Episode 3

บทที่ 3

.

.

โรงเรียนใหม่.....

พีเดินเข้าในโรงเรียนที่ใหม่

ไม่มีคนต้องมายืนรอเหมือนตอนอยู่โรงเรียนเก่า

"อ้าว......พี"

พีจำไม่ได้หรอกว่าใครที่มายืนอยู่ตรงหน้า

"เราก๊อป...."

"ก๊อป......อ่อ......ก๊อป"

พีรู้สึกดีนิดหน่อยที่เจอเพื่อนโรงเรียนเก่าแม้ว่าจะคนละห้องแต่ก็ยังดีที่มีคนรู้จักบ้าง

อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องเคว้งอยู่คนเดียว

การเปิดเรียนวันแรกค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรเลย

พีนั่งที่นั่งริมหน้าต่างในห้องโฮมรูม

และก๊อปก็นั่งอยู่คู่กับเขา

"พิมโทรไปบอกพี่เพิร์ลมาค่ะ

พี่เพิร์ลดีใจใหญ่เลย"

"เหรอ.....แล้ว.....พร้อมละ"

"พี่เพิร์ลไม่ได้ว่าไงค่ะ....สงสัยพี่พร้อมไม่อยู่บ้าน"

"เหรอ......"จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คุยกับพร้อมเลยสักคำ

"พี่พีเป็นอะไรคะ

ไม่ต้องห่วงนะ น้องพิมอยู่กะพี่เพิร์ลได้ สบายมาก"

"จ้า.....นี่รักเพิร์ลมากกว่าพี่แล้วเนี่ย"

"ฮ่าๆ.....คนขี้อิจฉาๆๆๆๆ"

"...พีคิดในใจว่าเขาไม่ได้อิจฉาที่พิมได้รับความสนใจจากเพิร์ลหรอก

เขาต้องการแค่ให้พร้อมสนใจเขาเท่านั้นเอง

ตลอดเดือนแรกที่เข้าเรียนที่ใหม่

เขาได้เพื่อนมาอีกสามสี่คน

พอจะเข้ากลุ่มได้

ส่วนพร้อมนี่เขาไม่เจอเลยวันนี้ต้องเดินไปออฟฟิสพ่อสักหน่อย

"สวัสดีครับอาชมพู่....."

"สวัสดีครับ..."

ชมพู่รัวคีย์รัวๆพร้อมกับบ่นผู้แทนจำหน่ายยา

"..."พีมองไปรอบๆ หันซ้ายหันขวาจนชมพู่ที่เพิ่งวางสายต้องเอ่ยปาก

"หาพร้อมเหรอ....."

"ครับ"

"อ้าว.....เรียนโรงเรียนเดียวกันไม่เจอกันเหรอครับ"

"หื้ม????????????"

"อ้าว

นี่พร้อมไม่ได้ไปทักเหรอ" พีทำหน้าเหรอหรากว่าเดิม

"ครับ?"

"ก็พร้อมน่ะ.....สอบติดที่เดียวกับพีเลยนะ.....สอบรอบสองน่ะ

ติดห้องหนึ่งด้วย อาล่ะ ตกใจ"

"ติดด้วยเหรอครับ.....อยู่ห้องหนึ่งใช่มั๊ยครับ"

ถามย้ำอีกที

"ใช่ครับ....อาคิดว่าพ่อหรือน้องพิมเล่าให้เราฟังแล้วซะอีก....เป็นไปได้ไงเนี่ยที่พี่พีไม่รู้ว่าพี่พร้อมสอบติด"

"ไม่มีใครบอกเลยครับ...."

พีทำหน้างงๆ

"เหรอพรุ่งนี้ลองไปทักดูสิ"

ชมพู่แนะนำก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้นอีก.....

"…." พีวิ่งกึ่งเดินกลับบ้านไป

.

.

.

"ฮัลโหล......"

พร้อมรับโทรศัพท์ที่ดังอยู่ทั้งที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมา

"พร้อม.....

สอบติดทำไมไม่บอก" เสียงจากปลายสายทำให้ตัวเย็นเฉียขึ้นมาทันที

"ก็รำคาญไง....เลยไม่บอก"

ทำเสียงดังกลบเกลื่อนไว้ก่อน

"รำคาญแล้ว.....ทำไม"

"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"

กลบเกลื่อนๆ จะให้รู้ได้ไงละว่าติดพี่พีจะแย่

"......อื้ม.....เข้าใจแล้ว" เสียงพีเศร้าอย่างบอกไม่ถูกเลย

พร้อมได้แต่เงียบไม่กล้าพูดอะไรต่อ

"ตรู๊ดๆๆๆ"

ชิบ.......พร้อมยืนนิ่งๆ.....

ปากเสียๆๆๆๆๆ......พร้อมอยากเอาหัวโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไป

"โอ๊ย.....พี.....พีไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก"

พีเดินขึ้นห้องไปได้สนใจเสียงเรียกของแม่กับน้องที่ร้องเรียก

".........." พีทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน

.

.

.

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พีไม่ใช่คนที่สำคัญ

ทั้งที่เมื่อก่อนพร้อมไม่เคยปล่อยมือจากพีเลย

ไปเรียนก็มีพีพาไปส่งห้องเรียน

วันนี้มาพูดว่าเขาไม่สำคัญ

"...." พีหลับตาลง เขาหลั่งน้ำตาโดยที่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขารู้สึกน้อยใจพร้อม

หรือเพียงเพราะเขารู้สึกเหมือน

.

.

.

เขาสนใจพร้อมฝ่ายเดียว

.

.

.

"ปากเสียๆๆๆๆ

พร้อมนี่" เพิร์ลจิ้มๆๆๆๆๆ ไหล่พร้อม

"โอ๊ย.....ก็มันโมโหนี่นา.....มาถามเอาตอนนี้เนี่ยะนะ.....แล้วเวลาอยู่โรงเรียนนะขวาคนซ้ายคน"

"อะไรขวาคนซ้ายคน"

"ก็เพื่อนไง.....เต็มไปหมด

พร้อมไม่ทักหรอก"

"แล้วน้อยใจทำไม"

"ใครน้อยใจ"

"พร้อมไง....ตัวมันขี้น้อยใจ"

"ไม่ใช่....."

"ขี้น้อยใจ

เรียกร้องความสนใจ เกเร ไม่มีเหตุผล"

"เออ....แล้วไง"

"พร้อมนิสัยไม่ดี

เค้าสมน้ำหน้า"

"แล้วตัวสมน้ำหน้าเค้าอีกนานมั๊ย"

"เอาจูปาจู๊บมาให้เค้าก่อนแล้วจะช่วย"

"ช่วยยังไง"

"ไปหยิบมาก่อน......."เพิร์ลเหล่มองพี่ชาย

"อ๊ะๆ....เอาไปเลย"

"เอามือถือตัวมา"

"เอาไปทำไม"

"เอามา.....จะให้ช่วยมั๊ยละ"

"เออๆๆ......."

.

.

.

เพิร์ลกดโทรศัพท์ส่งข้อความเสร็จส่งคืนพร้อม

"พร้อมขอโทษ

พรุ่งนี้ไปกินข้าวที่โรงเรียนด้วยกันนะ"

.

.

"แค่เนี่ยะ"

"เห้ย......เพิร์ล.....ทำไมทำงี้อ่ะ"

"ถ้าอยากให้พี่พีหายโกรธตัวก็ไปตามที่บอก......ถ้าไม่อยากก็ไม่ต้องไป

เค้าไม่บังคับ"

.

.

.

เช้าตรู่วันศุกร์ที่แสนสุขใจ

พร้อมยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน

"เพิร์ลนะเพิร์ลอย่าให้ถึงทีเค้าบ้างนะ"

อาฆาตฝาแฝดด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นพีเดินมา......

.

.

"ไปกินข้าวได้แล้ว.....หิวจะตาย"

พูดเสียงห้วนแต่ทั้งตาทั้งปากมันยิ้มอย่างมีความสุข

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***