Cutscene 1 รับน้องใหม่

   เหตุการณ์ต่อจาก My Stories เรื่องราว โชคชะตา ความรัก หลังจากที่เรื่องราวของหมอนิทานและรุ้งดาวได้จบลง คราวนี้ก็เป็นทีของแชมป์บ้างแล้วที่จะต้องเคลียร์กับ Mission ของตัวเอง

“ในที่สุดผมก็ได้มาเข้าเรียนมหาวิทยาลัยหลังจากที่เพื่อนๆรุ่นเดียวกันได้เรียนนำหน้าผมไปแล้ว 1 ปี แต่ชั่งมันเถอะนะเพราะผมจะต้องใช้ชีวิต 4 ปี ในมหาวิทยาลัยเพื่อความฝันทั้งหมดของผม ให้สมกับที่ผมยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อความฝันครั้งนี้ ผมชื่อแชมป์ อายุ 19 ปี นักศึกษาเข้าเรียนปี 1 คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นกับผมต่อจากนี้”

ตอนที่ 1 รับน้องใหม่

Days 1

ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ที่ลานสแตนเชียร์ข้างสนามฟุตบอลหน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ วันรับน้องคณะนิเทศศาสตร์ รุ่นที่ 23 เหล่าน้องปีหนึ่งทุกคนได้มารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้แล้ว และมีพี่ธีมพี่ว้ากปี 2 เป็นผู้นำ พี่ธีมกล่าว “ผมชื่อธีมผมเป็นพี่ว้ากประธานปี 2 ผมขอต้อนรับพวกคุณทุกคนในที่นี้สู่คณะนิเทศศาสตร์ของเรา…ผมหวังว่าผมจะได้เรียกพวกคุณทุกคนว่าน้อง และพวกผมจะได้เรียกพวกคุณทุกคนว่าน้องได้ก็ต่อเมื่อ 1.พวกคุณต้องได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่ทั้งหมดและสร้อยป้ายชื่อรุ่นนี่แหล่ะคือเครื่องหมายในการที่รุ่นพี่ทั้งหมดยอมรับพวกคุณแล้ว 2.พวกคุณจะต้องหาพี่รหัสและสายรหัสของตัวเองให้เจอก่อนที่กิจกรรมของพวกเราจะจบลง 3.พวกคุณทุกคนต้องรู้จักชื่อพวกคุณกันเองทุกคนและพวกคุณจะไม่มีทางรู้เลยว่าวันไหนผมจะถามพวกคุณคนไหนเมื่อไรเพราะงั้นพวกคุณต้องรีบทำความรู้จักกันให้ไวที่สุด 4.พวกคุณต้องเอาลายเซ็นต์ของพี่ว้ากปี 2 ทั้งหมดมาให้ได้พวกคุณมีเวลาหนึ่งเทอมการศึกษานี้ พวกคุณเข้าใจที่ผมพูดมั้ย”

พี่ธีมตะโกนเอ่ยถามน้องปีหนึ่งทุกคนที่อยู่เบื้องหน้าของเขาด้วยสีหน้าอันจริงจังราวกับว่านี่คือภาระกิจของชีวิต ทุกคนตอบพร้อมเพรียงกันว่า “เข้าใจครับ/ค่ะ” พี่ธีมตะโกนด้วยสีหน้าจริงจังย้ำถามกลับไปด้วยเสียงอันดังและแตกแหบแห้งว่า “ผมไม่ได้ยิน” ทุกคนจึงพร้อมเพรียงกันตะโกนด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม “เข้าใจครับ/ค่ะ” จากนั้นพี่ธีมจึงหันไปยังด้านซ้ายและขวาที่มีพี่ว้ากคนอื่นๆเรียงหน้ากระดานกันอยู่อย่างช้า ๆ และเมื่อพี่ธีมหันกลับมายังเบื้องหน้าพร้อมกับเปล่งเสียงออกมาอย่างจริงจัง เขาได้เรียกพี่ว้ากปี 2 หมดมากอดคอกัน “พี่ว้ากปี 2 กอดคอปฏิบัติ” พี่ธีมกล่าวกับน้องปี 1 เบื้องหน้าเขาว่า “นี่คือการบูมของคณะนิเทศศาสตร์ของพวกเรา พวกผมจะทำให้ดูเพราะจากนี้พวกคุณจะต้องทำรับทราบ” น้องปี 1 ตอบกลับด้วยเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง “รับทราบครับ/ค่ะ” พี่ธีมกล่าวกับพี่ว๊ากทุกคน “เริ่ม” “Com Arts. Com Arts. นิเทศ นิเทศ นิเทศ ศาสตร์และศิลป์คือหัวใจของเราคือแสงไฟส่องนำทางเรา พวกเรานิเทศ 23 บูม”

อันที่จริงแล้วพี่ธีมพี่ว้ากปี 2 ที่ใครๆต่างก็กลัว ที่จริงแล้วคือเพื่อนสนิทของแชมป์ที่เรียนจบมัธยมมาด้วยกันนั่นเอง พี่ธีมหรือไอ้ธีมตัวแสบเมื่อเขาหันมาเจอแชมป์ที่นั่งจ้องหน้าของเขาอยู่ที่แถวทางด้านซ้ายเขาจึกสนุกอยากจะแกล้งแชมป์และเรียกให้แชมป์ยืนขึ้นทำเอาแชมป์นึกในใจทันทีเลยว่า “นี่มันจะเล่นอะไรแผลง ๆ กับกูฟ๊ะเนี้ย”

แล้วสิ่งที่แชมป์คิดก็เป็นจริงด้วยเมื่อเขาชี้ไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ทางฝั่งขวาของแถวแล้วเอ่ยถามผมว่า “เพื่อนคุณคนนั้นชื่ออะไร” แชมป์ได้แต่แสดงสีหน้าช็อคราวกับโดนเรียกไปตบหน้ากลางสี่แยกแล้วก็นึกในใจ “ชิบหายแล้วไงยังไม่ทันรู้จักใครก็โดนเล่นซะแล้ว” อันที่จริงแชมป์ก็รู้แล้วว่าธีมจะต้องหาเรื่องเล่นแผลง ๆ ต้องแกล้งแชมป์แน่นอน ธีมได้พูดขึ้นว่า “ไม่รู้จักสินะ…คุณไม่เห็นสำคัญของเพื่อนเลยสินะ ไม่ทำความรู้จักไม่อะไรทั้งนั้นถ้างั้นเพื่อนคนนี้คุณก็อย่าได้มีเลย”

ธีมค่อย ๆ หันไปทางผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับแบมือด้วยสีหน้าที่จริงจังพร้อมกับกล่าวว่า “ผมขอป้ายชื่อคุณด้วยครับ” และเธอคนนั้นก็ได้เดินออกมาจากจุดที่ยืนและมายืนตรงหน้าธีมพร้อมกับเอาป้ายชื่อที่แขวนคอออกอย่างช้า ๆ และส่งให้พี่ธีม ธีมที่รับป้ายชื่อนั้นมาและได้ชูป้ายชื่อและหันมาทางแชมป์พร้อมกับพูดว่า “เธอชื่อวิว” จากนั้นธีมจึงทำสีหน้านิ่ง ๆ เรียบ ๆ ราวกับว่าโลกนี้ไร้ซึ่งทุกสิ่งพร้อมพูดมาว่า “แต่เธอคงไม่จำเป็นสำหรับคุณสินะ…งั้นป้ายชื่อนี้แม่งก็คงไม่จำเป็นแล้วว่ะ”

ธีมลดป้ายที่ชูลงมาอยู่ระดับอกและฉีกครึ่งอย่างช้า ๆ กระดาษป้ายชื่อจากที่เคยเป็นแผ่นเดียวบัดนี้มันได้แยกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว และธีมก็ได้ปล่อยมือทิ้งกระดาษป้ายชื่อนั้นลงพื้นแบบไม่ใยดี แผ่นกระดาษป้ายชื่อที่ตอนนี้ได้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและค่อยๆปลิวลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก เวลานี้สีหน้าของแชมป์มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เหมือนว่าแผ่นกระดาษป้ายชื่อนั้นเป็นญาติฝ่ายไหนที่จากไป

แชมป์จึงค่อย ๆ เดินออกมาจากแถวอย่างช้า ๆ และมายืนประจัญหน้ากับธีม แชมป์ยืนมองหน้าธีมด้วยความรู้สึกโกรธราวกับว่าธีมมันไปฆ่าญาติฝ่ายไหนของแชมป์เลยในตอนนี้ ธีมชักสีหน้าจริงจังและจึงเปล่งเสียงอันเยือกเย็นราวกับเหมือนฆาตกรโรคจิตว่า “ใครสั่งให้คุณเดินออกมา” แชมป์ชักสีหน้าจริงจังและตอบไปว่า “แล้วทำไมผมต้องรอให้ใครมาสั่งด้วย”

จากนั้นแชมป์ก็ค่อย ๆ นั่งลงเก็บเศษป้ายชื่อที่ถูกฉีกนั้นขึ้นมาด้วยรู้สึกที่รู้สึกแย่เอามาก ๆ เมื่อแชมป์เก็บเศษกระดาษป้ายครบทุกชิ้นก็นำมาใส่กระเป๋ากางเกงด้านซ้าย จริง ๆ ในใจแชมป์นั้นก็รู้สึกผิดกับเธอคนนั้นอย่างจริงใจ ที่ธีมใช้เธอคนนั้นเพื่อจะแกล้งแชมป์เล่นแค่นั้นเอง จากนั้นธีมก็เริ่มกัดฟันและก็กระชากคอเสื้อแชมป์ที่กำลังเก็บเศษป้ายชื่อขึ้นมาและพลิกตัวแชมป์ที่หันหลังให้กลับมาประจัญหน้ากันด้วยความโกรธแล้วถามผมว่า “นี่คุณทำอะไร”

จากนั้นแชมป์จึงตอบกลับว่า “ก็เก็บเศษกระดาษที่พี่ฉีกนี่ไงครับ” ธีมถามแชมป์กลับมา “แล้วใครสั่งให้คก็บ” แชมปฺก็ตอบไปว่า “ผมต้องรับผิดชอบนะที่ทำให้ป้ายชื่อเธอคนนั้นต้องเป็นแบบนี้เพราะฉะนั้นผมจะรับผิดชอบในความผิดนี้แล้วพี่ก็ขวางผมไม่ได้ด้วย” จากนั้นธีมก็กัดฟันกำหมัดพร้อมสีหน้าที่โกรธแชมป์จนลืมตัวและง้างหมัดจะต่อยแชมป์ พวกพี่ว้ากคนอื่น ๆ จึงเข้ามาห้ามและแยกพวกผมสองคนออกจากกัน

ด้วยความโมโหธีมจึงตะโกนด้วยเสียงดังด้วยน้ำเสียงที่เกลี้ยวกลาดว่า “ดูท่าทางคุณคงไม่อยากอยู่คณะนี้ซินะ ถึงไม่ฟังคำสั่ง ไม่อยากได้รุ่น ไม่อยากได้เพื่อนได้พี่เลยสินะห๊า~” แชมป์จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันแข็งกร้าวว่า “พี่จะทำโทษผมก็ได้ผมยอมแต่ยังไงผมก็ไม่คืนและไม่ทิ้งป้ายชื่อที่พี่ฉีกไปเมื่อตะกี้แน่นอน”

ธีมจึงย้อนคำพูดแชมป์ด้วยสีหน้าที่โกรธเกลี้ยวว่า “คุณจะยอมให้ผมทำโทษใช่ป่ะ” แชมป์จึงตอบกลับด้วยเสียงที่แข็งกร้าวว่า “ใช่…แน่จริงก็เอาดิ” ธีมจึงออกคำสั่งด้วยสีหน้าที่ดูบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและตะคอกด้วยเสียงอันแข็งกร้าวว่า “งั้นคุณก็ไสหัวออกไปจากตรงนี้ไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลจนกว่าผมจะพอใจ…ไป๊~”

ตอนนี้พี่ว้ากที่เข้ามาล็อคตัวแชมป์และธีมเพื่อห้ามไม่ให้ทั้งสองคนต้องตีกันก็ค่อย ๆ ปล่อยแขนจากแขนที่ล็อคแขนแชมป์ไว้อย่างช้า ๆ แชมป์ก็ได้ยืนถอนหายใจด้วยความเดือดดานก่อนที่จะหันไปทางสนามฟุตบอลอย่างช้า ๆ และก็ค่อย ๆ เริ่มก้าวขาเดินออกไปที่สนามฟุตบอลเพื่อยอมรับในสิ่งที่แชมป์พลาดไปและแชมป์ก็เริ่มวิ่ง

จนกิจกรรมชุมนุมเชียร์เลิกเนื่องด้วยเหตุการณ์ที่ไอ้ธีมกับผมเกือบจะงัดข้อกันนั่นเองจึงทำให้กิจกรรมทั้งหมดต้องจบลงแค่นั้นและเมื่อแชมป์วิ่งไปสักพักแชมป์ก็ได้ยินเสียงธีมไอ้เพื่อนตัวแสบของแชมป์ก็ดังเข้ามาในหูของแชมป์ “เห้ยไอ้แชมป์มึงพอได้ละ” เนื่องด้วยสมัยเรียนมัธยมด้วยกันแชมป์มักจะชอบแกล้งเพื่อนในกลุ่มทุกคนเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอ วันนี้จึงเหมือนเป็นวันเอาคืนของพวกมันก็อะไรประมาณนั้นแหล่ะ

แล้วแชมป์ก็ได้วิ่งช้าลงจนมาหยุดยืนต่อหน้าธีม แชมป์ก็ยืนมองหน้ามันด้วยความสงสัยและจึงเอ่ยปากถามย้อนกลับไปด้วยเสียงอันแหบแห้งปนเหนื่อยว่า “วันนี้เป็นวันที่พวกเราเจอกันวันแรก แม้แต่หน้ายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำจะให้รู้ชื่อทุกคนเลยมันใช่เรื่องมั้ยวะเนี่ย” ธีมตัวแสบเริ่มชักสีหน้าตีหน้าตึงแล้วค่อย ๆ เอียงคอจ้องหน้าแชมป์และตอบแชมป์กลับมาว่า “นั่นมันปัญหาของมึงไม่ใช่ปัญหาของกูนะเพื่อน” แชมป์เดินอย่างช้า ๆ มานั่งหายใจเหนื่อยหอบที่สแตนข้างสนามฟุตบอล ธีมเพื่อนตัวแสบของแชมป์ก็ได้มานั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับยื่นน้ำดื่มให้กับแชมป์และถามแชมป์ว่า “เป็นไงบ้างล่ะมึง…แต่ทำใจหน่อยนะ มึงคงต้องเจอแบบนี้อีกนานเลยเพื่อน”

แชมป์ก็ได้แต่เบ้ปากตามองบนถอนหายใจพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้งว่า “นี่กูเพื่อนมึงนะ” ธีมตัวแสบจึงทำหน้าเยาะเย้ยหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับพูดว่า “มึงเคยได้ยินป่ะที่เขาบอกกันว่ามาก่อนมีสิทธิ์มาทีหลังก็รับสภาพไป ก็มึงเข้ามาเรียนทีหลังเองนะ…มาหลังก็ต้องเป็นน้องซิวะทำใจซะไอ้น้อง”

ตอนนี้อาการเหนื่อยแชมป์เริ่มดีขึ้นบ้างแล้วแชมป์จึงบอกหันหน้าไปหาธีมแล้วพูดไปว่า “งั้นกูกลับก่อนแล้วกันนะ…วันนี้ใช้พลังงานกับตัวชั่วอย่างมึงเยอะเกินไปแล้วมันเหนื่อยว่ะ” ธีมจึงยกแขนขึ้นมาจากด้านหลังแชมป์และธีมก็กวาดแขนมาคว้าคอแชมป์และดึงเข้าหาตัวธีมพร้อมสวนแชมป์กลับมาว่า “ปากดีแบบนี้วิ่งอีกสักทีดีมั้ยครับน้อง”

แชมป์จึงปัดแขนธีมออกและลุกขึ้นพร้อมหันกลับไปตอบว่า “วันนี้หมดเวลาบ้าอำนาจแล้วเพื่อนถ้าสั่งกูเตะ” และแชมป์ก็หันกลับและเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างช้า ๆ และขณะที่แชมป์กำลังจะเดินจากไปก็ได้มีเสียงตามหลังมาว่า “กลับหอดี ๆ เว้ยเพื่อนพรุ่งนี้เจอกัน” แชมป์จึงยกมือนิ้วทั้งห้าแบบเรียงชิดเพื่อเป็นสัญญาณบอกว่าแล้วเจอกันโดยไม่ได้พูดอะไร

และแล้วแชมป์ก็เดินกลับถึงหน้าหอเพราะหออยู่ใกล้มหาวิทยาลัยจึงเดินกลับหอได้ในหัวของแชมป์มันคิดถึงแต่ที่นอนนุ่มๆหมอนนุ่มๆของฉ้าน~ เมื่อแชมป์ได้เข้ามายังหอพักและเดินขึ้นบันไดก้าวแล้วก้าวเล่ามาจนถึงหน้าห้องต้องบอกก่อนว่าหอที่แชมป์อยู่มีเพียงแค่ 4 ชั้น มันจึงไม่มีลิฟท์แต่โชคยังดีที่ห้องของแชมป์อยู่แค่ที่ชั้น 2 ห้อง 207 แชมป์ได้พลิกกระเป๋าเป้ที่สะพายไว้ด้านหลังมายังด้านหน้าตัวและรูดซิปที่ช่องเล็กด้านหน้าลงเพื่อหยิบกุญแจห้องอย่างไวเมื่อหยิบกุญมาได้จึงรีบไขกุญแจเปิดประตูเข้าห้องอย่างไวและรีบปิดประตูทันทีพร้อมโยนกระเป๋าลงพื้นแบบที่ไม่สนใจใยดีใด ๆ ทั้งสิ้นและล้มตัวทิ้งคว่ำลงที่เตียงนอนทันที

ณ ห้อง 208

“ฉันชื่อวิวเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ปี 1 ฉันเป็นคนชอบไปเที่ยวฉันจึงเข้าเรียนนิเทศฯ ตามความชอบของฉันและอีกสิ่งหนึ่งที่ชอบมากพอๆกับเรื่องเที่ยวนั่นก็คือไอศครีมที่ฉันสามารถกินมันอย่างอร่อยโดยไม่รู้สึกเบื่อ ส่วนเรื่องแฟนน่ะเหรออย่าถามเลยเพราะฉันไม่มีเรื่องนั้นอยู่ในหัวเลย แต่ก็ไม่คาดคิดเลยนะว่าวันที่ฉันรู้สึกมีความรักมันไม่ได้เริ่มจากการจีบกันเหมือนที่เพื่อน ๆ ของฉันเจอมาหรือนั่งมโนกันแต่อย่างไร”

วิวเปิดประตูห้องและออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูห้องจากนั้นเธอก็ได้เดินไปที่ร้านค้าหน้าหอราวกับเป็นกิจวัตร เธอเดินเข้าไปในร้านค้าเพื่อสิ่งเดียวเท่านั้น ใช่…เธอมาเพื่อของหวานสุดโปรดของเธออย่างไอศครีมแต่เธอก็มีข้อดีอยู่อย่างหนึ่งตรงที่ถึงแม้เธอจะกินของหวานไอศรีมแบบนี้แต่เธอกินเท่าไรก็ไม่อ้วน จากนั้นเธอก็เดินมาคิดเงินกับเจ้าของร้านพร้อมกับไอศครีมรสวนิลารสโปรดของเธอ “เท่าไหร่เหรอคะ”

เสียงอันสว่างใสที่ราวกับทุ่งลาเวนเดอร์ของเธอที่ถามราคาไปอย่างสุภาพ เจ้าของร้านจึงตอบไปว่า “อันนี้ 30 บาทจ่ะ” วิวเธอได้ได้หยิบธนาบัตร 100 บาท จากกระเป๋าหลังยื่นให้กับเจ้าของร้าน “นี่จ่ะ 70 บาท เงินทอน” วิวเธอได้ยิ้มอย่างมีความสุขราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นชิ้นแรกในชีวิต “ขอบคุณค่ะ” วิวกล่าว

จากนั้นวิวเธอเดินกลับเข้ามาในหอพร้อมกับเดินขึ้นบันไดไปทีละขั้นพร้อมกับลิ้มรสไอศครีมอันแสนหอมหวาน วิวเธอได้มาหยุดที่หน้าห้อง 304 วิวเธอเคาะประตูพร้อมพูดว่า “ขิมๆนี่วิวเองนะ” และแล้วประตูก็ได้ถูกเปิดออก “มาแล้วเหรอคะคุณเพื่อน…เข้ามาซิ” นั่นคือเสียงของขิมเธอยิ้มอย่างเป็นมิตร เมื่อวิวได้เข้ามาในห้องของขิมวิวก็ตรงไปที่โต๊ะตัวน้อยที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยหนังสือที่กองอย่างไม่เป็นระเบียบ วิวเธอได้มาหยุดอยู่หน้าโต๊ะก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ย่อตัวลงและนั่งลงที่พื้นอย่างช้า ๆ “เอาน้ำอะไรมั้ยแก”

ขิมได้เปิดตู้เย็นพร้อมกับถามวิว “น้ำเปล่าแล้วกันแก” วิวตอบกลับ ขิมได้นำแก้วที่อยู่หลังตู้เย็นที่คว่ำอยู่จับตั้งขึ้นและก็ได้เปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าขวดใหญ่มาเทน้ำลงแก้วจนเกือบเต็ม ขิมเก็บขวดน้ำเข้าตู้เย็นและหยิบแก้วที่เทน้ำมาให้กับวิว วิวจึงพูดออกมาว่า “วันนี้มันวันซวยของฉันแท้ ๆ เลยนะแกว่ามั้ย” ขิมจึงถามกลับไปว่า “เรื่องพี่ธีมพี่ว้ากวันนี้น่ะเหรอ” วิวตอบกลับ “ก็ใช่น่ะสิ…ฉันก็ไม่คิดหรอกว่าฉันจะต้องเจออะไรแบบนี้อ่ะ” ขิมจึงถามวิวไป “แล้วอีตานั่นล่ะจะเป็นยังไงบ้าง…ดูท่าทางอีตานั่นน่าจะหนักกว่าแกเยอะเลยนะ” วิวตอบกลับ “ฉันก็ไม่รู้ซิ…แต่ที่ฉันไม่เข้าใจคืออีตานั่นมันจะมาเก็บเศษป้ายชื่อของฉันที่อีพี่ธีมมันฉีกทิ้งทำไม” วิวก็ได้แต่ทำท่าทางครุ่นคิด

ขิมก็ได้ทำท่าทางครุ่นคิดเหมือนกัน สักแปปขิมได้ทำท่าทางเหมือนจะคิดอะไรออกสักอย่าง ขิมได้บอกกับวิวว่า “ตอนอีตานั่นเดินออกมาเก็บเศษป้ายชื่อแกอีตานั่นพูดไว้นี่ว่าเขารู้สึกผิดต่อแกน่ะมันจะเกี่ยวอะไรกันมั้ยนะ” วิวก็ตอบไปว่า “ช่างเถอะ…ต่อจากนี้ชีวิต 4 ปี ในรั้วมหาวิทยาลัยของฉันคงไม่สงบแน่ ๆ” ขิมจึงตอบกลับไป “มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งแก…จริง ๆ แล้วบางทีนี่อาจจะกลายเป็นเรื่องที่ดีของแกก็ได้นะ” วิวก็ได้แต่ทำหน้าฉงนจนคิ้วแทบจะจะชนกันแล้วถามขิมกลับไปว่า “ฉันไม่เข้าใจ…แกหมายความว่ายังไง”

ขิมจึงส่ายหน้าไปมาแล้วตอบกลับไปว่า “ไม่อะไรหรอก…อย่าสนใจเลย” วิวก็นั่งจิบน้ำพร้อมกับพูดไปว่า “ขอบใจนะแก…ที่แกยอมมาเรียนที่เดียวกับฉันน่ะ” อันที่จริงขิมก็อยากเรียนคณะนิเทศศาสตร์ที่มหาลัยอื่น แต่เพราะเพื่อนที่รักและสนิทที่สุดอย่างวิวทั้งชวน ทั้งอ้อนวอน ทั้งขอร้อง สุดท้ายขิมก็ทนความตื้อของวิวไม่ไหวจึงตัดสินใจมาเรียนอยู่ด้วยกัน

แต่ที่เธอไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ห้องเดียวกันก็เพราะพี่สาวของขิมมาอยู่ด้วยนั่นเอง พี่สาวของขิมเรียนอยู่อีกมหาวิทยาลัยหนึ่งแต่เพราะไม่สองมหาวิทยาลัยนี้ก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไรนักพ่อแม่จึงให้พี่น้องมาอยู่ด้วยกัน จริงๆแล้วขิมก็อยากเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันกับพี่ของตัวเองนั่นแหล่ะ “จริงๆตอนแรกฉันก็สัญญากับพี่พิณไว้แต่สุดท้ายฉันก็ยอมแก…เพราะฉะนั้นจงสำนึกบุญคุณฉันเยอะๆด้วยล่ะ” ขิมกล่าวพร้อมกับหัวเราะชอบใจอย่างมากๆ

วิวเบ้ปากพร้อมกับพูดน้ำเสียงเชิงประชดว่า “ขอบใจนะย๊ะ” วิวจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ และพร้อมกับบอกขิมไปว่า “งั้นเดี๋ยวฉันกลับห้องก่อนนะแก…เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเราไปมหาวิทยาลัยด้วยกันนะรอฉันด้วยล่ะ” ขิมยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้าและตอบรับ “อื้ม”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***