บทที่1 ดันเจี้ยน 20ชั้น

ในสภาพอากาศที่ความหนาวเหน็บความหนาวนี้เเทงไปถึงกระดูก บนถนนเล็กๆ ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะปรากฏร่างของเด็กคนหนึ่งที่กำลังวิ่งอยู่ ผ่านตึกรามบ้านเรือน เด็กหนุ่มวิ่งไปในสภาพอากาศที่ติดลบที่ไม่มีผลอะไรกับโซคุเลย

โซคุวิ่งไปหยุดที่โรงเตี้ยมเเห่งหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่ ที่รวบร่วมเหล่านักผจญภัยเอาไว้เต็มไปหมดเขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเพื่อทำให้ตนเองหายเหนื่อยก่อน เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างกายของตนเองค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปพร้อมความตื่นเต้น ผู้คนมากมายนั่งดื่มฉลองวันคริสมาสต์

โซคุ ยืนนิ่งก่อนจะกวาดสายตาสักพักสายกระทบเข้ากับคนที่เขากำลังมองหา โซคุเดินเข้าไปข้างๆ พร้อมเก็บอาการความตื่นเต้น

ชายส่วมเกราะหนาตาสีเงิน ผมสีขาวค่อยๆ หันมาหาโซคุพร้อมวางเเก้วเบียร์ลง ชายหนุ่มมองหน้า โซคุ ในขณะเดียวกันที่ โซคุ ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตื่นเต้นกับข้อมูลที่ตนเองเจอมา

"คุณคราวด์ครับผมได้ข้อมูลที่อยู่ของดันเจี้ยน20ชั้นเเล้วครับ! "

"มันอยู่ในหมู่บ้านอัลพ์บัช ห่างกันเพียง 5เมตร ใกล้เเม่น้ำกีธูรน์ครับ"

"เยี่ยมมาก โซคุ นายเนี้ยเป็น กันเนอร์ที่ขยันขันเเข็งชะมัดเลยนะ เสื้อโค๊ทของนายเปื้อนหมด เเล้วนะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะนะตอนสิบเก้านาฬิกาเราจะประชุมกันนะโซคุ"

"ประชุมอะไรหรอครับ? "

"ประชุมการลุยดันเจี้ยน 20ชั้นไงเล่าเจ้าบื้อโซคุ"

"ส่วนคนในปารตี้นั่งอยู่ทางฝั่งนู้นหมดเลยนะนั่งที่บาร์นะ ฝากไปบอกด้วยละ โซคุ"

เด็กหนุ่มหันไปมองคนในปารตี้ทุกคนต่างนั่งเรียงกันที่บาร์พร้อมสั่งเครื่องดื่มเเละอาหารมากิน โซคุเดินเข้าไปก่อนที่จะนั่งลง ณ ที่ตรงนั้นข้างๆ เพื่อนสนิทของเขา

"ขอน้ำองุ่นเเก้วหนึ่งครับ"

โซคุหันมองเพื่อนสนิทของเขาเเละเก็บอาการตื่นเต้นของเขาไว้ เพื่อยของเขานั่งนิ่งใส่เกราะมิดชิดเเม้เเต่ส่วนหัว

"มาร์ทิ่นหาเจอเเล้วนะฉันหามันเจอเเล้วดันเจี้ยน 20ชั้นนะ-"

มารทิ่นลุกพรวดขึ้นมาทำให้ในปารตี้ที่นั่งอยู่เเละคนในเตี้ยมบ้างส่วนหันมามองเขา มาร์ทิ่นหันไปหาโซคุ

"มาร์ทิ่นทำไม-"

"โซคุนายก็รู้นิ ดันเจี้ยนนะมันอันตรายขนาดไหนโดยเฉพาะ ซามังผู้ออกล่าในช่วงนี้นะนายก็รู็นิว่าช่วงนี้ ซามัง ก็ออกล่าซะด้วยมันพรากชีวิตของนักผจญภัยเเรงค์สูงๆ ไปด้วยเเล้วไหนข่าวลือดันเจี้ยน20ชั้น-"

มาร์ทิ่นเริ่มพูดไปไม่นาน คนในปารตี้คนหนึ่งดันเก้าอี้ก่อนจะลุกขึ้น

"หยุดพูดได้เเล้วน่า มาร์ทินหุบปากเดียวนี้! "

คนในปารตี้ได้ตะโกนดังเพื่อห้ามมาร์ทิ่น

โซคุชะงักพร้อมสังเกตุบรรยากาศรอบข้าง ทำให้เห็นว่าคำพูดของ มาร์ทิน นั้นทำให้ผู้คนรอบข้างเคร่งเครียดอย่่างหนักบรรยากาศนั้นหนักอึ้งเป็นอย่างมาก

"ไปกันเถอะไปที่ห้องเเละพักผ่อนก่อนดีกว่าเถอะก่อนเวลาประชุม สิบเก้านาฬิกา"

ทุกคนต่างเเยกย้ายขึ้นห้องเพื่อพักผ่อนเเละรอประชุมเวลา สิบเก้านาฬิกาของวันนี้อีกที่

18:47PM วันที่ 25ธันวาคม

ทุกคนต่างเดินลงไปข้างล่างกันหมดเเต่ในขณะนั้นโซคุ จึงเดินไปหามาร์ทิ่นเพราะมาร์ทิ่นนั้นยังไม่ออกมาจากห้องสักที่

"ก๊อกๆ "

"มาร์ทิ่น นายโอเคไหมทำไมถึงช้าจังเลย"

"มาร์ทิ่น มาร์ทิ่น มาร์-"

โซคุ บิดลูกบิดประตูกลับปรากฏว่าตัวของ มาร์ทิ่น นั้นไม่ได้ล็อคประตูไว้

มาร์ทิ่นหรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับมาร์ทิ่นนะ!

โซคุรีบบิดลูกบิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกของโซคุในตอนนี้นั้นมีเเต่ความกังวลว่ามีอันตรายอะไรกับตัวของเพื่อนเขาหรือไม่ เเต่เมื่อโซคุบิดลูกบิดประตูเข้าไปโซคุนั้นกลับพบกกับ ผู้หญิงในชุดชั้นในกำลังส่มเสื้อผ้ากับเกราะอยู่ หญิงสาวตาสีเเดง ผมสีขาว เธอหน้าเเดงอาปากค้าง ส่วนโซคุนั้นไม่ต่างกันเขายืนอึ้งไปพักใหญ่ๆ หน้าเขาเเดงเเละตกใจเป็นอย่างมากในขณะเดียวกัน

ห้องเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมเเละความอบอุ่นจากเเสงไฟของเตาพิงก่อนที่ โซคุ จะตั้งสติได้

"ขอโทษครับผมคงเข้าห้องผิดห้องครับ ตะ-ค้อง ขอโทษจริงๆ นะครับ"

ก่อนโซคุจะค่อยๆ ปิดประตูลง

"เดี๋ยวก่อนโซคุ! "

ประตูที่กำลังปิดลงนั้นก็ได้หยุด โซคุยืนนิ่งฟังคำพูดของหญิงสาวที่กำลังพูดอยู่เธออายมากเอาผ้ามาปิดเนื้อตัวเเต่ก็ยังคงพูดคุยกับโซคุต่อ

"โซคุนี้ฉันเองนะมาร์ทิ่นนายนะเข้ามานั่งในห้องก่อนได้ไหม"

"เข้าใจเเล้วครับ"

โซคุเปิดประตูเข้าไปก่อนที่มาร์ทิ่นนั้นจะเดินไปที่ห้องเเต่งตัวเเละเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ โซคุนั่งลงบนเตียงของมาร์ทิ่น

"โซคุเรื่องนี้นายห้ามเอาไปบอกใครนะเรื่องที่ฉันเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย"

"ฉันไม่เอาเรื่องของนายไปบอกหรอกเราเป็นเพื่อนกันนะเเถมเราทำงานไหนก็ทำด้วยกันนิ"

"ว่าไปเมื่อตอนบ่ายวันนี้นะทำไมนายถึงบอกเเบบนั้นละหรือว่า-"

"ฉันเเค่เป็นห่วงนายในฐานะเพื่อนร่วมปารตี้นายพูดเหมือนกับว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องเด็กๆ เราโตกันเเล้วะนโซคุนายก็รู้นิว่าดันเจี้ยนเป็นยังไงมันอยากกว่าเควสทั่วไปอีกนะดันเจี้ยนนะดันเจี้ยน"

ใช่โลกของเราดันเจี้ยนคือสิ่งที่หายากมากๆ เมื่อเทียบกับเควสทั่วไปเเล้วที่เเค่ปราบมอนสเตอร์ตามสถานที่นั้นๆ มันง่ายกว่าเเละเสี่ยงชีวิตน้อยกว่าเยอะเเถมดันเจี้ยนเป็นสถานที่ ที่ใครไม่รู้สร้างขึ้นมาเพื่อเก็บสมบัติเเต่ตามกฏเเล้วที่เเบบนี้นะคือสถานที่สำหรับจอมมารเพราะจะมีพวกมอนสเตอร์ซึ้งไม่ควรถือกำเนิดขึ้นมาจากผู้คนนั้นเอง นัั้นก็คือผู้ใช้มนต์ดำหรือพ่อมดขั้นสูง

"ฉันเข้าใจเเล้วขอบคุณ......ที่เป็นห่วงฉันนะ"

มาร์ทิ่นหน้่าเเดงเขินอายเป็นอย่างมาก

เราไมได้ชอบเขา เราไม่ได้ชอบเขา เราไม่ได้ชอบ!!!!!!!!

มาร์ทิ่นเิาหัวโขกกำเเพงอย่างจัง

"ตึงๆ "

"เสียงอะไรนะมาร์ทิ่นเกิดอะไรขึ้นนะ"

คราวด์ ที่เห็นว่ามันใกล้ถึงเวลาประชุมเเล้วจึงเดินขึ้นเพื่อไปตามลงมาประชุมเสียงเท้านั้นค่อยๆ ดังขึ้นที่ละก้าวก่อนที่คราวด์จะบิดลูกบิดประตูเเละกล่าวถามโซคุเเละมาร์ทิ่น

"โซคุ มาร์ทิ่นทำอะไรอยู่นะทำไมถึงไม่ลงไปละ"

"คุณคราวด์โทษที่นะครับเหมือนมาร์ทิ่นเขาจะป่วยหนักนะครับ"

คราวด์มองไปด้วยความสงสัยในตัวของโซคุเหมือนว่ารู้ว่าโซคุกำลังปิดบังอะไรบ้างอย่างไว้อยู่

"เอาเป็นว่านายก็ลงไปฟังเเผนการก่อนละกันนะส่วนเรื่องมาร์ทินค่อยมาดูอีกที่เเล้วกัน"

"เข้าใจเเล้วครับ"

เกือบไปๆ

โซคุเดินลงไปเสียงเท้ากระทบไม้ที่ละชั้นที่ละชั้นก่อนที่จะพบกับผู้คนที่นั่งประชุมกันอยู่ โซคุเดินไปลากเก้าอี้พร้อมนั่งลงเเละรอฟังเเผนการของคราว์

19:05PM วันที่ 25ธันวาคม

"ถึงจะเลยเวลามา5นาทีเเต่ก็ขอเปิดการประชุม ณ ตอนนี้เลยก็เเล้วกันนะ"

ทุกคนต่างนั่งพร้อมหน้าพร้อมตานั่งฟังเเผนการของคราด์จนถึงดึก เเผนการนั้นไม่มีอะไรซับซ้อนมากมายคือการจัดระเบียบเเละตำเเหน่งของเเต่ละคนว่ายืนอยู่ที่ไหนหน้าที่อะไรเมื่ออากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นมาในเวลา ยี่สิบเอ็ดนาฬิกา สามสิบห้านาที คุณคราวด์จึงบอกให้ทุกคนเเยกย้ายกลับห้อง ผมจึงเดินกลับห้องทิ้งเพียงความสงสัยของมาร์ทิ่นไว้ข้างหลัง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***