหล่นลงไปที่พื้นและด้วยความสงสัย...ณิชาจึงก้มลงไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาเพื่อจะดูว่าเป็นกระดาษอะไร

ทันใดนั้นใบหน้าของณิชาก็ขึ้นสี หัวใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาข้างนอกเสียให้ได้เจ้าตัวจึงได้ แต่ยกมือขึ้นแตะที่อกด้านซ้ายเบาๆ เก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ในกระเป๋ารักษาอย่างดีและยกแก้วกาแฟไปเก็บหลังร้านไปทำงานต่อ

'คุกกี้...อร่อยนะ'

เพียงประโยคสั้นๆ นี้แค่ประโยคเดียวกลับทำให้ณิชามีความสุขหุบยิ้มไม่ลงอีกเลยทั้งวัน...

วันนี้เขาออกจากร้านดึกกว่าปกติเพราะนั่งเคลียร์เอกสารจนลืมเวลาเงยหน้ามองนาฬิกาอีกทีก็ปาเข้าไป 20.30 แล้วเจ้าตัวจึงลุกขึ้นเก็บของบนโต๊ะแล้วเดินถือกระเป๋าลงไปข้างล่างเพื่อปิดร้านกลับบ้านทันที

ระหว่างทางกลับบ้านเธอก็บังเอิญเดินสวนทางกับคนกลุ่มหนึ่งประมาณ 3-4 คน เธอสังเกตท่าทีแล้วเหมือนคนกลุ่มนั้นจะเมาเพราะในมือพวกเขามีขวดเหล้าติดมาด้วย เธอจึงพยายามหายใจเข้าลึกๆ ทำใจนิ่งๆ ซ่อนแววตาตื่นตะหนกตกใจข่มความกลัวแล้วกลั้นใจเดินผ่านกลุ่มนั้นให้เบาที่สุด...

แต่เหมือนฟ้าจะไม่เป็นใจเพราะอยู่ๆ ก็มีใครบางคนในกลุ่มนั้นก็กระชากแขนร่างบางอย่างแรงจนเจ้าตัวร้องออกมา

"อ้ะ!" ณิชาตกใจมากเพราะแถวนี้เปลี่ยวมากเกินไปตัวเองก็สู้ไม่ได้จะทำยังไงให้ตัวเองรอด

"จะไปไหนจ้ะคนสวย...ให้พวกพี่ไปส่งไหม" คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มนั้นพูดมา...พร้อมกับใช้สายตาโลมเลียมองคนตัวเล็กอย่างหื่นกระหาย

ในตอนนั้นคนตัวเล็กคิดอะไรไม่ออกเลยทั้งตกใจและกลัวไปพร้อมๆ กันจึงตัดสินใจตะโกนออกไปอย่างไม่คิดชีวิต

"ช่วยด้วย !! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยย" ตะโกนไปก็ดิ้นไปด้วย...และจังหวะนั้นเองคนตัวบางก็สะบัดมือจนหลุดจากพวกนั้นจึงเป็นโอกาสให้เจ้าตัวรีบวิ่งหนีทันที แต่วิ่งไปได้ไม่ไกลก็โดนพวกมันวิ่งโผล่มาดักข้างหน้าอีกครั้ง

และเหมือนครั้งนี้จะไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อนเพราะเธอทำให้พวกมันโมโหพวกมันจึงลงมือกับคนตัวบางทันทีที่จับได้...

ตุ้บ! เสียงหมัดที่กระทบกับอะไรบางอย่างดังขึ้นณิชางอตัวลงอย่างเห็นได้ชัด เธอพลาดแล้วเพราะพวกมันต่อยท้องเธอจนจุกไปหมด จนเธอไม่มีแม้แต่แรงขัดขืนใดๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***