สามสาวสามช้า...แต่รักกันนะ!

## สามสาวสามช้า...แต่รักกันนะ!

---

สายลมยามเช้าของวันจันทร์พัดเอื่อยๆ พากลิ่นดอกไม้ในโรงเรียนปลิวมาตามลม หากเป็นนักเรียนคนอื่นคงจะรีบก้าวเท้าฉับไว เพื่อไปให้ทันเสียงออดเข้าเรียนที่กำลังจะดังขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจ แต่สำหรับสามสาว ม.6 ห้อง 3 แล้ว คำว่า "รีบ" ดูจะเป็นเรื่องตลกขบขันสิ้นดี

**แรม** สาวน้อยร่างบางที่ใครๆ ก็ทักว่าเหมือนนางแบบเดินอยู่บนรันเวย์ เธอเดินช้าเสียจนดูเหมือนเวลาหยุดหมุนรอบตัวเธอ สเต็ปเท้าแต่ละก้าวช่างเนิบนาบชวนให้คนมองใจจะขาด แต่นั่นแหละคือเอกลักษณ์ของแรม ที่แม้จะช้าเรื่องเดิน แต่ปากไวและไม่ยอมคน “เบล! มาย! รีบอะไรกันนักหนา เดี๋ยวครูวรรณิศาจะผายลมออกมาเป็นกลีบกุหลาบก็ต้องรออยู่ดีแหละน่า!” เสียงแหลมๆ ของแรมดังขึ้น แม้เพื่อนจะนำไปไกลแล้วก็ตาม

**เบล** สาวน้อยดูเรียบร้อย ผู้ที่สมองประมวลผลเรื่องเรียนช้าอย่างไม่น่าให้อภัย เธอคือผู้ที่อ่านหนังสือเป็นชั่วโมงแต่ไม่เคยเข้าใจเนื้อหาในคราวเดียว มักจะต้องขอให้เพื่อนอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีก "แรม! พูดอะไรอย่างนั้น! เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก!" เบลพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกนิด แต่สมองก็ยังคงประมวลผลช้าอยู่ดี พลางนึกในใจว่าคาบแรกวันนี้วิชาอะไรนะ?

**มาย** สาวอวบหน้าหวานที่รักสวยรักงามเป็นชีวิตจิตใจ แต่ความเชื่องช้าเรื่องการแต่งหน้าและเก็บของของเธอนั้น ทำให้เพื่อนๆ ต้องรอแล้วรออีกกว่าจะออกจากบ้านได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครเคยเห็นมายในสภาพไม่สวยเลยสักครั้ง "แกสองคนไปก่อนเลยก็ได้นะ ฉันขอเติมลิปนิดนึง" มายเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังบรรจงปาดลิปสติกสีชมพูระเรื่อลงบนริมฝีปากอย่างพิถีพิถัน โดยที่มืออีกข้างก็พยายามควานหาหวีในกระเป๋าเป้ที่รกราวกับรังหนู

**และแน่นอนว่าเสียงออดก็ดังขึ้น!**

"ตายแล้ว!" เบลอุทานเสียงหลง เธอวิ่งเหยาะๆ อย่างทุลักทุเลไปตามทางเดิน ขณะที่แรมยังคงเดินทอดน่องแบบไม่ยี่หระ "ไม่เห็นต้องรีบเลยเบล!" แรมตะโกนตามหลัง "สุดท้ายก็ต้องไปเจอครูวรรณิศาอยู่ดีนั่นแหละ!"

ครูวรรณิศา ครูประจำชั้น ม.6 ผู้เปี่ยมด้วยระเบียบวินัยและตรงต่อเวลา กำลังยืนกอดอกรออยู่หน้าห้องเรียน ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยร่องรอยความปวดหัวกับลูกศิษย์สามคนนี้ "มากันแล้วเหรอแม่คุณทั้งสาม!" ครูวรรณิศาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความไม่พอใจ "รู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว!"

มายที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าห้อง ผมเผ้ายังคงไม่เข้าที่นัก รีบยิ้มแหยๆ "ขอโทษค่ะครู..."

"ขอโทษแล้วจะให้เวลาหยุดเดินได้รึไงมาย!" ครูวรรณิศาตัดบท "นี่มันเลยเวลาเข้าเรียนไปสิบห้านาทีแล้วนะ!"

แรมที่เพิ่งเดินมาถึงเป็นคนสุดท้าย ยืนเท้าสะเอว "ก็ครูไม่น่าจะมายืนรอตรงนี้ตั้งแต่เช้านี่คะครู ถ้าครูไปรอในห้อง เราก็คงไม่รู้สึกผิดหรอกค่ะ"

คำตอบของแรมทำให้ครูวรรณิศาคิ้วกระตุก "แรม! เธอเนี่ยนะ! ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ! เดินก็ช้าแล้วยังจะเถียงอีก!"

เบลพยายามดึงแขนแรม "แรม! พอเถอะ!"

"พอได้ยังไงเบล!" แรมสะบัดแขน "ก็ครูชอบเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาบ่น ถ้าเราไม่เถียง ครูได้ใจพอดี!"

"เข้าห้องไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! ทั้งสามคน!" ครูวรรณิศาชี้ไปที่ประตูห้องด้วยสีหน้าเอาเรื่อง "แล้วเดี๋ยวเจอครูหลังเลิกเรียน!"

สามสาวจำต้องเดินคอตกเข้าห้องไป แต่ถึงอย่างนั้นมายก็ยังแอบเหล่มองกระจกในมือถือเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของเครื่องสำอาง พลางคิดในใจว่าวันนี้จะเติมสีปากสีอะไรดี...ส่วนเบลก็กังวลว่าวันนี้ครูจะสอนเรื่องอะไรนะ? แล้วจะฟังเข้าใจรึเปล่า? มีเพียงแรมที่ยังคงเดินเชิดหน้าอย่างไม่แยแส และแอบยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัย "ชนะอีกแล้ว!"

---

ชั่วโมงเรียนคณิตศาสตร์อันแสนยาวนานเริ่มต้นขึ้น เบลนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดขณะที่ครูอธิบายสมการที่ซับซ้อนบนกระดาน "แรม...มาย...ตรงนี้ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ล่ะ? ฉันไม่เข้าใจเลย" เบลกระซิบถามเพื่อน

แรมกำลังนั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง "ก็มันเป็นสูตรไงเบล เธอจำๆ ไปเถอะ ไม่ต้องคิดมาก"

"แต่ฉันจำไม่ได้นี่นา! แล้วถ้าไม่เข้าใจก็เอาไปใช้ไม่ได้นะ" เบลโอดครวญ

มายที่กำลังแอบหยิบกระจกขึ้นมาส่องหน้า แอบซับหน้าเบาๆ "เบล ลองถามครูดูสิ"

"ไม่เอาหรอก! เดี๋ยวครูดุอีก!" เบลรีบปฏิเสธ พลางพยายามอ่านหนังสือทบทวนอีกครั้ง แม้จะอ่านวนไปวนมาหลายรอบแล้วก็ตาม

ครูคณิตศาสตร์เดินผ่านมาพอดี เห็นเบลยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือโดยไม่ได้ลงมือทำแบบฝึกหัด "เบล! เธอทำอะไรอยู่! ทำไมยังไม่ลงมือทำ!"

เบลสะดุ้ง "หนู...หนูกำลังทำความเข้าใจอยู่ค่ะครู...มันซับซ้อนมากเลยค่ะ"

"ซับซ้อนอะไรของเธอ! คนอื่นเขาไปถึงไหนแล้ว!" ครูคณิตศาสตร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ตั้งใจหน่อยสิ! ม.6 แล้วนะ!"

แรมรีบสวนขึ้นทันควัน "ก็เบลเขาไม่ใช่คอมพิวเตอร์นี่คะครู จะให้ประมวลผลเร็วได้ยังไงกัน!"

ครูคณิตศาสตร์หันขวับมามองแรม "แรม! เธออีกแล้วเหรอ! อยากจะออกไปยืนหน้าห้องนักใช่ไหม!"

"ไม่อยากค่ะครู" แรมตอบหน้าตาเฉย "แค่รู้สึกว่าครูไม่ค่อยแฟร์กับเพื่อนหนูเท่าไหร่"

บรรยากาศในห้องเงียบกริบ เพื่อนๆ ต่างมองหน้ากันไปมา ครูคณิตศาสตร์ถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าและเดินจากไป ปล่อยให้เบลถอนหายใจโล่งอก ส่วนมายก็รีบเก็บกระจกเข้ากระเป๋าทันที

---

หลังเลิกเรียน...กว่าจะกลับบ้านได้ ก็ยังคงเป็นเรื่องวุ่นวายของสามสาว

"สอบสังคมวันพรุ่งนี้ด้วยนี่นา" เบลบ่นพึมพำขณะที่พยายามเก็บหนังสือเรียนกองโตลงกระเป๋าอย่างเชื่องช้า เพราะสมองยังคงคิดถึงบทเรียนวิชาคณิตศาสตร์ที่เพิ่งเรียนไป

"มาย! เธอหายางรัดผมเจอหรือยังเนี่ย!" แรมบ่นขึ้นเมื่อเห็นมายยังคงนั่งควานหาของในกระเป๋าเป้ที่เหมือนเพิ่งถูกพายุหมุนเข้า "ฉันจะไปแล้วนะ! วันนี้มีนัดเดินชิลล์ที่สวนสาธารณะนะ!"

"รอแป๊บนึงสิแรม! ฉันหายางรัดผมไม่เจอ! จะให้ฉันผมเผ้ายุ่งๆ กลับบ้านได้ยังไงกัน!" มายโวยวาย พลางเทข้าวของออกมาจากกระเป๋าจนเกลื่อนโต๊ะ ทั้งเครื่องสำอาง สมุด ดินสอ ปากกา และเศษขนม

"โอ๊ย! เธอเนี่ยนะ!" แรมถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ฉันจะเดินรอหน้าประตูโรงเรียนแล้วกันนะ!"

แรมเดินทอดน่องลงบันไดไปอย่างไม่รีบร้อน เบลที่เก็บของเสร็จแล้ว รีบวิ่งตามแรมไปติดๆ แต่ก็ต้องหันกลับมารอมายอยู่ดี "มาย! รีบๆ หน่อยสิ!"

ในที่สุดเมื่อสามสาวเดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียน ครูวรรณิศาก็ยังคงยืนตรวจการณ์อยู่ "โอ๊ยยย! มากันแล้วเหรอสามยอดหญิงของครู! โรงเรียนจะปิดแล้วนะ!" ครูวรรณิศาเอ่ยด้วยน้ำเสียงระอาเต็มที

"ขอโทษค่ะครู..." เบลกับมายเอ่ยพร้อมกัน

"ไม่ต้องมาขอโทษ! พรุ่งนี้ห้ามมาสายอีกนะ! โดยเฉพาะเธอมาย! เก็บของให้มันเร็วกว่านี้หน่อย! แล้วเธอก็ด้วยแรม! เดินให้มันเร็วๆ หน่อย! นี่ไม่ใช่การเดินแฟชั่นโชว์นะ!" ครูวรรณิศาบ่นยาว

"แต่หนูว่าเดินช้ามันก็ดีนะคะครู ได้ดูวิวรอบๆ ได้สูดอากาศบริสุทธิ์เต็มปอด" แรมแย้งขึ้นทันควัน

"แรม! เธอเนี่ยนะ!" ครูวรรณิศาปวดหัวจนแทบจะกุมขมับ "กลับบ้านไปได้แล้วทั้งสามคน!"

สามสาวเดินออกจากโรงเรียนไปอย่างทุลักทุเล แรมยังคงเดินช้าๆ โดยมีเบลเดินตามติดๆ พลางพยายามนึกว่าบทเรียนสังคมพรุ่งนี้มีอะไรบ้าง ส่วนมายก็ยังคงเชื่องช้ากับการจัดผมตัวเองและจัดของในกระเป๋าอยู่ตลอดเวลา

แม้จะมีความช้าที่แตกต่างกัน และโดนครูวรรณิศาบ่นทุกวัน แต่สามสาวก็ยังคงเป็นเพื่อนรักกันอย่างเหนียว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***