เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว

ฉันเดินมาหน้ามหาลัยเพื่อกลับบ้าน ไปนั่งรอรถที่ศาลา แล้วมีรถตู่คันหนึ่งมาจอด ฉันนึกว่าเป็นรถที่ฉันโทรเรียกมา ขณะก้วขาข้างหนึ่งขึ้นรถ ก้อต้องตกใจ ในรถไม่มีใครสักคน มีแต่คนขับรถ ซึ่งเป็นเพื่อนพี่บอยนั่นเอง ฉันตัดสินใจหมุนตัวกลับ แต่ก้อถูกดึงร่างขึ้นรถอย่างแรง ฉันร้องให้คนช่วย มีคนมองมากมาย แต่ก้อเลือกจะไม่ช่วย

"เป็นไงผึ้ง"//พี่บอยซึ่งอยู่ท้ายสุดของรถก้อเดินออกมาจับแขนเรา

"พี่บอย!!ทำบ้าอะไรน่"//ฉันตะคอกกลับไป

"เปลี่ยนรถ"//เค้าไม่ตอบฉัน แค่บอกเพื่อนเค้าให้เปลี่ยนรถที่เตรียมรอไว้แล้ว

หลังจากนั้น รถก้อถูกเปลี่ยนไปเรื่อย จนมาถึงสวนกาแฟแห่งหนึ่ง ซึ่งมันคือที่ไหนฉันก้อไม่รู้ สัญญานมือถือก้อไม่มี มืถือก้อโดนยึก ป่านี้ที่บ้านคงตามหาฉันกันจนบ้าครั่ง เพราะฉันเป็นลูกสาวคนเดียว หนึ่งในนั้น น่าจะมีนิติรวมอยู่ด้วย

พ่อกับแม่ตามหาฉัน ทั้งสองรู้ว่าฉันคบกับนิติอยู่ เพราะเราไปกลับมหาลัยด้วยกัน และนิติก้อบอกกับท่านทั้งสองแบบนั้น เมื่อถึงบ้านนิติ ก้อไม่มีฉัน ฉันได้ข่าวว่านิติเมื่อรู้ว่าฉันหายไป ก้อเอาแต่เงียบ แต่ก้อตามหาฉัน นิติพาพ่อกับแม่ไปบ้านยายกาน แล้วยายกานก้อพาทุกคนไปบ้าน นางตี้ เมื่อไปถึง นิติก้อตรงเข้าไปหานางตี้ พร้อมถามไป

"ผึ้งอยู่ไหน ฉันถามว่าผึ้งอยู่ไหน"//จากคนสุขุมอยู่ๆก้อคุ้มคลั่ง สงสัยจะเป็นห่วงฉันนั่นแหละ

นางตี้มีแต่หนึ่งคำตอบคือ ไม่รู้ แต่มีหนึ่งประโยคที่มันพูดทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าบ้านไป

"พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง นุชสบายดี อีกไม่นานมันก้อกลับ "//แล้วรีบเข้าบ้าน

ทางตำรวจที่พาไป บอกให้พ่อกับแม่ใจเย็น และปลอบท่าอยู่นานจนใจเย็นลง แต่อีกคนที่ยังเงียบก้อเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนิติ ทั้งเงียบทั้งเศร้าจนพ่อกับแม่ฉันเข้ามาปลอบ หลังจากนั้นทุกคนก้อกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ แต่ที่เปลี่ยนไปคือ รอวันที่ผึ้งกลับบ้าน

แล้ววันนี้ก้อค่ำลง

"แอ๋ดดดดด"//เสียงเปิดประตูห้องเข้ามา คนตรงกน้าคือ พี่บอย ที่เมาจนมีแต่กลิ่นเหล้าทั้งตัว

"พี่บอยกินเหล้าเป็นด้วยเหรอ"//คำถามที่เราถามด้วยความงง เพราะพี่บอยไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ยุ่งเกี่ยวสิ่งเสพติดใดๆ

เค้าไม่พูดอะไร แต่ก้อจู่โจมมาจูบฉันโดยไม่ทันทั้งตัว เค้ากดฉันลงบนเตียง พยายามส่งลิ้นเข้าไป แต่ฉันกัดฟันไว้แน่น เค้าถอนจูบ แล้วพยายามถอดเสื้อผ้าฉันออก แต่ฉันดิ้น จนมันถอดยาก เค้าจูบมาอีกครั้ง ทำให้ฉันหมกมุ่นแต่ที่จะหลบหน้า อยู่ซักพักเค้าถอนจูบออก แล้วส่งเสียงหัวเราะขึ้นมา จนฉันงง

"ผึ้งอย่าขัดขื่นเลย เพราะมันเป็นไปไม่ได้"//ความโชกโชนของเค้า มือเค้า ไว้อย่างสายฟ้า กระดุมเสื้อกับกางเกง รวมถึงถะขอเสื้อชั้นใน ก้อถูกถอดออกจากกัน ตั้งแต่ตอนไหนก้อไม่รู้

"อย่าดื้อ"//พูดไซร้ซอกคอ คกหู ซักพัก ร่างกายฉันก้อไม่เหลือผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว

นาทีแห่งความเจ็บปวดก้อเกิดขึ้น ยิ่งฉันขัดขืน หรือร้องขอให้หยุด กัอเหมือนว่ามันยิ่งทำให้เค้าบ้าคลั่งและรุนแรงขึ้น ต่อให้ฉันปกป้องตัวเองแค่ไหนก้อไม่สามารถสู้แรงเค้าได้ เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเวลาขอความเจ็บปวดก้อจบลง เหลือไว้แค่เล็กน้อยคืนที่ช่างแสนยาวนานก้อจบลง ฉันเป็นของเค้าจนได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***