Episode 3 : เข้าใจที่พี่สอนมั้ย

"เข้าใจที่พี่สอนมั้ย"

ดรัณถามน้องเรื่องที่เขาสอนให้จูบอยู่เมื่อครู่

"เข้าใจครับ...ที่รัก" ไอย์ตอบดรัณ พยักหน้าน้อยๆ อายๆ ชวนให้เอ็นดู

"ดีครับ ไหนลองทำอย่างที่พี่สอนให้ดูหน่อย"

ดรัณยื่นหน้าเข้าไปแกล้งแล้วยิ้ม แต่น้องกลับจูบมาอย่างที่เขาสอน อืม...แต่เหมือนจูบแบบเด็กน้อยกำลังเลียครีมที่ติดอยู่บนช้อนเค้ก เขาได้กลิ่นหอมหวานจากไอย์ ความหอมทำให้เขาอดใจไม่อยู่ สัมผัสริมฝีปากหนักหน่วงกลับไปจนคนตัวเล็กแทบหายใจไม่ทันจนต้องถอยหนี ดรัณเอื้อมมือไปลูบเล่นเบาๆ ที่เส้นผมของฝ่ายตรงข้ามแล้วค่อยๆ ดันศีรษะคนตัวเล็กกลับเข้ามาหาจูบของเขาอย่างช้าๆ

ทำแบบนั้นกันอยู่สักพัก ไอย์จึงทำเลียนแบบเขากลับมา น้องไอย์ที่กำลังจับผมของเขาแล้วดันศีรษะเขาเข้ามาจูบกลับเหมือนภาพสะท้อนในกระจก ถ้าเขาต้องการอะไรคงต้องสอนเสียก่อน แต่เด็กคนนี้เรียนรู้เร็วจนน่าประหลาดใจ เป็นความรู้สึกแปลกใหม่และเขาชอบความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจแบบนี้

ดรัณผลักไอย์ลงบนเตียงนุ่ม เขาปลดกระดุมน้องทีละเม็ดจนหมดเผยให้เห็นผิวขาวเนียน เด็กบนเตียงนอนหันไปมองทางอื่นไม่กล้าสบตาเขา เผยให้เห็นข้างแก้มแดงระเรื่อ เสียงหอบหายใจของน้องชวนให้เขาตื่นตัว ก้มลงไปฟัดแก้มแดงนั่น

แต่แล้วเสียงกริ่งประตูห้องก็ดังขึ้น

"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้รบกวน" ดรัณส่งเสียงดังกลับไป

"ขอโทษครับคุณดรัณ 'ท่าน' เรียกพบครับ" ผู้ติดตามของเขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี

ดรัณจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย บอกกับคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง

"เดี๋ยวพี่กลับมานะครับ"

"ครับที่รัก"

ไอยรัณรู้สึกขอบคุณเสียงนั่นที่ช่วยเขาไว้พอดี

จากวันนั้นที่พี่ดรัณบอกจะกลับมาจนถึงวันนี้นับได้ 10 วันพอดี ไอยรัณกลับมาจากสิงคโปร์ในวันรุ่งขึ้นและทำเกือบทุกอย่างตามที่ถูกสั่งไว้

คนของดรัณพาเขาไปอยู่ที่คอนโดที่จัดเตรียมไว้ให้ ในห้องนี้มีของทุกอย่างที่ควรมี ห้องใหญ่เกินกว่าที่จะอยู่คนเดียว มีคนเอาอาหารมาส่งให้ในแต่ละมื้อ หรือถ้าเขาอยากทำอะไรทานเองจากของที่ถูกเตรียมไว้ให้ในตู้เย็น ก็แค่บอกคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ที่สำคัญคือไม่มีเจ้าหนี้ตามกวนใจอีกต่อไป ถึงแม้จะมีคนยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอดเวลา แต่ก็ถือว่าเป็นชีวิตสงบสุขตามข้อตกลง

คนของพี่ดรัณบอกว่า พี่ดรัณอยู่เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของคอนโดนี้ ลิฟต์สำหรับขึ้นไปเพนท์เฮ้าท์เป็นลิฟต์ส่วนตัว นั่นหมายความว่าถ้าพี่ดรัณไม่มาเจอเขา แปลว่าเขาไม่มีโอกาสเจอพี่ดรัณด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็ดี คราวที่แล้วก็เกือบไป ไม่น่าปล่อยให้อารมณ์พาไปเลย ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าหนีไม่พ้นที่ต้องทำอะไรอย่างนั้น แต่ยังอยากยืดเวลาไปอีกหน่อย ของอะไรที่ได้มาง่ายคนมักไม่เห็นค่า ถึงแม้ตัวเขาเวลานี้จะไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรอีกแล้วก็ตาม

เช้าวันพรุ่งนี้เขาต้องไปเริ่มงานวันแรก คนของพี่ดรัณยังไม่ได้บอกว่าเขาต้องทำอะไรบ้าง แค่บอกว่าเช้าจะมีคนมารับไปที่บริษัท พี่ดรัณเคยบอกว่าให้เขาไปฝึกงาน แต่ไม่รู้ว่าฝึกตำแหน่งไหนกัน

บริษัทนี้จะเป็นยังไงนะ มีแต่คนเหมือนเจ้าพ่อมาเฟีย คนใส่สูทสีดำถือปืนเต็มไปหมดทั้งบริษัทเลยหรือเปล่า เขาจะถูกยิงตายก่อนที่จะได้ทำสิ่งที่ตั้งใจไว้ไหม เขาเองก็ยังไม่รู้เลย

สิบวันมานี้ดรัณยังคงวุ่นวายอยู่กับเรื่องงานไม่หยุด เขาเพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์ เด็กนั่นจะเป็นยังไงบ้างไม่รู้

"เรียบร้อยดี" คีตะพูดขึ้นมา

"ครับ? "

"เรื่องไอยรัณพี่จัดการให้เรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดี"

"ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะครับพี่เพลง" ดรัณพูดอ้อมแอ้มที่คีตะอ่านใจเขาได้

"ถ้าไม่รู้ว่ารัณคิดอะไรพี่จะเป็นผู้ช่วยได้ยังไง"

คีตะคือคุณผู้ช่วยของดรัณ ก่อนหน้านี้เขาก็เป็นผู้ช่วยของคุณพ่อระยะหนึ่งก่อนที่คุณพ่อจะวางมือไปพักผ่อน และมอบให้ดรัณจัดการทุกอย่างแทน เขาไม่อยากใช้คำว่าเลขากับพี่เพลง เพราะพี่เพลงทำมากกว่างานเลขาทั่วไป ทำงานแทนเขาได้ทุกเรื่อง แต่อำนาจสูงสุดในการตัดสินใจยังคงเป็นของดรัณ อยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาอาจจะเป็นคนที่คนอื่นเกรงกลัว แต่พออยู่ต่อหน้าพี่เพลง ดรัณกลายเป็นเด็กดีที่น่ารักในสายตาพี่เพลงเท่านั้นเอง

"จะไม่ตรวจสอบประวัติเด็กนั่นซักหน่อยเหรอ" คีตะถามขณะที่ขับรถออกจากสนามบินได้ระยะหนึ่ง เขามารับดรัณกลับคอนโด

"ผมไม่ต้องบอก พี่เพลงก็ทำอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะครับ" ดรัณหัวเราะจากที่นั่งข้างคนขับ กับพี่เพลงเขาไม่นั่งเบาะหลังรถ

"ทำแล้วล่ะ" คีตะหันมามองดรัณขณะที่รถกำลังติดไฟแดง แล้วยื่นรายงานเรื่องเกี่ยวกับไอยรัณจากข้างประตูรถให้

ดรัณถามย้อนกลับไป "พบว่า? "

"อย่าไว้ใจนัก"

"ผมรู้ครับ"

"รู้แล้วทำไมยังรับไว้" ไฟเขียวแล้วคีตะต้องหันไปสนใจกับถนนข้างหน้าแทน ยังไม่มีเสียงตอบกลับจากคนนั่งข้างๆเขา

รู้ว่าทำไมแต่ดรัณไม่อยากตอบ

"เหมือนเห็นตัวเองเมื่อก่อนนี้ใช่มั้ยล่ะ" คีตะยังคงสนใจเส้นทางข้างหน้า

ดรัณรู้ดี พี่เพลงพูดถูกทุกคำ

"ผมเชื่อว่าคนเราเปลี่ยนแปลงกันได้"

"ถ้ารัณอยากลองดู พี่ก็สนับสนุน แต่ถ้าลองแล้วเปลี่ยนเขาไม่ได้ ก็อย่าเสียใจละกัน"

ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ ต่อ ดรัณก้มหน้าอ่านรายงานเล่มนั้นขมวดคิ้วมุ่น จนกระทั่งถึงคอนโด

เช้านี้เสียงกริ่งประตูดังขึ้นที่ห้องของไอยรัณ เขาแต่งตัวแล้ว เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ ผูกไทด์เรียบร้อย เหลือแค่ใส่ถุงเท้าเท่านั้นเอง ไอย์เปิดประตูให้เจ้าของเสียงกดกริ่ง แล้วชะงักค้าง คนที่เขาไม่เจอหน้ามาสิบวันนั่นเอง

"พี่ดรัณ? "

ดรัณเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กกว่า เป็นเขามามันน่าแปลกตรงไหน

"เชิญครับพี่ดรัณ"

ดรัณก้าวเข้าห้องของไอย์ จริงๆ แล้วก็ห้องดรัณเองนั่นแหละ ทั้งคอนโดนี้เป็นทรัพย์สินของเขา ทุกอย่างเรียบร้อยดีอย่างที่พี่เพลงบอก เรื่องการจัดการต่างๆ พี่เพลงไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง นอกจากคนเฝ้าหน้าห้องที่ดูเหมือนจำกัดสิทธิ์ไปหน่อย คงต้องใช้เวลาอีกซักพักถึงจะปล่อยเด็กคนนี้ให้มีอิสระตามสมควรได้ ทุกอย่างต้องใช้เวลา

"น้องไอย์ลืมอะไรรึเปล่า?"

ไอย์รินน้ำใส่แก้วน้ำแล้วยื่นให้ดรัณที่นั่งอยู่บนโซฟาเบดตัวใหญ่สีครีม เขารับแก้วน้ำนั่นไว้ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยังไม่ได้ติดกระดุม2เม็ดแรกกับเสื้อสูทสีดำทันสมัยส่งผลให้คนที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ ยิ่งชวนมอง

"ผมไม่มีคอนแทกต์พี่ดรัณก็เลยรายงานอะไรไม่ได้" ไอย์ไม่ได้แก้ตัว เขาไม่มีจริงๆ ถามคนที่เฝ้าหน้าประตูแล้ว แต่เขาบอกว่าให้ไม่ได้ ต้องให้ดรัณให้เอง

ดรัณหยิบนามบัตรส่วนตัวออกจากกระเป๋าสตางค์ราคาแพง แล้ววางบนโต๊ะที่มีแก้วน้ำจากไอย์วางอยู่ก่อนหน้า

"ขอบคุณครับ"

ไอย์หยิบนามบัตรใบนั้นขึ้นมาใส่กระเป๋าสตางค์ของตัวเอง เขากำลังคิดว่าจะนามบัตรนี้ในช่องไหนของกระเป๋าสตางค์ดี ดรัณนั่งมองคนที่ยืนอยู่แต่ตัดสินใจเรื่องเล็กๆ ไม่ได้ขมวดคิ้วไปมา ยังไงไอย์ก็ยังเด็กอยู่ในสายตาเขาจริงๆ

ดรัณมองดูนาฬิกาข้อมือ เพิ่งเจ็ดโมงเช้า คอนโดอยู่ใกล้ออฟฟิศแค่สิบห้านาที เขายังพอมีเวลา

"ไปกันเลยมั้ยครับพี่ดรั..." ไอย์ถูกดึงแขนเข้ามานั่งบนตักของคนตัวใหญ่กว่าบนโซฟา

สถานการณ์แบบนี้อีกแล้ว...

"เราต้องไปทำงานกันไม่ใช่เหรอครับพี่ดรัณ"

"ยังเช้าอยู่"

สมองของไอย์ประมวลผลอย่างรวดเร็ว

'งานนี้ไม่น่ารอด'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***