ตอนที่ 5: คืนที่ไฟสว่าง... และใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เสียงเพลง ดนตรีจังหวะสนุก และเสียงหัวเราะของนักศึกษาจากทุกคณะดังคลอทั่วทั้งลานกลางมหาลัย
งานเทศกาลที่ทุกคนรอคอยได้เริ่มขึ้นแล้ว
แสงไฟประดับทั่วบริเวณระยิบระยับเหมือนดาวตกลงมาเกาะอยู่ตามต้นไม้
บูธกิจกรรมหลากหลาย บูธอาหารละลานตา ผู้คนยิ้มแย้ม เดินถ่ายรูปกันอย่างครึกครื้น
โฟมยืนอยู่หน้าบูธของคณะศิลปศาสตร์ในชุดธีมพาสเทลหวานๆ ที่พี่ๆ จัดไว้ให้
เธอกำลังแจกโบรชัวร์พร้อมรอยยิ้มสดใส ตามแบบฉบับของเธอที่ใครๆ ก็เอ็นดู
“รับโบรชัวร์มั้ยคะ? เดินงานเสร็จเอาไปแลกสติกเกอร์ลุ้นรางวัลได้นะคะ~”
“รับครับ น้องโฟมใช่มั้ย?”
หนุ่มจากคณะอื่นยิ้มให้ โฟมก็ยิ้มตอบอย่างสุภาพ
“ใช่ค่ะ ขอบคุณที่แวะบูธนะคะ~”
.
ทางฝั่งสนามบาสเองก็เตรียมพร้อมเต็มที่
เวทีเล็กถูกจัดไว้ข้างสนาม แสงไฟสปอตไลต์หันมาทางกลางสนามที่สะอาดเอี่ยม
แมตช์โชว์พิเศษกำลังจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมง
นทีกำลังนั่งผูกเชือกรองเท้าในห้องพักนักกีฬา
เสียงรอบตัวคึกคัก แต่ในหัวเขากลับมีภาพใบหน้าคนนึงลอยเข้ามา
‘…โฟมจะมาดูไหม?’
เขาไม่ได้คาดหวัง
แต่ก็อดคิดไม่ได้
.
“โฟม! แอบหนีมาดูพี่นทีแข่งใช่ม้า~”
มุกยื่นเครื่องดื่มในมือให้เพื่อน ขณะที่ทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ข้างสนาม
“ไม่ได้แอบหนีซะหน่อย~ แค่พี่ๆ บอกว่าพอซัดบูธเสร็จแล้วไปเดินเล่นได้น่ะ”
โฟมยิ้มบางๆ สายตาเธอมองไปยังสนามที่ตอนนี้มีผู้คนเริ่มจับจองพื้นที่ริมขอบสนามกันเต็ม
และใช่…เขาอยู่ตรงนั้น
ในชุดนักกีฬาเต็มยศ
ยืนอยู่กลางสนามพร้อมลูกบาสในมือ
ไฟสาดลงตรงเขาอย่างจงใจ
แต่คนๆ นั้นกลับนิ่ง ไม่สนใจสายตาใครเลย
แม้แต่ตอนที่เขาหันมา...
...แล้วสบตากับเธอเข้าอย่างจัง
โฟมชะงักนิดหนึ่ง ยกมือขึ้นโบกเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม
เขาไม่ได้ยิ้มตอบ — แต่ยกมือขึ้นเล็กน้อย
เป็นการ “ทัก” แบบเงียบๆ ในแบบของเขา
มุกหันมามองโฟม “แกเขินป่ะเนี่ย”
“เปล๊า~”
แต่เสียงที่ตอบกลับแผ่วเบากว่าปกติชัดเจน...
.
เสียงนกหวีดดังขึ้น
เกมโชว์บาสเริ่มขึ้นแล้ว
เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม สนามเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
โฟมเผลอลืมหายใจเมื่อเห็นนทีเล่น
เขาเคลื่อนไหวอย่างมั่นคง รวดเร็ว ท่าทางเย็นชาบนใบหน้าหายไป
แทนที่ด้วยความมุ่งมั่น แข็งแรง และเสน่ห์บางอย่างที่เธอบอกไม่ถูก
มุกกระซิบข้างหู
“เขาไม่ใช่แค่หล่อหรอกโฟม เขา...เหมือนคนที่ตั้งใจจะทำให้ใครบางคนมองเขาจริงๆ อะ”
โฟมไม่ตอบ
แค่กำลูกโป่งในมือแน่นขึ้นนิดหน่อย
เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน...ว่าทำไมอยู่ดีๆ ใจเธอถึงเต้นแรงแบบนี้
.
จนกระทั่งแมตช์จบลง
เสียงปรบมือดังกึกก้อง
ไฟเวทีหันมาทางผู้เล่นทั้งหมด
โฟมยิ้ม กำลังจะเดินออกจากสนามก่อนที่คนจะแน่น
แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกที่เธอไม่คุ้นหูนัก ดังขึ้นข้างหลัง
“น้องคะ รอเดี๋ยวก่อนค่ะ!”
เธอหันกลับไป — พี่ผู้หญิงจากชมรมบาสวิ่งเข้ามาหา
“พี่นทีฝากเอานี่มาให้ค่ะ บอกว่า ‘ขอบคุณที่มาดู’ ”
สิ่งที่ถูกยื่นให้คือ...ขวดน้ำเย็นหนึ่งขวด
ที่มีโพสต์อิทเล็กๆ แปะอยู่ด้านข้าง
บนกระดาษนั้นมีลายมือคมๆ เขียนไว้ว่า
> "ขอบคุณที่อยู่ตรงนั้น :)"
โฟมก้มหน้าลงเล็กน้อย แก้มเริ่มแดงอย่างห้ามไม่อยู่
นี่มันอะไรกันนะ…
คนที่ดูไม่แคร์ใคร ไม่พูดอะไรเลย แต่กลับส่งแค่ประโยคธรรมดา
แล้วทำให้เธอใจเต้นแบบนี้
.
“พี่นทีเขียนเองเหรอ?”
มุกแอบเหล่
“...น่าจะใช่”
“หูยย~ ฉันไม่โอเคนะ แกไม่ควรได้รับอะไรละมุนๆ แบบนี้คนเดียว!”
โฟมได้แต่หัวเราะเบาๆ
แต่ในใจเธอ — เต็มไปด้วยความรู้สึกใหม่บางอย่างที่เริ่มก่อตัวชัดขึ้น...ในค่ำคืนที่ไฟสว่างไสว
__________________________________________________
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันน้า🥺🙏🏻❤️🩹
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 15
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments