...---ตอนที่3--------...
...ค่ำคืนนั้น...
...หลังจากยืนตากฝนจนตัวสั่นกับคำพูดของฮยอนอู...
...เธอกลับถึงหอพักนักเรียน...
...เสื้อเปียกแนบเนื้อ ผมดำยาวชุ่มน้ำ ปลายนิ้วยังเย็นเฉียบ...
...แต่สิ่งที่เจ็บกว่าร่างกาย...คือสายตา “จากแม่” ที่ส่งผ่านโทรศัพท์เครื่องเก่า...
...“ซูจี...แม่ขอโทษนะลูก แม่ยังจ่ายค่ารักษาตัวเองไม่หมดเลย...”...
...แม่ไอถี่ๆในสาย...
...เสียงเหมือนคนหอบหายใจ...
...เสียงที่เธอจำได้ตั้งแต่ยังเด็ก...
...แม่ป่วยโรคหัวใจและเบาหวาน...
...ต้องไปโรงพยาบาลทุกสัปดาห์...
...แต่ตอนนี้...แม่ไม่มีแม้เงินค่ารถ...
...“ซูจี ถ้าเรียนลำบาก...จะพักก่อนก็ได้นะลูก แม่ไม่อยากให้ลูกเจ็บแบบนี้...”...
...หัวใจซูจีเหมือนแตกอีกครั้ง...
...เธอกัดปากแน่น พยายามไม่ร้อง...
...เพราะถ้าเธอร้อง...แม่จะยิ่งร้อง...
...“ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูยังไหว”...
...“อีกไม่นานหนูจะหาทางออกให้ได้”...
...> “ไม่ว่าทางนั้นจะเป็นยังไงก็เถอะ” เธอพูดต่อในใจ...
...---...
...หลังวางสาย...
...เธอนั่งจ้องจดหมายค่าใช้จ่ายโรงเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ...
...ค่าเทอม ค่าหอ ค่ากิจกรรม ค่าหนังสือ...
...รวมกันเกินกว่าที่แม่จะจ่ายได้ภายในปีนี้...
...เธอมองกระปุกเงินที่ซ่อนไว้ใต้เตียง...
...ในนั้นมีเงินไม่ถึงหมื่นวอน...
...เงินที่เก็บจากการกินข้าวถูกสุดในโรงเรียน — ขนมปังแผ่นเดียว กับน้ำเปล่า...
...---...
...เช้าวันต่อมา...
...เธอลุกไปเรียนด้วยใบหน้าบูดบวมจากฝนและน้ำตา...
...แต่ไม่ลืมพกสมุดหนึ่งเล่ม — สมุดวาดภาพเก่าๆของพ่อ...
... และพ่อก็ติดหนี้ก้อนหนึ่งให้ครอบครัว แต่พ่อก็พยายามอย่างหนักหาเงินเพื่อจ่ายหนี้...
...เธอเปิดสมุดดูบ่อยเวลาเจ็บ ...
...มันมีภาพของ “ซูจีตอนเด็ก และพ่อเเม่” ที่วาดด้วยมือพ่อ...
...ภาพของเด็กหญิงที่หัวเราะอย่างมีความสุขในสวนดอกไม้...
...เธอมองภาพนั้นแล้วถามเบาๆ...
...> “หนูหายไปไหนแล้วนะ?”...
...---...
...เย็นวันนั้น...
...เธอออกจากหอหลังเลิกเรียน...
...เดินลัดผ่านทางลับที่ไม่มีใครกล้าไป — ป่าด้านหลังโรงเรียน...
...เพราะตอนนี้ เธอตัดสินใจแล้ว...
...เธอจะไปที่ คฤหาสน์บนเขา...
...ที่ฮยอนอูเคยพูดถึง…...
...เธอไม่ได้หวังอะไร...
...ไม่ได้หวังจะ “ได้รัก”...
...หรือ “ได้รอด”...
...แต่เธอแค่อยากรู้ว่า...
...> ถ้าโลกนี้ไม่ยุติธรรมกับคนดี...
...งั้นการ “เลวตามเกม” มันจะเปลี่ยนอะไรได้บ้าง?...
...---...
...ฝนตกอีกครั้ง...
...เหมือนท้องฟ้ารู้ว่าใครกำลังจะเปลี่ยนแปลง...
...ซูจีเดินขึ้นบันไดหินที่ลื่นจนเกือบล้ม...
...ทางขึ้นคฤหาสน์มืด รกร้าง...
...แต่เธอไม่กลัวอีกแล้ว...
...เพราะในใจเธอ......
...มันไม่มีอะไรเหลือให้เสียอีกต่อไป...
...> แล้วบานประตูเหล็กดำขนาดใหญ่...ก็ค่อยๆเปิดออกช้าๆ...
...พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆจากเงามืดด้านใน...
...“ในที่สุด...เลือดชมพูก็เดินมาถึงรังของปีศาจเอง”...
..."โชยมาซะหอมเชียวนะ"...
...------...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments