ตอนที่2:เสียงของอดีต

ฝนหยุดตกในเช้าวันต่อมาท้องฟ้าเหนือขุนเขาเปิดโล่ง เสียงนกป่าร้องรับแสงแดดแรกหลังคืนฝน

ธนกรยืนอยู่หน้าระเบียงไม้ของบ้านพักครูชั่วคราวในโรงเรียน

กาแฟอุ่นในมือยังคงปล่อยไอขึ้นเบา ๆ แต่ในอกเขา...กลับอุ่นกว่า

เมื่อคืนนี้เขาฝัน

ฝันถึงสนามหญ้าเขียวที่ไม่มีอยู่ในความทรงจำใดของชีวิตนี้

ฝันถึงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ชื่อ “ฟาเรน” ยื่นสร้อยลูกปัดมาให้

และตัวเขาในฝัน...กลับยิ้มกว้างรับมันไว้ในมือ พร้อมสัญญาอะไรบางอย่างที่ลืมไปนานแล้ว

เขาสะบัดหัวเบา ๆ เหมือนไม่อยากยอมรับว่ากำลังเชื่อในเรื่องไร้เหตุผล

แต่น้ำเสียงของฟาเรนเมื่อคืน...สายตาคู่นั้น...มันชวนให้เขาหวั่นไหว

"คุณคือคนที่เรารออยู่...มาเนิ่นนาน"

“ตื่นเช้าดีนี่ครับคุณนักธุรกิจ”

เสียงของฟาเรนดังขึ้นจากด้านหลัง

ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตตัวเดิม เพียงเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีฟ้าอ่อน พับแขนขึ้นอย่างเคย ผมเปียกนิดหน่อยจากการอาบน้ำเช้า และกลิ่นสบู่สมุนไพรจาง ๆ ก็ตีขึ้นมาแตะจมูก

“ผมชินกับการตื่นเช้า เพราะต้องประชุมกับยุโรป”

ธนกรตอบ ขณะที่สายตายังมองวิวไกลออกไป

“แล้ววันนี้จะประชุมกับอดีตของตัวเองไหมล่ะครับ?”

ธนกรหลุดขำกับคำพูดนั้น เขาหันมาสบตาอีกฝ่าย

“คุณพูดแบบนี้บ่อย ๆ ใช่ไหม?”

“เฉพาะกับคนที่เคยตายตรงหน้าเรามาแล้วครั้งหนึ่ง”

คำตอบนั้นทำให้ใจเขาสะดุด

ฟาเรนยิ้มบาง ๆ ก่อนเดินนำเขาไปที่ห้องเรียน

เด็ก ๆ นั่งล้อมวงเรียนศิลปะอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านหลังโรงเรียน

ธนกรเดินตามเงียบ ๆ เหมือนคนแปลกหน้าที่ถูกเชิญมาในโลกอีกใบ

เขาไม่คุ้นกับความเงียบที่อบอุ่นแบบนี้

แต่ฟาเรน…คุ้นชินเหลือเกิน

ชายหนุ่มหยิบชอล์กสีขึ้นวาดบนกระดานไม้กลางสนาม

เขียนชื่อหัวข้อวันนี้ว่า “วาดคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต”

“ถ้าพวกหนูนึกไม่ออก ก็วาดคนที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นก็ได้”

ฟาเรนบอกด้วยรอยยิ้ม

เด็กหญิงคนหนึ่งยกมือ

“แล้วคุณครูล่ะคะ คนสำคัญของคุณครูคือใคร?”

ฟาเรนชะงักไปครู่หนึ่ง

ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ตอบด้วยเสียงนุ่ม ๆ

“คนที่เคยจากเราไปโดยที่เรายังไม่ได้พูดคำลา”

ประโยคนั้นเหมือนลมหนาวพัดผ่านหน้าอกของธนกร

เขายืนนิ่งอยู่ตรงขอบรั้วไม้ที่ขึงเชือกกันเด็ก ๆ ไว้

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงภาพใครบางคนที่ยื่นมือมาหาในฝันเมื่อคืนอีกครั้ง

ใครกันนะ…ที่เขาลืมไป

ใครกันที่ยังรออยู่ในใจของใครบางคนตรงหน้าเขา

คืนนั้น ฟาเรนวางสำรับกับข้าวง่าย ๆ ไว้บนโต๊ะไม้กลางบ้าน

“คุณกินเผ็ดได้ไหม?”

“กินได้ครับ”

ฟาเรนยิ้ม

“ดีเลย เพราะผัดเผ็ดปลากดนี่ ผมไม่ได้ทำให้ใครกินมาหลายปีแล้ว”

ธนกรนั่งลงช้า ๆ

มือสัมผัสจานชามไม้ที่ถูกจัดอย่างเรียบง่าย

แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม

“ทำไมคุณถึงรอผม?”

ฟาเรนไม่ตอบทันที เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม ก่อนวางลงช้า ๆ

“เพราะความรู้สึกมันไม่เคยหมดอายุ” เขาพูด

“ถึงคุณจะลืมผม…แต่ผมไม่เคยลืมคุณเลย”

ธนกรเงียบ

แววตาของฟาเรนจริงจังแต่ไม่บีบบังคับ

มันคือสายตาของคนที่เคยสูญเสีย แล้วได้โอกาสอีกครั้ง

ก่อนเข้านอนคืนนั้น

ธนกรเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าที่ตัวเองเอามาด้วย

มีสมุดเล่มหนึ่งที่เขาไม่เคยใส่ใจนัก เพราะมันหล่นอยู่ในกล่องเก็บของของแม่

เขาเปิดหน้าสมุดแบบไม่ตั้งใจ

แต่กลับสะดุดกับภาพวาดหนึ่ง — ภาพดินสอของเด็กสองคนใส่ชุดโบราณ

คนหนึ่งยื่นสร้อยให้ อีกคนรับไว้ด้วยรอยยิ้ม

เขานิ่งไปครู่ใหญ่

ก่อนจะวางมือลงบนภาพนั้นเบา ๆ

และเสียงหนึ่งก็แว่วขึ้นในหัว…เบาจนแทบไม่ได้ยิน

“แม้กาลเวลาจะพาเราห่างไกล

แต่ใจเราจะจำกันได้เสมอ”

ธนกรหลับตาลง

และในค่ำคืนที่หมอกบางปกคลุมขุนเขา

เขาฝันอีกครั้ง...

ฝันถึงคืนพระจันทร์เต็มดวง

ฝันถึงมือใครบางคนที่เขาเคยสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยไปอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***