Episode 1 : เด็กนั่น

คาสิโนแห่งหนึ่งในสิงคโปร์

ชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนส่งนักการเมืองคนหนึ่งเข้าห้องพักในโรงแรมพร้อมกับเด็กอีกสองคนเพื่อไป 'ดูแล' ท่าน การเมืองเป็นเรื่องสกปรก ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะยุ่งด้วย แต่นักการเมืองคนนี้มีผลประโยชน์กับเขา ก็ช่วยไม่ได้ เรื่องที่จำเป็นต้องทำ ก็ต้องทำ

"คุณดรัณครับ" ผู้ติดตามของเขามีสีหน้ากังวล

"อะไร?"

"คือเด็กวันนี้ที่เราเตรียมไว้ให้ท่านมีสามคนครับ"

"อีกคนนึงไปไหน?"

"หนีไปครับ แต่จับกลับมาได้แล้ว อยู่ห้อง825ครับ"

"เดี๋ยวผมไปดูเอง"

    เขาลงลิฟต์จากชั้น10 ไปที่ชั้น8 มีแต่ปัญหามาให้แก้ไม่หยุดไม่หย่อน ทั้งที่ย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าขอเฉพาะคนที่เต็มใจมาทำงาน พวกไม่เต็มใจจะเอามาให้งานของเขาวุ่นวายทำไม ยิ่งคิดยิ่งโมโหอยากจะจัดการเอเย่นต์เจ้านี้ให้ไม่ต้องทำมาหากินในวงการนี้อีกเลย รอให้เขากลับไปก่อนเถอะ

    ดรัณหยิบปืนมาถือไว้ในมือ แล้วบอกคนของเขาที่เฝ้าหน้าห้องให้หลบไป เสียงคีย์การ์ดประตูดังขึ้น แล้วเปิดประตูเข้าไป

    ก้อนกลมสีขาวพุ่งมาตรงหน้า เขาเอี้ยวตัวหลบได้ทัน ที่แท้เป็นหมอน เสียงสะอื้นดังออกมาจากคนที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง เขาถึงบอกไม่ชอบคนไม่เต็มใจไง ขี้เกียจปลอบ มันไม่ใช่ธุระของเขาเลย แต่ถ้าไล่เด็กคนนี้ไปเรื่องก็ไม่จบอีก เพราะเด็กคนนี้เห็นหน้าท่านแล้ว เขาต้อง"เก็บงาน"ให้เรียบร้อย

ดรัณถาม "ถ้าคุณไม่อยากทำงานนี้ แล้วคุณมาที่นี่ทำไม"

"เขาบอกผมว่างานนี้แค่กินข้าว" เขาพูดไปพร้อมเสียงสะอึกสะอื้น

"คุณทำงานนี้ครั้งแรก?"

"เปล่าครับ ครั้งที่สอง"

"ครั้งแรกคุณแค่กินข้าวจริงๆ?" เขาถามย้ำ

"ครับ"

    สนุกตรงไหนที่จ้างเด็กไปนั่งกินข้าวด้วย เขาไม่เคยจ้างแบบนั้นเองหรอก ยกเว้นที่คนที่เขาคุยงานด้วยจะชอบแบบนั้น คุณผู้ช่วยส่วนตัวของผมรู้ดีว่าใครชอบแบบไหน เขาจะจัดการให้เรียบร้อยโดยที่ผมไม่ต้องบอก ส่วนตัวผมถ้าดูเฉยๆ แต่ไม่ได้ "อะไร" จะเสียเวลาทำไม

"คุณจะฆ่าผมเหรอ ผมเห็นปืนในมือคุณ?" เด็กคนนั้นถาม

"ใช่ครับ คุณรู้ความลับของเราแล้ว"

"ผม..."

"คุณยังไม่อยากตาย?"

"เปล่าครับ ก็ดีเหมือนกัน ยิงเลยครับ ขอแบบนัดเดียวตายทันทีนะครับ จะขอบคุณมาก"

    อะไรของเด็กคนนี้ เขาแค่ถือปืนมาขู่ให้เงียบ จะได้เก็บงานได้ง่ายขึ้น แต่เด็กคนนี้กลับอยากให้เขายิง

"ผมยังไม่ให้คุณตายง่ายๆ หรอก"

"อะไรนะครับ? " เด็กคนนั้นทำหน้าสงสัย

"จะตายอยู่แล้ว คุณไม่คิดใช้ชีวิตให้คุ้มหน่อยรึไง? ผมจ้างคุณมาแล้ว งานก็เสีย ผมยังไม่ได้อะไรเลย ถ้าคุณตายทั้งแบบนี้ ไหนผมจะต้องเสียเวลาทำลายศพคุณอีก ผมก็ยิ่งขาดทุนสิ กลับไปผมจะไปถล่มเอเย่นต์เจ้านี้ให้ไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลย"

"อย่าครับ"

"ทำไม คุณเป็นห่วงพวกเอเย่นด้วยรึไง เขาพาคุณมาตายถึงที่นี่นะ"

"เขาเป็นเพื่อนผม..."

"คุณเลือกคบเพื่อนยังไงของคุณ" ดรัณเริ่มปวดหัวนิดๆ

"ถ้าคุณไม่อยากให้ผมทำอะไรเพื่อนคุณ คุณต้องทำตามที่ผมบอก"

"ก็ได้ครับ คุณจะให้ผมทำอะไรก็บอกมา ยังไงผมก็จะตายอยู่แล้ว"

    บทจะว่าง่ายก็พูดง่ายเสียอย่างนั้น เด็กก็คือเด็ก หลอกง่ายจริง

    เด็กคนนี้ไม่เหมือนน้องๆ ที่เขาเคยเจอมาก่อนสักคน ดูแล้วก็ไม่เหมือนจะอัพค่าตัวด้วย ถ้าเป็นเด็กคนอื่นป่านนี้จบเกมขึ้นเตียงเรียบร้อยไปถึงไหนๆ แล้ว

"ใช้ปากครับ"

    ผมบอกเสียงเรียบ แล้วสังเกตปฏิกิริยาของคนที่นั่งตรงหน้าที่ทำหน้าอึ้งไป

"ผม...ไม่เคยทำจริงๆ " เด็กคนนั้นตอบเสียงสั่น

"แต่คุณจะตายอยู่แล้วนะ" ดรัณทำเสียงดุขู่ทับ

"ผมขอใช้มือแทนได้มั้ย"

"ไม่ได้ครับ"

ดรัณเว้นจังหวะพูด เขาสนุกที่ได้แกล้งเหยื่อจริงๆ เด็กนั่นเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ เขาขี้เกียจจะปลอบ พูดต่อเลยละกัน

"เพราะมือมันพูดไม่ได้"

"อะไรนะครับ?!"

เด็กนั่นทำหน้าเหวอไปเลย สนุกดีแฮะ เวลาจะตะปบเหยื่อก็ต้องแกล้งให้เหยื่อมึนงงก่อนสิ การล่าถึงจะสนุก

"ผมหมายถึง ให้คุณเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟัง คุณคิดไปถึงไหนกัน"

"อ้อ...ครับ"

"ว่ายังไง?"

เด็กคนนั้นเริ่มเล่าเรื่องของตัวเอง

"ผมชื่อไอยรัณ ชื่อเล่นไอย์ อายุ 21 ปี เพิ่งเรียนจบ คณะบริหารธุรกิจที่มหาวิทยาลัยแห่งนึงในกรุงเทพ เกรดดีพอสมควร พ่อแม่ตายพี่น้องไม่มี ตายหมดแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าผมตายแล้วไม่มีใครตามหาแน่นอน"

เหมือนดรัณกำลังสอบสัมภาษณ์งานเด็กไอย์นี่อยู่ แต่คงไม่มีใครสัมภาษณ์งานขณะที่คนหนึ่งถือปืน อีกคนนั่งตาแดงๆ อยู่บนเตียง "บอกผมหน่อย อะไรที่ทำให้คุณอยากตายขนาดนั้น"

"หนี้สินครับ"

เหตุผลทั่วไปมากๆ ของคนที่คิดสั้น

"พ่อผมทำธุรกิจล้มเหลว เจ้าหนี้มาตามทวงจนพ่อผมทนไม่ไหว ยิงทุกคนในบ้าน แล้วยิงตัวเองตายตามไป"

"แต่คุณรอด?" เขามองไอย์อย่างประหลาดใจ

"ครับผมโชคร้ายเอง วันนั้นผมไปเข้าค่ายกับมหาวิทยาลัย กลับมาทุกคนก็ตายหมดแล้ว"

ไอย์ไม่ใช้คำว่าโชคดีกับตัวเอง ถ้าโชคดีเขาคงไม่ต้องถูกเจ้าหนี้ตามเช้าตามเย็น เขาเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้เต็มที แต่ไม่เคยคิดถึงขั้นอยากตาย วันนี้อยู่ดีๆ ก็มีทางเลือกใหม่ ก็ดีเหมือนกัน จะได้จบๆ เรื่องนี้ไป

"หนี้สินเท่าไหร่?" ดรัณอดสงสัยไม่ได้

ไอย์เงียบไป เขาไม่รู้จะตอบยังไงดี ดอกเบี้ยมันทบต้นไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะหนี้นอกระบบอีก

"ตอบไม่ได้? คุณรู้มั้ยข้อเสียของคนเป็นหนี้ส่วนใหญ่คืออะไร"

"อะไรครับ?"

"ไม่ยอมรับความจริง เลยไม่รู้ยอดหนี้ของตัวเอง"

"คุณไม่ได้เป็นผม คุณก็พูดได้สิ" ไอย์เถียง

    เด็กก็คือเด็ก เถียงชนะไปก็เท่านั้น "ครับ ก็ใช่ผมไม่ได้เป็นคุณ มีอะไรจะบอกผมอีกมั้ย?"

"ไม่มีแล้วครับ ยิงเลยครับ"

    ดรัณเริ่มอยากตายก่อนเด็กไอย์แล้ว คนอะไรจะอยากตายได้ขนาดนี้ ดวงตากลมกับแววตาที่ดูไร้เดียงสา หน้าตาที่เกือบจะหมดจด ไฝเล็กๆ 3จุดคล้ายกลุ่มดาวที่แก้มซ้ายทำให้ใบหน้ายิ่งดูโดดเด่น น่าเสียดาย

"คุณอยากตายจริงๆ เหรอ ชีวิตมีอะไรน่าทำอีกตั้งเยอะ คุณยังมีมือมีขาครบ ทำไมไม่คิดจะสู้ซักหน่อย"

    ไอย์เริ่มงง ตกลงผู้ชายที่ยืนคุยอยู่กับเขาที่ปลายเตียงอยากให้เขาอยู่หรือตายกันแน่ บอกจะฆ่าเขา เขาจะตายให้แล้วไง ทำไมพูดให้กำลังใจเขาซะงั้น

"ผมไม่เหลือทางเลือกอื่นแล้ว ผมกำลังต้องย้ายออกจากหอพักมหาวิทยาลัย เงินที่หามาใกล้หมด ไม่มีงานทำ เหลือเพื่อนคนเดียวที่คุณกำลังจะไปหาเรื่องเขา ผมเหนื่อยแล้วจริงๆ กับการถูกเจ้าหนี้ตาม ผมทำงานทุกอย่างที่ทำได้ แต่มันยังไม่พอจ่ายหนี้ จนเพื่อนผมบอกให้ลองทำงานนี้ เพราะมันหาเงินได้มาก แต่มันก็ยังไม่พออยู่ดี"

    ถ้าปล่อยไป เด็กคนนี้คงตายจริงแน่ ไม่ได้ตายเพราะหนี้สินหรอก แต่จะตายเพราะงานที่ทำงานแบบนี้ถึงจะได้เงินดีแต่เขาไม่ค่อยเห็นใครจบจากอาชีพนี้ได้สวยนัก ลองดูซักตั้ง ทำบาปมาเยอะแล้ว ทำบุญซะบ้างละกัน

"ผมจะให้โอกาสคุณได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้อย่างมีความสุข ผมจะใช้หนี้ให้ คุณบอกชื่อพ่อคุณ และชื่อเจ้าหนี้ทั้งหมดมา ต่อไปนี้จะไม่มีใครกวนใจคุณอีก"

"คุณมีเงินเยอะขนาดนั้น?" ไอย์สงสัย

"คาสิโนที่นี่เป็นของตระกูลผม"

    ถ้าไอย์รับข้อเสนอของผู้ชายคนนี้ ชีวิตเขาคงจะไม่ต้องหนีอีกต่อไป

"ข้อเสนอแบบนี้คุณคงไม่ให้เปล่า" ไอย์พูดด้วยน้ำเสียงลังเล คนไม่มีอะไรเลยอย่างเขาจะมีอะไรไปแลกเปลี่ยนกับผู้ชายคนนี้

"ผมไม่เคยให้อะไรใครฟรีๆ" ดรัณตอบ

"เงื่อนไขของคุณคืออะไรครับ?"

"ชีวิตคุณเป็นของผม"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***