Episode 1

บทที่ 1

mu part

ว่ากันว่า....ความรัก...มันมีทั้งสุขและทุกข์เสมอ

ความรักของผมคือการแอบรัก

"น้องพี สวัสดีคับ"

ผมนั่งยองๆตรงหน้าเด็กชายวัยขวบแปดเดือน ใบหน้าที่ละม้ายทั้งพ่อและแม่

"...แอ๊" เด็กชายโบกมือให้ผม

"มุ เด็กที่รับมาใหม่เป็นไงบ้าง

และนี่ ติดต่อ แก้วได้รึยัง"

"คุณแมนจะเอาเรื่องไหนก่อน

ถ้าเด็กใหม่ก็ดี ส่วนแก้วนี่ผมยังติดต่อไม่ได้"

"เออ...."

เจ้านายของผมนั่งอยู่ในห้องทำงานที่รกไปด้วยเอกสารมากมาย ใบหน้าของเขาดูกวนๆ

พูดจาเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ

"เดี๋ยว

เรียกก้องมาด้วยนะ" ผมพยักหน้าแล้วเดินผ่านห้องเขาไป ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลแต่สังเหมือนผมเป็นพ่อบ้านเลย

เขาเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท

เป็นผู้จัดการการตลาด

เป็นพ่อของเด็กชายคนนั้น

และเป็น...คนที่ผมแอบรัก

"มุ...."

ผมหันกลับไปมองเห็นใครบางคนที่ทำเอาหมดอารมณ์จะทำงาน

"สวัสดีครับ

คุณอนุรักษ์" ผมพนมมือไหว้ คนตรงหน้าไหวไหล่

"ไหว้ผมแต่มือ

สวัสดีผมแต่ปาก" เขายืนตรงหน้าผม

ส่วนสูงที่มากกว่าผมเกือบห้าเซนฯมันก็ไม่ได้มากขนาดที่เวลาพูด

จะต้องโน้มหน้าเข้ามาหาผม

"....มีอะไร....ครับ"

ผมเสริมคำท้ายไปเพื่อความสุภาพ

"หึ....."

เขายิ้มมุมปาก สาบานได้ว่าผมเกลียดคนตรงหน้านี่่ที่สุด ในโรงงาน ในออฟฟิศ ในประเทศ

ในทวีป ในโลกนี้เลย

"โอ๊ะ! ว่าไง เอิร์น จะไปหาตาแมนเหรอ"

"อ้าว...คุณอาสวัสดีค่ะ

น้องพีอยู่ที่ออฟฟิศน่ะค่ะ วันนี้คุณแม่ไม่อยู่

เอิร์นเลยเข้ามาดูบัญชีแทนค่ะ" สาวสวยผิวขาวนี่คือภรรยาของคุณแมน

"ดีจังนะ....เจอกันทั้งวัน

อย่างนี้ตาแมนหลงแย่ ขนาดมีลูกตั้งคนนึงแล้ว เอ๊ะ หรือนี่จะมีอีกคน"

"อุ๊ย...คุณอานี่

ไม่หรอกค่ะ" คุณเอิร์นยิมเขินๆ ขนาดผมที่ชอบผู้ชายยังอดมองไม่ได้

"มุ

จะไปไหนเหรอ..."

"เข้าไปในโรงงานน่ะครับ

ขอตัวนะครับ" ผมยิ้มในเธอก่อนเลี่ยงออกมา

rak part

เขาเดินจากไปละ

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลของผม....ฮ่าๆ เจ้าบ้านั่นเพิ่งอายุแค่สามสิบเท่านั้นเอง

ทำตัวยังกับอายุสี่สิบทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้านั้นดูร่าเริงดีแท้ๆ พอนานวันเข้าไอ้ตำแหน่งหน้าที่ที่เจ้าหลานชายของเขายัดเยียดให้มันทำให้

มุธา ค่อยๆเปลี่ยนไป ว่าแต่ว่ายิ่งเจ้านั้นทำท่าเป็นผู้ใหญ่เท่าไหร่ มันยิ่งน่าแกล้ง

ผมเป็นอาของแมน เป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน และเป็นน้องชายคนเดียวของเจ้าบริษัทผลิตยานี่

ผมทำงานที่นี่มาเกินยี่สิบปีแล้ว ตอนนี้ก็อายุเข้าเลขสี่กลางๆไปแล้วด้วยซ้ำ แต่การทำงานของผมมันเพิ่งจะมาสนุกเมื่อเจ็ดปีก่อน

มุธา

เปลี่ยนจังหวะชีวิตของผมอีกครั้ง

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรับรู้

และพยายามทำเป็นลืมๆมันไป

มุธารักแมน... ไม่ใช่แค่ลูกน้องกับเจ้านาย ไม่ใช่เพื่อนที่รักเพื่อน แต่ทุกอย่างที่ทำมันเกิดจากความรักของเจ้านั้นที่มีให้หลานชายของเขา

mu part

บริษัทนี้

ตอนเช้าเข้างานแปดโมงตรงเลิกงานห้าโมงตรง ผมยืนมองพนักงานเดินทยอยกันกลับบ้าน เด็กใหม่ที่ผมรับมาเป็นผู้ช่วยทำงานได้ดีพอสมควร

"พี่มุ

หนูกลับละนะ..." ผมพยักหน้าน้องก็ยกมือไหว้แล้วเดินออกจากห้องไป ออฟฟิศนี้มีคนอยู่น้อย

ที่ที่คนมากคือในโรงงาน ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล

มีลูกน้องในบังคับบัญชาหนึ่งคนเท่านั้น

rak part

ยังไม่กลับอีก...

คุณอนุรักษ์โยนลูกบอลในเจ้ายิ้มแย้ม

มะหมาลาบาดอร์สีดำ มันวิ่งไปมา เขาหัวเราะร่า คนอะไรทั้งที่เป็นถึงกรรมการบริษัท

แต่ชอบทำตัวเหมือนวัยรุ่น เหมือนเด็กไม่รู้จักโต ในสายตาของผมเขาไม่ได้น่าเคารพอย่างที่ใครพูดเลย

เขามักจะทำเรื่องแปลกๆเสมอ อย่างเมื่อสามปีก่อนเขาซื้อรถมอเตอร์ไซร์บิ๊กไบค์ราคาเกือบสองล้านมา

ชอบใส่ยีนส์ ในแว่นตาเรย์แบรนด์ ถึงแม้ว่าทั้งหมดที่ว่ามานี่มันจะทำให้เขาดูอายุน้อยกว่าเดิมเป็นสิบปี

บวกกับร่างกายที่สมส่วนมีกล้ามเนื้อสวยงามแต่ไม่ได้เทอะทะ รอยยิ้มที่มีอยู่เสมอ ทั้งหมดนี่

ผมไม่อยากยอมรับว่ามันดูดี และเหมาะกับเขามากก็เถอะ

ผมก็เกลียดเขาอยู่ดี

rak part

ถ้าผมจะไม่เป็นห่วงคนในห้องฝ่ายบุคคลละก็...

ไฟยังเปิดอยู่เลย

เจ้านั่นทำงานหนักเกินไปแล้วนะ ผมอยากจะเดินเข้าไปในห้องนั่น

แล้วจับร่างผอมๆนั่นเขย่าสักสองสามที

"อาเป็นอะไรนั่งหน้ายู่เชียว"

แมนเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่งผมเอนตัวลงกับพนักเก้าอี้

เสสายตาไปอีกทาง

"ตรงนี้ มองเห็นทั้งโรงงาน

ทั้งออฟฟิศเลย" เจ้าแมนเปรยออกมานิ่ง

"ผมเห็นอามานั่งตรงนี้นานละ

อาไม่เบื่อมั้งรึไง"

"ไม่อะ

มันมีอะไรให้มองมากกว่าที่แกคิด"

"ผมว่าอามอง.....อยู่แค่ห้องบุคคล"

"ผมรู้ว่าอาคิดอะไร"

ผมไม่ได้แสดงอาการลุกลี้ลุกลนแม้แต่น้อย

ผมกับแมนสนิทกันมากอาจมากกว่าเพื่อนในก๊วนบางคน

"........"

ผมมองนิ่งไปห้องที่เงาของคนนั้นยังเดินไปมา

"แล้วไง"

แมนยิ้มมุมปาก เขายิ้มราวกับมีแผนอะไร

"อาไม่อยากมีใครเหรอ......"

แมนเดินไปพิงขอบประตู ผมมองเลยเข้าไปข้างใน

"เวลาอาเหนื่อยอาจะมีคนคอยให้อาหนุนตัก

มีรอยยิ้มให้กำลังใจอานะ อาไม่อยากมีเหรอ" ผมเห็นเอิร์นหันมาทางเรา

อุ้มเจ้าพีเอาไว้บนตัก

"..."

ผมคิดตามที่แมนบอก เพราะเคยคิดจะมี เคยรักใครบางคนเมื่อนานมาแล้ว แต่เพราะความรักอิสระ

มันทำให้เขายอมเดินลำพังจนกระทั่ง....

"อาอย่ามัวแต่แหย่ไป

แหย่มาอยู่เลย ผมว่าถ้าอาไม่รีบ...อาอดแน่ๆ" แมนพยักหน้าไปทางหน้าประตู

รถซีวิคสีขาวที่จอดเทียบฟุตบาทกับมุธาที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างที่เขาไม่มีทางได้เห็นในเวลาปกติแน่ๆ

และนั่นมันทำให้ผมตัดสินใจอะไรบางอย่าง

mu part

"ขอบคุณมาก.....คราวหน้าพี่จะทำแกงส้มฝากมิ้นไปนะ

แล้วก็ขับรถดีๆนะทั้งสองคน"

"ครับ....พี่มุกลับบ้านดีๆนะ

"

"บายนะพี่มุ

ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวจะโทรหานะ" ญาติผู้น้องของผมโบกมือให้ก่อนรถจะแล่นออกไป สองคนนั้นเป็นสามีภรรยาคู่ข้าวใหม่ปลามันที่ขยันไปฮันนีมูนกันสุดๆ

ผมอดถอนหายใจไม่ได้ แล้วไอ้สายตาเจ้ากรรมของผมมันดันมองไปที่ระเบียงบ้านสไตล์โมเดิร์นมี่ปลูกอยู่ใกล้

เจ้านายของผมกำลังอุ้มลูกชายและหยอกล้อกับภรรยา และกว่าที่ผมจะรู้สึกตัวว่ามองพวกเขาอยู่

ผมก็โดนกระชากแขนอย่างแรง

"มัวแต่แอบมองสามีชาวบ้าน....."เสียงแข็งที่่ดังข้างหูผมทำเอาผมแทบดิ้น

"...ปากเสีย"

ผมเผลอตะคอกกลับ

"หรือไม่จริง"

เขาจ้องหน้าผม สีหน้าไม่ได้แสดงอาการหยอกล้อแม้แต่นิดเดียว

"แต่ก็นะ

บางทีนายอาจจะมีจุดหมายใหม่แล้วก็ได้" สายตาแบบนั้นมัน...

มองผมหมือนกับมองอากาศ

มองเหมือนผมไม่มีตัวตน

มองเหมือนผมไม่ค่าพอจะมองห็น

"...หึ บางทีถ้านายต้องการฉันอาจจะสนองได้

จะถือว่าสงเคราะห์ให้แล้วกัน"

"คุณอนุรักษ์

คุณจะทำอะไร"กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ

ผมก็ถูกลากไปยัดเข้าในรถฟอร์จูนเนอร์สีดำของเขาเรียบร้อยแล้ว

/////

ช่วยกันคอมเม้นติชมกันเข้ามาเยอะๆนะคะ

ช่วยกันกดไลค์เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะทุกคน

ขอบคุณค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***