เริ่ม...
---
ตอนต่อ: "ก็กู...หยุดไม่ได้แล้วนี่หว่า"
เสียงทีวีที่เปิดค้างไว้กลายเป็นแค่เสียงพื้นหลังในห้องนั่งเล่นแสงสลัว
ลินนั่งพิงโซฟา ขาไขว่ห้าง มือข้างหนึ่งถือถ้วยไอติมละลายช้า ๆ
ปลายลิ้นแตะช้อนเบา ๆ ทุกครั้งที่ตัก ทิวมองนิ่ง ๆ จากมุมห้อง
ลิน (เบา ๆ):
“พรุ่งนี้พี่จะไปแล้วใช่ป่ะ...”
ทิวไม่ตอบทันที เดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ
ทิว (เสียงเรียบ):
“แค่ไปทำงาน ไม่ได้ไปไหนไกล”
ลินพยักหน้าเบา ๆ แต่ดวงตาดูไม่มั่นใจ
ไอติมในถ้วยเริ่มละลายจนเหนอะมือ ลินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมไปวางถ้วยไว้บนโต๊ะ
ทิวจ้องนิ้วเปื้อนน้ำไอติมนั้น แล้วจู่ ๆ เขาก็คว้าไว้ก่อนที่ลินจะเอาผ้าเช็ด
ทิว:
“เลอะแล้วทำไมไม่บอก…”
แล้วเขาก็ทำสิ่งที่ทำให้ลินตัวชาวาบ—ปลายนิ้วของทิวแตะน้ำไอติมนั้น แล้วไล้ลงเบา ๆ บนแขนน้อง ก่อนจะมองสบตาเหมือนท้าทาย
ทิว (เสียงต่ำ):
“เหนียวแบบนี้ ต้องเช็ดด้วยอย่างอื่นรึเปล่า?”
ลินเบิกตากว้าง แต่ไม่ได้ขยับหนี มีแค่เสียงหายใจที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย
และในวินาทีนั้นเอง...ทิวก็ถอดเสื้อยืดของตัวเองโยนพาดพนักโซฟา แล้วใช้นิ้วแตะน้ำไอติมจากถ้วย...
ก่อนจะวาดปลายนิ้วเปื้อนน้ำเย็นนั้นบนลำคอของลินช้า ๆ
ลิน (เสียงแหบ):
“พี่...จะเล่นอะไร”
ทิวก้มลงกระซิบข้างหู
เสียงเขานุ่มแต่ร้อนระอุ
ทิว:
“ไม่ได้เล่น...แค่กูเริ่มรู้ตัวว่า ไม่อยากเป็นแค่พี่ของมึงอีกแล้ว”
ในห้วงเวลานั้น ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
แค่สายตาของลินที่หลบแต่ไม่ขัดขืน กับมือของทิวที่เริ่มแตะมากขึ้นเรื่อย ๆ บนร่างน้องชายบุญธรรมของเขา
...
เช้าวันถัดมา
แสงแดดอ่อน ๆ ทะลุผ่านม่านลงมาบนโซฟา
ทิวนอนตะแคงกอดลินไว้แน่น ร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่ซุกกันในผ้าห่มผืนเดียว
ลินยังไม่ตื่น แต่สีหน้าดูสงบ
ทิวลืมตามองเสี้ยวหน้าของอีกคน ใจเขาเหมือนมีบางอย่างเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
ทิว (พึมพำในใจ):
“มึงไม่ได้เป็นน้องกูอีกแล้ว...ไม่ใช่ในความรู้สึกกู”
เขายกมือขึ้น ลูบผมนิ่มของลินเบา ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ เหมือนยอมรับกับตัวเองว่า
ความสัมพันธ์นี้...อาจไม่ชัดเจน แต่อย่างน้อย...มันก็จริง
---
...เดี๋ยวมาต่อให้นะครับ♥️✨...
...ตัดจบ✨🌝...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 31
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments