บทที่4 หนทางของศิษย์ สายลมพัดพาศัตรู

“ข้าจะปกป้องสำนักนี้ ไม่ว่าใครจะมาก็ตาม”

เสียงของเสี่ยวไป๋ดังกังวานกลางลานหิน

แม้ตัวจะเล็ก ผอมแห้ง แถมใช้กระบี่ไม้ผุ ๆ แต่กลับยืนนิ่งประหนึ่งขุนเขา

กระต่ายเฟิ่งเหวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ฮ่าๆ เจ้านี่มันกล้าดี ถึงตัวจะเท่ากระต่าย แต่ใจกว้างเท่าเต่าซวนจวิน!”

“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?” เต่าทมิฬชะงัก แล้วหันขวับมา

ศึกย่อม ๆ ระหว่างสัตว์เทพกับกระต่ายวาจาคมกำลังจะเริ่ม

แต่สิ้นเสียงฝ่ามือของอวิ๋นเสวียนตบโต๊ะหินเบา ๆ ทั้งลานก็เงียบลงทันที

“ฝึกซะ เจ้าเหลือเวลาแค่สามวัน…หากยังควบคุมลมหายใจไม่เป็น

ข้าจะโยนเจ้าลงเหวจริง ๆ”

เสี่ยวไป๋หน้าเหวอ

“สาม...สามวัน? แต่ข้าฝึกมาหลายเดือนยังไม่ได้เลยนะ!”

อวิ๋นเสวียนไม่พูด

เพียงสะบัดแขน ฝนสายหนึ่งโปรยตกลงรอบเขา

แต่เม็ดฝนไม่กระทบร่างเสี่ยวไป๋เลยแม้แต่หยดเดียว—ถูกพลังล่องหนสะท้อนออกไปหมด

“ดูให้ดี”

“ลมหายใจ ควบคุมปราณ…คือการทำให้ ‘ฟ้า’ ไม่กล้าแตะตัวเจ้า”

เขานั่งลงกลางฝน

แค่พริบตาเดียว พลังทั่วทั้งหุบเขาก็หยุดนิ่ง เหมือนแม้แต่กาลเวลาก็ต้องหยุดหายใจ

เสี่ยวไป๋เบิกตากว้าง…

จากวันนั้น เขาไม่ยอมหลับเลยแม้แต่คืนเดียว

.

.

.

สามวันผ่านไป

“เสร็จแล้ว!”

เด็กชายยืนกลางลาน ฝ่ามือยกขึ้นช้า ๆ

กระแสพลังน้อยนิดแต่มั่นคง หมุนเวียนรอบร่างกายของเขา—นี่คือจุดเริ่มต้นของ “ลมปราณแท้”

สัตว์เทพทั้งเจ็ดต่างพยักหน้า…บางตัวถึงขั้นยอมรับเขาในใจ

อวิ๋นเสวียนเพียงพูดเบา ๆ ว่า

“เริ่มได้ดี…แต่อีกหมื่นก้าว เจ้าจะรอดไม่ถึงก้าวที่ร้อย หากใจไม่แข็งพอ”

🍵 ศิษย์คนที่สอง

วันหนึ่ง มีเสียงระเบิดดังจากหน้าสำนัก

ตูม!

ตูม!!

อวิ๋นเสวียนออกมายืนมอง…

หน้าผาลูกน้อยข้างๆ สำนักถูก "เผา" กลายเป็นลายคล้ายตัวหนังสือว่า:

“ข้าจะมาเป็นศิษย์ของอาจารย์ที่เท่ที่สุดในใต้หล้า!!”

ร่างหนึ่งพุ่งลงมาพร้อมกลิ่นไหม้จาง ๆ

ชายหนุ่มร่างสูงผอม ผมยุ่งเหมือนโดนฟ้าผ่า

เขาหัวเราะร่าแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วพูดเสียงดัง

“ข้าชื่อ ฮั่วชิงเหอ! ยอดอัจฉริยะด้าน ‘ระเบิดตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ’!”

เสียงเฟิ่งเหวินแทบสำลัก

“สวรรค์...ข้าคิดว่าเขาคือศัตรู แต่ที่แท้คือ…ตัวป่วนสายบรรเทิงนี่เอง”

แม้อวิ๋นเสวียนจะถอนหายใจเบา ๆ แต่ดวงตาเขากลับวาวขึ้น

ฮั่วชิงเหอมีพลังธาตุไฟที่ผิดปกติ

หากควบคุมได้…อาจกลายเป็นเทพเพลิงในอนาคต

“หากเจ้ารับได้ว่าอาจตายทุกครั้งที่ระเบิดขาดควบคุม…ก็อยู่ได้”

“อ้าว รับครับ! ข้าชินแล้ว!”

และเช่นนั้น…ศิษย์คนที่สอง ก็เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของหลิงเทียนจงด้วยรอยยิ้มไหม้เกรียม

.

.

⚔️ เงามืดที่เคลื่อนไหว

ขณะเดียวกันในเงามืดอีกฝากของยุทธภพ

ผืนธงสีเลือดถูกชูขึ้น

เสียงแหบพร่าจากชายชราผู้หนึ่งในชุดคลุมสีดำทั้งตัว ดวงตาข้างหนึ่งเป็นโลหิต อีกข้างคือสีขาวโพลน

“อวิ๋นเสวียน…เจ้ากล้ากลับมาอีกครั้ง”

“สามพันปีก่อน ข้าคิดว่าเจ้าตายไปพร้อมสำนักนั้นแล้ว…”

เขาหันไปมองหุบเขาหมอกจันทราผ่านกระจกวิญญาณ

รอยยิ้มแสยะฉีกริมปาก

“ครั้งนี้…ข้าจะทำลายเจ้าทั้งสำนักใหม่ พร้อมลูกศิษย์อ่อนหัดของเจ้า!”

ในมือเขา มีอักขระสีดำหมุนเวียน...เป็นอักขระเดียวกับที่ใช้ “ลบชื่อออกจากลิขิตสวรรค์”

.

.

.

.

.

จบบทที่ 4

ศิษย์เริ่มฝึก

คนใหม่เริ่มเข้า

ศัตรูเริ่มปรากฏ

และในเงามืด…โชคชะตาทั้งยุทธภพ กำลังเต้นตามเกมของเขา—หรือเกมของ "ฟ้า" กันแน่?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***