ตอนที่1:กลับคืน

เสียงฝนตกปรอย ๆ กระทบหน้าต่างกระจกของรถยนต์หรูราคาแพง

ชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือ ขณะที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับพิกัดบนหน้าจอ GPS ที่ไม่มีสัญญาณมาเกือบสิบนาทีแล้ว

“อะไรของมัน…” ธนกรพึมพำกับตัวเอง เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะลดกระจกลงและสูดลมหายใจเข้าปอด

กลิ่นของป่าชื้น ความเงียบที่แทบได้ยินเสียงหัวใจเต้น และถนนลูกรังที่ดูเหมือนจะทอดยาวเข้าสู่พื้นที่ที่เวลาหยุดเดิน

มันไม่ใช่ที่ที่นักธุรกิจควรมายืนอยู่

แต่นั่นคือจุดหมายปลายทางที่จดหมายปริศนาเขียนไว้ — โรงเรียนเล็ก ๆ ในหมู่บ้านกลางหุบเขา

เขาไม่รู้ว่าใครส่งมา หรือทำไมถึงเรียกเขา

แต่ใจเขาบอกให้มา

มา…แม้ไม่มีเหตุผล

รถหยุดหน้าประตูไม้บานเล็ก ๆ ที่มีป้ายไม้เขียนด้วยลายมือว่า

“โรงเรียนบ้านขุนพลับ”

ไม่มีรั้ว ไม่มีกล้องวงจรปิด

แต่มีเสียงเด็กหัวเราะ เสียงชอล์กขีดบนกระดาน

และเสียงหนึ่ง…ที่เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

ธนกรก้าวเท้าเข้าไปในโรงเรียนที่เงียบสงบราวกับหยุดเวลา

เพียงแค่ย่างก้าวแรก เขาก็ได้พบกับชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมเม็ดบน แขนเสื้อพับขึ้นถึงข้อศอก ผมสีเข้มยุ่งนิดหน่อยตามธรรมชาติ ยืนอยู่ท่ามกลางเด็ก ๆ ที่กำลังวาดภาพใต้ต้นไม้

ชายคนนั้นหันมามองเขา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“คุณมาช้ากว่าที่คิดไว้หน่อยครับ คุณธนกร”

หัวใจของเขาสะดุดวูบ

เขาไม่เคยบอกชื่อกับใครในจดหมาย

และชายคนนี้…หน้าตาแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้

เขาแน่ใจว่าไม่เคยเจอที่ไหน

แต่ลึกลงไปในใจกลับรู้สึกเหมือนเคยรู้จักมาแสนนาน

“…คุณเป็นใคร”

“ผมชื่อฟาเรน” เขายิ้ม “ครูของที่นี่ครับ”

เพียงเท่านั้น

เหมือนบางอย่างในอกธนกรสั่นสะเทือน

ไม่ใช่เพราะสายฝน ไม่ใช่เพราะอากาศ

แต่เป็นเพราะรอยยิ้มนั้น — รอยยิ้มที่เหมือนเขาเคยเห็นในฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ช่วงเย็นวันนั้น ฟาเรนชงโกโก้ร้อนให้เขานั่งจิบในห้องพักครูเล็ก ๆ

มีเพียงพัดลมเพดานเก่า ๆ กับกลิ่นไม้และหนังสือที่ซ้อนอยู่บนชั้น

“คุณรู้จักผมได้ยังไง” ธนกรเอ่ยขึ้นขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

“คุณเคยอยู่ที่นี่มาก่อน”

“ไม่เคย”

“ในชาตินี้…อาจจะไม่”

ธนกรนิ่งงัน

ฟาเรนหันมาสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้

“ผมเชื่อว่าเวลาไม่ได้เดินตรงเสมอไป” ฟาเรนเอ่ยเสียงนุ่ม “บางครั้ง...มันก็ย้อนกลับมาให้เราได้แก้ไขสิ่งที่เราเคยทำพลาด”

“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”

ฟาเรนวางถ้วยในมือลงแล้วหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ จากลิ้นชัก

ภายในกล่องนั้นมีสร้อยลูกปัดแฮนด์เมดเส้นหนึ่ง ขาดไปครึ่งหนึ่ง

ธนกรเบิกตาเล็กน้อย

เขาเคยฝันถึงสร้อยเส้นนี้…ฝันมาเป็นปีๆ

“นี่…”

“ผมให้มันกับคุณ เมื่อร้อยกว่าปีก่อน” ฟาเรนพูดอย่างสงบ “แต่คุณตายก่อนจะคืนมันให้ผม”

ทุกคำพูดของฟาเรนฟังดูบ้าบอสำหรับคนทั่วไป

แต่กับธนกร…

มันกลับปลุกบางสิ่งในใจให้ตื่นขึ้น

ภาพเลือนรางฉายซ้อนในหัว

ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่ง

เสียงหัวเราะสองเสียง

และรอยยิ้มที่เขารู้สึกว่า…อบอุ่นที่สุดในชีวิต

คืนวันนั้นเขานอนไม่หลับ

นั่งมองแสงจันทร์ลอดหน้าต่างไม้เก่า

เขาไม่เชื่อเรื่องอดีตชาติ ไม่เคยเชื่อ

แต่เขาเชื่อในสิ่งที่ใจรู้สึก

ในความเงียบสงัด

เขาหยิบสร้อยลูกปัดเส้นนั้นขึ้นมา

และเมื่อเขาจับมันไว้แน่น

ภาพหนึ่งแวบเข้ามาในหัว — เด็กหนุ่มสองคน

คนหนึ่งยื่นสร้อยให้ อีกคนรับไว้ด้วยรอยยิ้มแสนอาย

“เราให้ของขวัญเจ้า”

“แล้ววันหนึ่ง เจ้าคืนมันให้เราด้วยหัวใจของเจ้าเอง”

เสียงนั้น…คือเสียงของฟาเรน

และเขาคือคนที่รับสร้อยเส้นนั้นไว้ในมือ

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟาเรนยืนรอเขาอยู่หน้าห้องพัก

“คุณจำอะไรได้บ้างหรือยัง”

“ไม่แน่ใจ…” ธนกรพูดช้า ๆ “แต่ผมอยากอยู่ต่ออีกหน่อย”

“ตามสบายเลยครับ ห้องครูข้างๆ ว่างอยู่นะ” ฟาเรนยิ้ม

“คุณทำแบบนี้กับแขกทุกคนหรือเปล่า?” ธนกรถามขำๆ

“ไม่หรอกครับ” เขาตอบเรียบๆ “เพราะคุณไม่ใช่แค่แขก…”

ฟาเรนสบตาเขานิ่ง แล้วพูดเบาๆ ว่า

“คุณคือคนที่เรารออยู่...มาเนินนาน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***