Episode 1

บทที่ 1

คุณปู่ยืนมองหลานชายนั่งอ่านหนังสือและหลานสาวที่นั่งเล่นเกมส์แล้วก็อมยิ้ม

พีอายุย่างเข้าสิบห้าแล้ว......ส่วนน้องพิมก็สิบเอ็ดขวบแล้ว

ทั้งสองคนมักจะมาเที่ยวบ้านคุณปู่ทุกๆ อาทิตย์

อีกทั้งบางครั้งจะมีฝาแฝดมาเล่นด้วย

คู่นั้นปีนี้ย่างสิบสอง

แสบเหมือนแม่..........

"คุณปู่ขาน้องพิมอยากทานไอติมกับอามุค่ะ"

"เอาสิลูก......เอ่อ.....แต่เดี๋ยวฝาแฝดจะมาแล้วนะ น้องพิมไม่รอพี่พร้อมกับพี่เพิร์ลก่อนเหรอ"

"เหรอคะ.....น้องพิมรอพี่เพิร์ลค่ะ" เด็กหญิงหันกลับไปเล่นเกมส์เงียบๆ

ถ้าเขาไม่ตาฝาด ตอนที่พูดถึงฝาแฝด เด็กชายพีละสายตาจากหนังสือมาชำเลืองมอง

"พี......อ่านหนังสือเสร็จแล้วเหรอ"

"ครับ........"

"มองอะไรอยู่น่ะพี......"

"แฝดมาแล้วเหรอครับ"

"ใช่......เพิร์ลไปกินไอติมกับน้องพิมแล้ว.....ส่วนพร้อมกำลังคุยกับแม่เขาอยู่น่ะ"

พีเดินออกมามองที่หน้าบ้านเห็นรถจอดอยู่

"แม่.....ชอบบอกให้พร้อมตั้งใจเรียนอยู่เรื่อย.....พร้อมหัวไม่ดีเหมือนพีนี่นา"

"พี่พี"

"พีเฉยๆ "พร้อมยืนพิงรถคุยกับแม่

"เออ....ตามใจ....แม่บอกว่าให้ตั้งใจเรียนแล้วก็เลิกต่อยกับเพื่อน" ชมพู่ไม่ได้โมโหแต่ก็ไม่ได้อารมณ์ดี

"ยายบอกว่าตอนเด็กๆ แม่ก็ต่อยกับเพื่อน"

"แล้วต้องทำตามแม่? "

"ก็แม่เท่อ่ะ....." พร้อมหันไปหลิ่วตา

"พร้อม......เฮียไม่ต้องหัวเราะ" ชมพู่เอ็ดสามีที่ปิดปากหัวเราะ

"ช่างเถอะ....พร้อมจะไม่ตั้งใจเรียนแม่ก็ไม่ได้ว่า....จะต่อยกับเพื่อนมาให้ป๊าทำแผลแม่ก็จะไม่ดุ....เพราะถึงดุไปพร้อมก็ไม่ฟัง"

"ฟังอยู่นี่ไงแม่.....นี่งอนเหรอ"

"เออ....งอน...."

"แม่งอนพร้อมทำไมอ่ะ ทีเพิร์ลแกล้งเพื่อนจนร้องไห้แม่ยังไม่ว่าไม่งอนเพิร์ลเลย"

"เพิร์ลไม่ได้ทำเพื่อนปากแตกนี่ลูก"

ชมพู่ "จุ๊บเหม่ง" สามีก่อนเดินเข้ามาในบ้านของคุณรักษ์

"เอ้า.....พีครับมมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้"

"สวัสดีครับอาชมพู่"

"นั่น.....พร้อมมาแล้วน่ะ......" ชมพู่เดินเข้าบ้านไปสวัสดีนมจิตแล้วจูงมือกันเข้าไปหลังบ้าน

"สะใจเลยดิ่....."

"สะใจอะไร....."

"พี่พร้อมโดนแม่ดุไง......พีสะใจละสิ อยากหัวเราะมั๊ย"

"ไม่อยาก....ทำไมพี่ต้องหัวเราะเยาะพร้อมด้วย"

"............"เด็กชายพร้อมทำท่าฟึดฟัดเดินชนไหล่คนที่สูงกว่านิดหน่อยเข้าบ้านไป

พร้อมเป็นเด็กชายที่มักจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพี่พีตลอด

เพราะเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด

ทั้งเรื่องเรียน

เรื่องเล่น

เรื่องส่วนสูงนี่ก็อีก.....

.

.

.

เขาอยากสูงกว่าพี....

ไม่อยากเตี๊ยแบบนี้.....

"แล้วไปต่อยปากเพื่อนทำไม"

"ก็มันบอกว่า............." จะให้เล่าได้ยังไงว่าไอ้เวรนั่นเล่าให้เขาฟังว่าพวกป.หกน่ะ ชอบพี เพราะพีน่ารัก ตัวก็เล็ก

แล้วยังพูดว่าอยากหอมแก้มพีอีก

"ทำไมพีไม่ไปเรียนต่อม.ต้นที่อื่น".....พร้อมพูดเสียงหงุดหงิด

ก็พีน่ะอยู่ม.สามแล้ว....ตอนจบป.หกก็คิดว่าจะไปเรียนต่อที่โรงเรียนอื่นแล้วแท้ๆ

"เอ้า.....แล้วทำไมพีต้องไปเรียนที่อื่นละ"

"ก็เพราะพีน่ะ......พีน่ะน่ารำคาญไง.....อะไรก็พี...ใครก็เรียกหาแต่พี"

เงียบ..................................................

.

.

.

"รำคาญมากรึไงที่พี่อยู่ตรงนี้นะ.....พี่ไม่ได้ไปยุ่งกับพร้อมสักหน่อย"

"ก็พีน่ะ เกะกะสายตาจะตายไป" มองไปทางไหนก็มีแต่พีๆๆๆๆๆ

"อะไรของพร้อม....ไม่เห็นมีเหตุผล.....พูดจาเป็นเด็กไม่รู้จักโต"

.

.

.

"แล้วพีละ....โตแล้วเหรอ...."

"พร้อม.....รำคาญมากใช่มั๊ย" อยู่ๆ พีก็โพล่งออกมา

"มากที่สุด" พร้อมไม่ยอมแพ้

"ได้ปีหน้าพี่จะไปต่อม.ปลายที่โรงเรียนอื่น.....ไปไกลๆ พร้อมจะได้ไม่รำคาญ" พร้อมแอบตกใจแต่มาถึงขั้นนี้แล้ว....

"เออดี......พีไปไกลๆ เลยนะ....พร้อมรำคาญจะแย่"

แหงละ เช้าพีก็จะมายืนรอหน้าโรงเรียนเวลาป๊ากับแม่ไปส่ง

เวลาเที่ยงจะมาชวนไปกินข้าวด้วย ถึงจะไม่ไปแต่ก็มาชวนอยู่บ่อยๆ ไม่สิทุกวันเลยต่างหาก

ตอนเย็น ป๊ามาช้า พีก็มานั่งอ่านหนังสือดูเขาเตะบอลกับเพื่อน

รำคาญมากกกกกกกกกกกก

จริงๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***