ผู้เฒ่าไร้กังวล

"ขาวปลอด..ขาวปลอด..." อาหู่ร้องอย่างเสียขวัญที่เห็นสภาพเสือขาวเพื่อนรักพร้อมกันนั้นกลไกของประตูก็ทำงาน..ปิดขังทั้งคู่อีกครั้งหนึ่ง.. คราวนี้อาหู่ถึงกับเสียน้ำตา ที่เห็นขาวปลอดเสือเทพคู่ใจได้รับบาดเจ็บ..รีบดึงเอาอาวุธลับสีเงินยวงทั้งสี่อันออกจาตัวเสือขาวอย่างเร่งรีบ แล้วใส่ยาสมุนไพรห้ามเลือดที่ติดตัวมาทันที.. สักครู่เลือดของเสือขาวก็เริ่มหยุดไหล..แต่เสือขาวก็ยังไม่ฟื้น..

อากาศในถ้ำห้องนี้อับชื้นกว่าข้างนอกมาก.. แสงสว่างเพียงนิดเดียวคือเตาเพลิงขนาดใหญ่กลางห้องโถงอันมหึมา.. บ่งบอกถึงความกว้างขวางของสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี..

อาหู่ลุกขึ้นเดินสำรวจพื้นที่.ห้องโถงใหญ่นี้อย่างละเอียดพบว่าไร้ทางออกเช่นเดียวกันและมีทางไปสู่อีกห้องหนึ่งได้เท่านั้น..

ห้องโถงอันใหญ่โตของถ้ำนี้ทำให้ร่างของอาหู่กับเสือขาวดูเล็กกระจ้อยร่อยไปเลย.. ความอับชิ้นที่แผ่ซ่อนออกมานั้นเกิดจากธารน้ำขนาดเล็กที่ไหลลงมาจากผนังถ้ำที่เต็มไปด้วยมอสสีเขียวลื่นๆเต็มผนังถ้ำด้านใน..อาหู่ด้วยความกระหายน้ำอย่างยิ่ง เพราะถูกขังอยู่ในถ้ำนานหลายชั่วยาม.. ทำให้อาหู่เดินไปกวักน้ำที่ไหลลงมานั้นดื่มกินล้างหน้าตาลำตัวด้วยความกระหายหิว น้ำนี้มีรสชาดปร่าลิ้นหวานชุ่มคอนิดๆ.. เมื่อกลืนน้ำนี้ลงไป..ทันใดนั้นอาหู่ก็รู้สึกถึงความผิดปรกติ..

ในท้องน้อย..ปั่นป่วนและรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง..เจ็บปวดจนล้มลงไปกองกับพื้นถ้ำและสองมือก็ตะกายไปทั่ว..เห็นสิ่งใดอยู่บนพื้นก็ยัดเอาใส่ปากเคี้ยว..และถูหน้าตาเพราะคำสอนของมารดาที่สอนเอาไว้ถึงสถานที่ใดมีพิษมักจะมีพืชที่เป็นยาแก้อยู่บริเวณนั้นด้วยเช่นกัน จนกระทั่งเห็นต้นไม้ชนิดหนึ่งสีแดงระเรื่อประหลาดทั้งต้นและใบล้วนเป็นสีแดงที่ขึ้นอยู่เต็มบริเวณลำธาร..

อาหู่ไม่รอช้าเด็ดเอาทั้งต้นและใบมาเคี้ยวกลืนลงไปและนำมาถูหน้าตาผิวหนังทั้งหมดทันที..

สักพักท้องก็หายปั่นป่วนเจ็บปวด..ใบหน้าก็หายผื่นปวดแดงปวดแสบปวดร้อน.. ยุบลงอย่างรวดเร็ว..อาหู่นอนแผ่หราอย่างหมดแรง..ถอนหายใจยาว..อย่างใจหายใจคว่ำ..

ถ้ำนี้ช่างอันตรายทุกฝีก้าวจริงๆ..ผ่านไปหลายชั่วยามอาหู่ถึงมีกำลังฟื้นคืนมา..พร้อมกับเสียงท้องร้องจ๊อกๆ..โครกคราก.

."โอ้ยหิวเหลือเกิน"

อาหู่เดินหาทางออกจนทะลุห้องใหญ่ไปยังอีกห้องหนึ่ง..

จนถึงดินแดนประหลาด..ที่มีกำแพงสูงเสียดฟ้ามองขึ้นไปเห็นดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ.. เสียงนกร้องกลางคืนระงมมีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นอยู่รกเต็มไปหมด.. และมีแสงจันทร์สอดส่องลงมาในยามราตรี..อันมืดมิด..

แสงจันทร์สาดส่องไปยังต้นไม้ชนิดหนึ่งที่กำลังสุกเต็มต้นส่งกลิ่มหอมหวลลอยตามลม..

อาหู่ถึงกับน้ำลายสอ..เมื่อได้กลิ่นนั้น..โชยมาแต่ไกล...แต่ประสพการณ์เลวร้ายจากลำธารพิษ..ทำให้อาหู่ไม่กล้าผลีผลามอีกแล้ว..สำรวจดูบริเวณนั้นใกล้ๆกับต้นไม้สูงใหญ่ผลดกเต็มต้น..กลับมีแท่นบูชาฟ้าดินตั้งตระหง่านอยู่อย่างสง่างามและเรียบง่าย

พร้อมสลักอักขระโบราณอยู่ที่แท่นบูชา..ที่อาหู่นั้นอ่านไม่ออกแม้แต่ตัวเดียว.

สำหรับอาหู่เมื่อเห็นแท่นบูชา..พลันนึกถึงคำสอนของมารดา..ที่เคยสอนเอาไว้ว่า..เมื่ออยู่ในสถานที่อันใดควรแสดงความเคารพสถานที่นั้นๆ..ก่อนเป็นอันดับแรก..

อาหู่จึงตัดสินใจคุกเข่าลงที่แท่นบูชา..และกราบลงเพื่อแสดงความเคารพทันที

ทันใดนั้น...ครืนๆๆ..ครืนๆๆ...ค่ายกลก็เริ่มทำงานอีกครั้งหนึ่ง..กำแพงสูงเสียดฟ้าก็เริ่มเลื่อนลงพื้นด้านล่างอย่างช้าๆ..จนเผยเห็นดินแดนที่อยู่หลังกำแพงสูงนั้น..อย่างชัดเจน..

จนเห็นทางเข้าเป็นประตูบานใหญ่..สลักอักษรอันอ่อนช้อยงดงาม."..ดินแดนไร้กังวล.." ผู้ใดบังอาจลุกล้ำเข้ามาถ้าไม่กราบผู้เฒ่าไร้กังวลเป็นอาจารย์อย่างหวังคิดหมายจะกลับออกไปได้.."..

"สารจากข้า...ผู้เฒ่าไร้กังวล..แด่ผู้มีวาสนาที่ได้เข้ามาสู่ดินแดนแห่งนี้สำเร็จ..และสามารถผ่านด่านค่ายกลปีศาจของข้ามาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บล้วนมีวาสนากับข้าผู้เฒ่าไร้กังวล.. ด้วยความหวังดีจากข้าผู้เฒ่าไร้กังวล.."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***